Slowmotions en melancholiekmuziek

Sjeng Schalken stopt met tennissen en hij stond niet bovenaan op teletekst. En in het Sportjournaal was ie het derde of vierde item.

Ja hee, dat hoort niet. Sjeng is een held, ja! Echte sportman, ijzeren backhand en een persoonlijkheid bovendien. Eeuwig zonde is het dat hij moet stoppen. En als stoppen dan onvermijdelijk is, dan zwaai je zo iemand uit op national television, met slowmotions en een melancholiek muziekje.

Gelukkig hadden ze bij de NOS de tijd tussen de uitzendingen van vanmiddag en vanavond gebruikt om in het archief te duiken. Kon er toch nog sfeer worden gemaakt. En dus zagen we Sjeng zojuist opgroeien en toernooien winnen. Met muziek.

De makers van de NOS hadden alleen één probleempje: Schalken won nooit een hele grote prijs. Hoe zwaai je hem dan toch lekker uit? Ze hadden er gelukkig wat op gevonden.

We zagen Andre Agassi tijdens een persconferentie. Hij zei: Sjeng is one of those players who are better than their ranking. Ace.

Niet zoveel zin

Ik zou nog vertellen dat er tijdens de vakantie naast ons appartement een ontzettend lelijk, oud en vervallen chaletje stond. Het zag eruit alsof het ieder moment in kon storten. Ik liep er altijd snel langs, want ons opritje was best steil.

De grap was, dat het chaletje twee balkons had, de één boven de andere. Van dat onderste balkon liep een bouwvallige trap naar boven, maar die had weinig nut. Er was namelijk geen trapsgat. Na twee treden zou je op de trap onverbiddelijk je kop stoten. Een beetje Escheriaans was het wel.

Van het balkon had ik nog een foto zullen kieken, zodat ik de trap zonder gat hier kon laten zien. Maar die foto ben ik vergeten te maken en evenals de trap heeft dit stukje dus niet zoveel zin.

Amok in de koelkast

Ha, een mok die geluid maakt als je hem beetpakt, dat is leuk! Vraag niet hoe hij er kwam, maar bij ons in de kast stond zo’n mok.

Voorheen was dat ook het enige wat de mok deed. In de kast staan. Met zijn vrolijke kleuren. Wie niet beter wist, kon zich niet voorstellen dat de hel losbarstte wanneer de mok ook maar met een vinger werd aangeraakt.

Want lawaai maken dat kon de mok. Sodeju. Een hard en hoog geluid, dat vanzelfsprekend tenenkrommend was. Want dat is ook zoiets: waarom komen er nooit aangename klanken uit zulke apparaten? Gewoon een lekker deuntje. René Froger voor mijn part.

Niet mogelijk, blijkbaar, want de mok hield het zoals de beruchte zingende wenskaarten bij een ongeïnspireerd en huiveringwekkend gepiep.

Dan raak je dat ding toch gewoon niet te lang aan? Precies. Een goede strategie, die voldeed tot afgelopen weekend. Toen sloeg de mok op hol. Hij stond in de koelkast een restje eten te bewaren, en er was geen aanraken meer bij nodig. Zodra de koelkastdeur werd geopend begon hij te zenuwslopen. Als een cavia met honger.

Dat was dus kommer, kwel, een hele hoop herrie en een verhoogde bloeddruk, iedere keer als de cholesterolverlagende boter werd gepakt. De tirannie duurde totdat mem de mok weggooide. Terwijl ze de afvalzak met het ding erin wegbracht, teisterde de ellende voor de laatste maal onze oren.

En toen was het eindelijk stil.

Frans kaasje

Nog één nacht en dan gaan we. Skiën. En dat half maart, terwijl de terrassen alweer dagelijks vol zitten.

Maar we hebben er zin in, want in de bergen daar ligt sneeuw. Wel meer dan een meter, volgens de laatste berichten. Een goeie zaak is dat, want al ben je er een week even lekker uit, als er geen sneeuw ligt zit je elkaar toch raar aan te kijken.

Zo leuk is Yahtzee nou ook weer niet.

Wat gewoonlijk vooraf voor spanning zorgt is het onderkomen. Forrest Gump zei het al: never know what you're gonna get. Maar dit jaar baart vooral het dorp waarin het appartement staat mij zorgen.

Op internet vond ik namelijk de volgende beschrijving: je waant je in een reclamespot voor een Frans kaasje.

Ik houd helemaal niet van Franse kaasjes. En wat wil die beschrijving eigenlijk zeggen? Dat het er stinkt? Ik weet het niet, maar die zin een paar regels verder maakte het er niet beter op: het centrum is nog zoals het er in 1850 al bij lag.

