Knipperen

De Wereld Draait Door is een leuk programma. Lichtvoetig, snel, humoristisch en met Matthijs van Nieuwkerk, al even lichtvoetig, snel en humoristisch.

Dinsdag ging ik met Jasper en Annemiek naar een uitzending van DWDD. Aapjes kijken, eigenlijk. Het verschil met Artis honderd meter verderop: na het kijken mochten we vragen stellen aan de man in het middelpunt, Van Nieuwkerk.

Toen ook dat voorbij was, was een biertje en dan naar huis het plan. Die planning klopte gedurende vijf minuten. Toen besloten we ook bij de uitzending van Pauw en Witteman te gaan zitten.

Joop Schafthuizen was daar een van de gasten. Hij praat niet al te snel, waardoor oplettende kijkers alle tijd hadden mijn televisiedebuut te beoordelen. Ik was de hele tijd in beeld.

Jammer genoeg sneeuwde mijn performance als man-in-het-publiek enigszins onder doordat ik last had van mijn lenzen. Je zat de hele tijd te knipperen, belde Jelmer na afloop door.

Dat kon ik niet ontkennen.

Met hart en ziel

Toen Gonny van Oudenallen in de Tweede Kamer kwam, zei iedereen dat ze dat alleen maar deed voor het wachtgeld waar ze straks recht op heeft, omdat ze na 22 november toch haar zetel kwijt is.

Toegegeven, ik dacht dat ook. Maar we hadden het allemaal mis. Gonny vertegenwoordigt het volk met hart en ziel.

Zo stelde ze vandaag tijdens het debat over de Rijksbegroting twee vragen aan Maxime Verhagen. Dat ging zo:

Meneer Verhagen, u had het over bezuinigen. Bedoelt u dan ook bezuinigen op ambtenaren?

Daarop antwoordde Verhagen: Sorry, ik heb u niet goed verstaan.

Waarop Gonny haar tweede vraag stelde. Meneer Verhagen, u had het over bezuinigen. Bedoelt u dan ook bezuinigen op ambtenaren?

Opportunistisch mannetje

De nieuwe lijsttrekker van de LPF, Fortuyn of Lijst Vijf Fortuyn inmiddels, was vanavond te gast bij Pauw en Witteman. Kon hij mooi uitleggen waarom hij in een nieuw televisiespotje als een letterlijke wederopstanding van Pim uit de lucht komt vallen.

Olaf Stuger, want zo heet hij, werd behoorlijk aangepakt. Door Pauw, door Witteman, maar het meest nog door Theo Maassen. Die was namelijk ook gast.

Je zag Maassen lijden als Stuger aan het woord was. En toen het voor de tiende keer over het gedachtegoed van Pim ging, greep hij in.

Ik weet niet of jij dat weet, zei koning Theo tegen Stuger, maar Fortuyn wilde destijds de luchtmacht afschaffen. Maar Pim ging dood en de LPF ging onder leiding van Mat Herben akkoord met de aanschaf van de miljarden kostende Joint Fight Striker, zo bracht Maassen fijntjes in herinnering.

Om retorisch toe te voegen: jij bent toch ook gewoon een opportunistisch mannetje dat hoopt te scoren met het gedachtegoed van Fortuyn?

Altijd leuk als een onafhankelijke geest zegt wat iedereen denkt.

Daarna kwam Syb van der Ploeg aan het woord. Die dankte God voor zijn leven, volgens hem een tussenstation op weg naar een volgend leven.

Op de foto het gedachtegoed van Stuger, op ware grootte.

Snor en theezakje

Toen ik hoorde dat Ernst Hirsch Ballin de opvolger was van Piet Hein Donner bij Justitie, dacht ik twee dingen.

1. Heeft hij die snor nog?
2. Theezakje

Over dat eerste: ik heb altijd het idee dat een snor iets zegt over iemand. Karakter, intelligentie, uithoudingsvermogen, wie weet wat de snor allemaal kan verklaren. Een mooi onderwerp om eens nader te onderzoeken, dat zeker.

Ballin blijkt overigens tegenwoordig snorloos te zijn. Jammer.

Wat zou het mooi zijn wanneer hij, om zijn staatmanschap en gezag te benadrukken, het borsteltje opnieuw liet groeien. Ik zou willen zeggen: hup Hirsch, volg je hart!

Dan het theezakje. Ik meende mij te herinneren dat Ballin het middelpunt vormde van wat later Operatie Theezakje is gaan heten. Daarbij werd de toenmalige minister van Defensie begin jaren negentig van het ene naar het andere marinefregat geholpen, en wel zo dat hij een tijdje in een tuigje hulpeloos tussen de twee schepen bungelde.

