Anders was de wachttijd veel langer

Ik zit maar weer eens in de trein. In de krant een verhaal over mogelijk kopieergevaar wanneer in de media overvloedig aandacht is voor fatale familiedrama's. Waarmee het stuk bijdraagt aan het gevaar waarvoor het waarschuwt.

Terwijl ik het verhaal lees (het is wetenschappelijk bewezen dat berichtgeving over zelfmoorden tot meer zelfmoorden kan leiden), mindert de trein vaart. Even later staan we stil. Het intercomsysteem kraakt dat voor ons een aanrijding heeft plaatsgevonden.

Daar staan we dan, in Abcoude, waar het uitzicht niet verheffend is. De verroeste achterkant van een fietsenstalling. Ladingen zwerfafval. In de trein belt men collega’s. Er zal wel weer iemand voor de trein zijn gesprongen, zegt een jongen.

We wachten een uur en dan begint de trein weer te rijden. De machinist meldt zich via de intercom. Hij vertelt nuchter dat er niemand is overleden. De ambulance heeft een gewonde afgevoerd.

Hij zegt: dat is mooi, want anders was de wachttijd veel langer.