Dat wordt met de huifkar naar de supermarkt, een dorp verderop.

Comazuipen en hersentje-tik

Comazuipen is populair in Duitsland, zo meldt de NOS. Jongeren beschouwen het comazuipen steeds vaker als sport. Wat comazuipen is? Drinken totdat je scheel ziet. Boem is ho.

De naam voor het fenomeen is een vondst van bezorgde trendwatchers. Want Duitse jongeren zullen hun nieuwe sport tegenover hun ouders niet gauw zo noemen, lijkt me.

Wat doe jij vanavond?
- Oh, ik ga naar Heinrich, comazuipen.
Maak je het niet te laat?

Dat past dus niet. Boksers noemen hun sport ook geen hersentje-tik. Free fighters spreken ook niet van zinloos geweld.

Anders was de wachttijd veel langer

Ik zit maar weer eens in de trein. In de krant een verhaal over mogelijk kopieergevaar wanneer in de media overvloedig aandacht is voor fatale familiedrama's. Waarmee het stuk bijdraagt aan het gevaar waarvoor het waarschuwt.

Terwijl ik het verhaal lees (het is wetenschappelijk bewezen dat berichtgeving over zelfmoorden tot meer zelfmoorden kan leiden), mindert de trein vaart. Even later staan we stil. Het intercomsysteem kraakt dat voor ons een aanrijding heeft plaatsgevonden.

Daar staan we dan, in Abcoude, waar het uitzicht niet verheffend is. De verroeste achterkant van een fietsenstalling. Ladingen zwerfafval. In de trein belt men collega’s. Er zal wel weer iemand voor de trein zijn gesprongen, zegt een jongen.

We wachten een uur en dan begint de trein weer te rijden. De machinist meldt zich via de intercom. Hij vertelt nuchter dat er niemand is overleden. De ambulance heeft een gewonde afgevoerd.

Hij zegt: dat is mooi, want anders was de wachttijd veel langer.

Ruik je lekker

Zegt een conductrice: ruik je lekker. Verbaasd keek ik op. Je ruikt lekker. En dan zeg ik dat gewoon.

Ze lachte haar gehavende gebit bloot. Nou, goedzo, zei ik. Bedankt.

Ondertussen dacht ik: ik draag geen geurtje, na het voetballen ben ik nog even in de kroeg geweest (en dat ruik je), en uit mijn mond komt de geur van miniloempia’s met babi pangangsaus. Lekker.

Smoothiemaker

Afgelopen zomer deed ik mee aan de Grote Oren Cup, een voetbaltoernooi voor sportjournalisten. Ons LC-team lag er snel uit na volkomen onterechte nederlagen tegen onder andere Studio Sport en SBS6.

Johan en ik waren als enige van ons team nog in de kleedkamer toen ineens Glenn Helder, die onder andere voetbalde bij Vitesse en Arsenal, kwam binnengewandeld. Ook uitgeschakeld. Hij ging maar eens douchen.

Niks raars aan, maar toch raar, als er ineens een oud-international in zijn nakie naast je staat. Helder vroeg om shampoo, Johan gaf hem een proefflaconnetje. Hou maar, zei hij joviaal.

Na het omkleden liepen Johan en ik naar de rest van het team, dat al aan het bier zat. Johan vertelde van Helder. Zijn verhaal besloot hij enthousiast met: het is een smoothie!

Hier moest ik aan denken toen Annemieke, mijn huisgenote, laatst met een smoothiemaker aan kwam zetten.

Zelfs een eenmanspolonaise

Een boomstam boven het hoofd. Sport maakt mooie dingen los. Zondag bij het voetballen was dat vooral bij de trainer het geval. Er werden dingen losgemaakt. Geen subtiele dingen, maar zeker geestdriftige, oprechte en lenige dingen.

Op bezoek bij CAB werd met 0-4 de periodetitel veroverd en bij iedere goal gingen de remmen los bij de trainer. Springen, schreeuwen, hossen. Zelfs een eenmanspolonaise.

En na het laatste fluitsignaal, na het uitlopen, en zelfs na de plichtplegingen in de bestuurskamer was van de blijdschap nog niets verdwenen. Los ging ie.

Vandaar die boomstam, hoog boven het hoofd.

Als een vers trijke

Waar waren de gehaktballen gebleven? Groot mysterie aan de Troelstrawei. De dag ervoor waren van zes ballen drie verorberd. En nu ontbrak van de resterende drie elk spoor.

In de koelkast, de meest voor de hand liggende vindplaats, nul ballen. Drie te weinig. Radeloosheid. De huishouding in een houdgreep.

Dan, een helder idee. En een moment later de save return van de balletjes. Als een vers trijke lagen ze in hun nest. In de kast. Noem het maar gewoon.