Little friend

Kerstavond in Grou. Say hello to my little friend!

Kerstgedachte

Vakantie, dat moest gevierd!

Op weg naar de kroeg fietsten we langs de Toren van Babel – voorheen de Sociale Dienst, nu in kunstenaarshanden – en de gevel daarvan draagt de kerstgedachte uit.

Vooral bij donker.

Vergeten kerstinkopen

Ik weet niet of het was om de nieuwe dienstregeling te vieren of om de klanten fijne feestdagen te wensen, maar het NS Harmonieorkest maakte het wel sfeervol op Hoog Catharijne.

De grote hal van het Utrechter station werd gevuld met warme klanken. Veel mensen vergaten de kerstinkopen die nog gedaan moesten worden en bleven even staan luisteren.

Toen er weer een lied afgelopen was, konden ze nog net horen dat de trein richting Düsseldorf en Keulen vertrok vanaf een ander perron.

Elfen

Jezelf elfen kan heel leuk uitpakken, zag ik op de site van Asing.

Ik heb mezelf ook onder handen genomen. Het resultaat is iets minder, maar toch: vrolijk kerstfeest!

En er mag gedanst worden.

De pannen op het dak

Op een tribune zitten bij een popconcert voelt ongepast. Je voelt je meer toeschouwer dan liefhebber. Alsof je thuis op de bank een dvdtje kijkt.

Donderdag bij Racoon zaten we ook, maar deze keer hoorde het erbij: het concert hoorde bij een theatertour. Dan mogen zulke dingen.

Het was een leuke voorstelling, mooie liedjes, maar de pannen gingen niet van het dak. Theatertour hè.

Leuk was het ook wanneer zanger Bart van der Weide tussen de nummers door van wal stak. Dat kan ie namelijk niet. Nul timing, nul humor.

Lachen was dat.

Als je zo’n ding ergens niet nodig hebt

In de kunstbijlage van de Volkskrant analyseert Hans Aarsman altijd een foto. Hij verklaart kijkrichtingen, verduidelijkt lichaamstaal, wijst op veelzeggende details.

Ik ga ook eens wijzen op een fotodetail. Maandag viel me namelijk iets op aan de foto op pagina 3. Kijk maar eens mee.

We zijn in een kantoor van ProRail in Utrecht. De nieuwe dienstregeling van de NS beleeft zijn vuurdoop en vanuit dit commandocentrum wordt de treinenloop in de gaten gehouden. Geen trein in Nederland of deze mannen weten waar hij is.

Maar kijk rechtsboven. Er hangt iets aan de muur: een elektronisch mededelingenbord. Het bord vermeldt Uitloop werkzaamheden: van en naar Amsterdam Bijlmer Arena minder treinen.

Dat is toch raar. Als je zo’n ding ergens niet nodig hebt, dan is het wel in dit hightech kantoor. Lijkt mij.

Met kluit of zonder?

Kerstbomen kopen is niet moeilijk. Vind ik niet tenminste. Natuurlijk, je kunt het zo moeilijk maken als je zelf wilt.

Met kluit of zonder?
Blauwspar of anders?
Groot of klein?
Breed of smal?

Maar dat zijn overwegingen die niet aan mij zijn besteed. Ik ga af op mijn gevoel.

No nonsense. Pats boem raak. Liefde op het eerste gezicht moet het zijn. Twijfel ruiken ze, zorgt voor naalduitval.

Heb ik nooit last van.

Een man en zijn zwijn

Is het niet een prachtig stel? Het is Stef met zijn nieuwste aanwinst: een opgezette zwijnenkop, met slagtanden en al.

Discotheek Alcatraz in Sneek verbouwt en in het nieuwe cafégedeelte is voor het bruine ding geen plaats meer. Stef mocht hem hebben.

Het is een echt pronkstukje, vertelde hij. Hij weegt wel een kilo of zes.

Rammelen doet ie ook. Stef denkt vanwege een opgedroogde made. En hij stinkt, vooral naar rook. Dieuwke, Stef’s moeder, kon het waarschijnlijk daarom niet waarderen dat het zwijn een plaatsje aan de muur van de woonkamer had gekregen.

En nu hangt ie onder een afdak in de tuin. Het zwijn.

Met vers vlees

Dat is nog eens een pakkende reclametekst.

Ik las het en vroeg me af voor wat voor winkel ik stond, als ze er multi-vitaminen met vers vlees verkochten. Het antwoord: een dierenspeciaalzaak.

Binnen was het stil. Misschien een energiedip?

De inner circle in

Als haringen in een ton zaten we, stonden we. Er was een akkefietje tussen Amersfoort en Zwolle en dus moesten heel veel mensen via Deventer omreizen.

Met heel veel mensen in één trein, en dan ook nog met vertraging, het schept een vreemde band. Je gaat bij elkaar de inner circle in, zoiets.

Mensen maken contact. Gesprekken ontstaan. En, in mijn geval, observeren wordt een aardigheid. Een goed alternatief voor krant of boek.

