Doodgewone, alledaagse mensen

Jelmer gaat verhuizen. Komende zomer richting Heerenveen, gisteren alvast uit Groningen.

Of ie de buren vaak hoorde, had de jongen die zijn flat aan de Florakade uiteindelijk heeft gekocht aan Jelmer gevraagd. Nee hoor, het zijn zulke stille buren, nooit last van gehad, antwoordde Jelmer vol lof – naar waarheid, ook omdat hij altijd veel onderweg is.

Met twee van zijn buren had Jelmer wel eens contact. Toen hij erover vertelde, kwam er één vraag bij me op, een vraag die mij intrigeert: de ex-buren van Jelmer, kunnen die nu doorgaan voor doodgewone mensen, of niet?

Allereerst is er mevrouw Buikema, 89 jaar en op en top Grunningse. Ze woont al sinds 1954 aan de Florakade, toen de flats er werden neergezet. 23 jaar geleden overleed de man van mevrouw Buikema. Sindsdien woont ze alleen met haar zoon, die alweer tegen de zeventig loopt.

De zoon brak lang geleden bij een ongeluk een paar rugwervels. Hij kan zich moeilijk verplaatsen en amper verstaanbaar maken.

Zelf is mevrouw Buikema ook niet best meer ter been. Ze verlaat haar woning eens in de week voor een bezoek aan het graf van haar man, en eens in de maand om naar de kapper te gaan. Verder nooit.

Mevrouw Buikema slaapt nog altijd alleen op haar eigen helft van het echtelijke bed, vertelde ze Jelmer eens. Op het andere kussen staat al 23 jaar een pluchen konijntje, ter herinnering aan meneer Buikema.

Misschien is het beter dat je ergens gaat wonen waar je je beter kunt redden, had de jonge, vrouwelijke huisarts laatst gezegd. Mevrouw Buikema antwoordde gedecideerd. Ik vertrek hier maar op één manier, en dat is tussen vier plankjes. En jij moet eens u leren zeggen.

Jelmer had ook wel eens contact met een benedenbuurman. Nou ja, contact, de man riep simpelweg Heeee Jelmer!, zodra hij hem in het vizier kreeg. Daarna hing hij een dom verhaal op, Jelmer belastend met de taak weer van hem af te komen.

Mevrouw Buikema had het niet zo op de buurman. Een vieze flikker was het. Mevrouw Buikema stak haar mening niet onder stoelen of banken. Hij heeft aids, wist je dat? Wist je dat hij aids heeft?

Het was waar, de buurman was homofiel en had aids. Daarnaast was hij arbeidsongeschikt verklaard. Zijn dagen vulde hij met fietstochten door de stad en met zingen – de reden waarom mevrouw Buikema zo’n hekel aan hem heeft.

Zij zit de hele dag thuis, hij bezingt een verdieping lager luidkeels de Amsterdamse grachten.

Dus, dan heb je een beeld. De buren van Jelmer, zomaar mensen in Groningen. Zijn dat nu doodgewone, alledaagse mensen? Mensen die tot de meerderheid behoren?

Het zou me niet verbazen.