Dat was lachen natuurlijk voor de meegereisde reporters. Maar goed, dat theezakje was niet Ernst Hirsch Ballin maar Relus ter Beek, leerde Google. Wist ik eigenlijk ook wel.

Zat ik er dus mooi naast, met snor en theezakje.

Rijk en machtig

Roman Abramovic, die Rus met twee voetbalclubs die van gekheid niet weet welke speler hij nu weer teveel wil gaan betalen, heeft een vermogen van ergens tussen de 18 en 23 miljard dollar. Heel vaak een euro is dat.

Tussen de 14.04 en de 17.94 miljard maal een euro namelijk. En om eerlijk te zijn klinkt dat meteen al stukken minder..

Abramovic is wat je noemt een oligarch: zeg maar rijk en machtig. Michail Chodorkovski was er ook een, maar inmiddels zit hij een eindje naar het oosten opgesloten. Tja, dat krijg je van openlijke kritiek op ome Poetin.

Dan Coca-Cola. Dat heeft een nieuw drankje: Cola Blak. Dat is cola met koffie erdoor en in Nederland is het voorlopig niet te koop. Niet erg, lijkt me.

Ander golfnieuws. Tiger Woods, die Amerikaanse birdie- en eaglemacher, verdient per dag 240.000 dollar. Hatsikkiedee.

Ik wil maar zeggen: de economiepagina van de krant is OK.

Respect

Ruim een week is hij nu ingericht, mijn kamer, en ik moet zeggen: dat scheelt een stuk.

Gordijnen, een bed en ook nog allemaal dingen die geen noodzaak zijn maar het leven wel gemakkelijker maken. Veel beter dan alleen een luchtbed en twee roze klapstoeltjes.

Niks ten nadele van de klapstoeltjes overigens, alle respect, voor de klapstoeltjes.

Tussen het gras en de bomen

Het Julianapark in Utrecht is een tof park. Multifunctioneel ook. Zo is het erg geschikt voor observaties. Zo observeerde ik gisteren dat ganzen ondanks hun gewaggel en gedoe een heel logisch loopje hebben.

Heel slim lopen ze met hun lichaam hun kop voorbij. Terwijl de zwemvliezen waggelen, blijft de kop op exact dezelfde plaats in de lucht. Na een paar pasjes plaatsen ze met een zwierige nekbeweging hun kop weer voor hun lichaam.

Stoer. Als je het weet, is het een mooi gezicht.

Het Julianapark is ook geschikt om te hangen. Er staan allemaal stoelen waar je heerlijk in kunt liggen. Lekker, tussen het gras en de bomen.

En je kunt er natuurlijk ook een balletje trappen. Zoals Jasper demonstreert.

Geen rek meer vrij

Op het station van Utrecht is het altijd erg moeilijk je fiets te parkeren. De oorzaak: de honderden fietsen die er al staan.

Zelfs als je voor achten in de ochtend aan komt karren, is er geen rek meer vrij. Tja.

Gister bleek dat het nog erger had kunnen zijn. Wanneer alle fietsen die ze toen uit de sloot visten nog op de kant hadden gestaan, was het parkeren helemaal onmogelijk geweest.

Mem, heit en meneer Groenman

Gister was het 11 september. Nine eleven. Daar wilde ik graag over schrijven. Zeg maar zoals iedereen. Maar ja, het was merke in Grou. Dan zit je.

Gelukkig is actualiteit relatief. Nine eleven is ook vandaag nog steeds vijf jaar geleden. Daarom bij deze:

Nine eleven is een van die gebeurtenissen waarvan iedereen nog weet wat hij deed toen het gebeurde. Beroemdste voorbeeld: de moord op Kennedy.

Maar dat was in 1963, dus verhalen daarover ken ik alleen van heit, mem en meneer Groenman, in de derde klas mijn geschiedenisleraar.

In de mondhoek van meneer Groenman hing altijd een stift. Was hij groen, dan was je veilig. Een rode stift betekende een overhoring. Goed gevonden was dat, van meneer Groenman.

Weten wat je deed toen iets memorabels plaatsvond, heeft wel wat, vind ik. Je eigen plaats in de wereldgeschiedenis, zoiets.

Ik zat op de boot vanaf Vlieland toen Herman Brood van het Hilton sprong, en toen de vliegtuigen het WTC in vlogen, zat ik in een computerruimte in Groningen.

Toen Brood dood ging, stonden de torens van het WTC nog recht overeind. Vijf jaar en een dag geleden.

In Amersfoort

Laat op de avond in de trein. In Amersfoort stapt een meisje in met haar opa en oma. Als ze zitten tast het meisje, een jaar of vijftien is ze, in het bagagevak boven haar hoofd.

Het stapeltje oud papier dat ze pakt, begroet ze met een luid Yes! Het is een Spits, geen Metro!

Dat is toch precies hetzelfde, reageert haar oma.

Nee nee oma. Dat is niet hetzelfde. Het verschil is: Metro is voor de bus, Spits is voor de trein.

Ik had de neiging tussenbeide te komen, en opa, oma en het meisje te vertellen dat het Sp!ts is.

Een geweldige nieuwe vinding

Dit weekeinde is het merke in Grou. Op het dorpsplein kan jong Grou zweven, grijpen, schieten en al het andere gebruikelijke, oudere Grousters zullen zich vermoedelijk vooral op de drank storten.

Voor hen is er goed nieuws. Het is vanaf dit jaar in de sporthal namelijk mogelijk om nog grotere hoeveelheden bier mee te nemen vanaf de bar. Dat komt omdat een geweldige nieuwe vinding zijn intrede doet: een tray waarmee je twaalf biertjes in een keer kunt vervoeren.

Voorbij is de tijd van heen en weer lopen met een lullig klein kartonnetje met maar een paar biertjes. Verdwenen is het ongemak. Hulde voor de FFF, Ferieniging Foar Folksformaken.

Echte Jordaners

Werd het toch nog spannend. Was het de VU net gelukt het nieuwe master programma goedgekeurd te krijgen, was er op 1 augustus nog maar 1 aanmelding binnen.

Zoals het er begin vorige maand voor stond, leek alleen Martijn te gaan beginnen met de master. Daarvoor hadden ze natuurlijk geen opleiding bedacht en docenten aangenomen.

Maar gelukkig, maandag waren we met acht. Zo blij waren ze daar bij de VU mee, dat we gingen lunchen met de docenten. Acht studenten, negen docenten, en broodjes, soep en fruit.

Tijdens de introductie op het masterprogramma hield een van de docenten een lezing over de geschiedenis van Amsterdam. Nu weten we dat de echte Jordaners in Almere wonen.

Een sticker en een krul

Het is 1978. Herman Brood zit in de trein en wordt gefilmd door de Vara. Hij kijkt naar buiten. Gras, koeien, boerderijen.

Op het tafeltje voor hem een fles Bootz. Ook een papiertje. Drugs. Herman snuift een lijntje en kijkt vrolijk in de camera.

Dan zegt hij: Ja jongens , ik zit hier nou wel te snuiven en te slikken, maar ik vergeet helemaal jullie wat aan te bieden. Dus jongens, als jullie wat nodig hebben, dan zeggen jullie het maar..

White powder, gewoon bij de Vara in 1978. Het is een mooi fragment, uitgekozen door Henk Jan Smits, te gast in de laatste Zomergasten.

Dat werd dit jaar voor het eerst gepresenteerd door Joris Luyendijk. Wat een held. Een sticker en een krul voor Joris.

Hopen op goals van Kluivert

Het gros van de mensen die Patrick Kluivert graag zien voetballen is supporter van Ajax. Dat durf ik best te beweren.

En dus is er met de overgang van Kluivert naar PSV een vreemde maar interessante situatie ontstaan.

Veel aanhangers van PSV zagen Kluivert liever niet naar Eindhoven komen. Veel aanhangers van Ajax zien hem bij PSV graag slagen.

Supporters van Ajax hopen op goals van Kluivert voor PSV. Supporters van PSV hopen dat hun nieuwe spits faalt.

De foto komt uit een oude agenda van mij. Kluivert, schreef iemand.

Noordwijk aan Zee

Wij waren laatst in Noordwijk aan Zee. Voor wie er nog nooit is geweest: stelt weinig voor hoor, Noordwijk aan Zee. Noordwijk is nog erger, maar Noordwijk aan Zee is ook de hemel niet.

Ze hebben er maar geluk dat ze aan zee zitten, daar in Noordwijk aan Zee. Komen nog eens wat mensen op af, die zee. Dat zorgt voor volle terrassen en mensen op straat. En dan is het zomaar gezellig, voor de hotels en bij het kleine casino met de mooie naam The Prom.

The Prom. Het zou nog schelen als die naam kwam van promise, afgeleid van het idee dat in het gokparadijs de miljoenen op je wachten. Een avondje geluk en je bent binnen.

Maar zoals het casino gewoonlijk geen plaats is om rijkdom te vergaren, zo zal de naam van The Prom wel niet voortkomen uit een toepasselijke associatie.

Hoe dan ook, in Noordwijk aan Zee parkeren veel Duitsers hun auto. Of ze afkomen op de bordjes Zimmer frei of dat de bordjes Zimmer frei er hangen vanwege de vele Duitsers weet ik niet, maar hele parkeerplaatsen in Noordwijk aan Zee staan vol witte nummerplaten.

Op een rare manier is dat best een mooi gezicht.