De Canadees tussen Amersfoort en Deventer. Het meisje met een rat in een doos. De drie jonge mannen die één voor één naar de wc moeten. De dikke Amsterdammer die wordt gebeld.

Hee man. Ik zal je zeggen, ik heb geen idee waar ik ben. Maar het is hier een gezellige boel.

De oma met de glimmende knopen en roze bloemen op haar spijkerbroek. De drie die één voor één weer terug komen van de wc. De donkere jongen die naar knallende terror luistert.

En de rest.

Werk met vensterbankpanelen

Onbetwist de leukste dichtbundel die ik ken komt van de hand van Bob van Daalen. Het heet Verzamelde Gedichten en verscheen in 2003.

Tussen het eerste rijmpje van Bob en de samenstelling van het boekje zat 31 jaar. Niet niks, maar het resultaat mag er zijn.

Verzamelde Gedichten is een prachtig werkje vol subtiele verzen en gedichten die je raken in het hart.

Zoekt u een cadeau?
Bij Bob koopt u al voor fl.105,- een bureau.

Dit kan alleen bij Bob gebeuren,
hij heeft al vanaf fl.75,- voor- of achterdeuren.

Doe als zo velen,
werk met vensterbankpanelen.

Het houdt niet op
Weer hout voordelig bij Bob.

Wat een feest. Ik kan nog uren zo doorgaan.

The very next day

Zondag 26 november. Samen met Aly rijd ik in de auto naar Leeuwarden.

De zon schijnt uitbundig. Eén van de warmste novembermaanden ooit. Alle lichten op groen. Een helblauwe hemel.

Dan zet ik de radio aan en gebeurt het: Last Christmas, I gave you my heart. But the very next day, you gave it away..

Aly vindt het wel mooi en zingt mee. Ik ben geschokt.

Zappen naar Evert

De verkiezingsavond zat ik uit bij Jasper. De zetelverdeling bleek verrassend en niet eenduidig. Een mooie combinatie, want zo viel er genoeg te bepraten.

Glaasje wijn erbij. Toastje. En dan maar er op los becommentariëren. Het leek wel Oud en Nieuw.

Veel hebben we meegepakt, tot en met het slotdebat aan toe. Maar ook weer niet alles: soms zapten we naar Evert ten Napel op Nederland 3.

Lekker voetballen.

Uit de goot in het wagentje

Vierkante wielen op het spoor, heel veel regen en Sinterklaas in iedere reclame: herfst.

Herfst is vooral heel veel bladeren. Van de bomen in de goot. Die moeten blijkbaar opgeruimd, want ik zie vaak van die wagentjes met borstels voorop.

De borstels draaien, er is veel herrie, en als het wagentje weg is, is alle rotzooi verdwenen. Zo gepiept.

Bij mij in straat was het vandaag niet zo gepiept.

Ik zag wagentje 6281 stoppen. Een mannetje stapte uit. Hij opende een klep aan de zijkant van het wagentje en pakte een schep. Daarmee schepte hij de bladeren uit de goot in het wagentje.

Een paar minuten later was de goot bij mij voor de deur schoon en stapte het mannetje weer in. Op naar een volgende goot.

Niet veel meer aan

Omdat ik mijn OV-jaarkaart ging ophalen, liet ik pasfoto’s maken.

Kantel je hoofd een beetje naar links. Nog een beetje. Ja zo. Kin omhoog. Goed, daar gaat ie.

Zo, nou voldoet ie aan alle eisen, zei de fotograaf. Ik merkte op dat het een lelijke foto was. Tja, zei de fotograaf, er mag niet meer gelachen worden hè.

Dat schijnt meer van zijn klanten dwars te zitten. Niemand gaat nog vrolijk de winkel uit. Er is zo niet veel meer aan.

Haring

Ik eet nooit haring. Nooit gedaan ook. Vermoedelijk vind ik ze niet lekker, maar dat weet ik niet zeker.

Toch had ik bij deze visboer bijna wat harinkjes gekocht. Ik ben namelijk zo benieuwd wat ze allemaal kunnen, die stuntharingen.

Werknemer 7518

Mijn carrière bij Asito samengevat op een paar vierkante centimeter.

Het was er leuk, maar werknemer 7518 zwaait af. Sinds deze maand ben ik geen onderdeel meer van Alle Stof In Twente Opgeruimd.

Met het oog, niet met de maag

Er is onderzoek naar gedaan. Onderzoekers lieten twee groepen proefpersonen soep eten. Ze moesten zeggen wanneer ze verzadigd waren.

De ene groep lepelde het bordje leeg en zei: vol! De andere groep kreeg het bordje moeilijker leeg, omdat de onderzoekers het steeds stiekem bijvulden, met een verborgen slangetje ofzo.

Zij goten veel meer soep naar binnen voordat ze zichzelf bestempelden als verzadigd. Conclusie van de onderzoekers: of we vol zitten bepalen we met het oog, niet met de maag.

Het verklaart waarom ik niet ophield met eten voordat alle patat op was.

Geen deurbel die dingdongt

11 november. De koeien hebben staarten. Dit jaar op zaterdag, een vreemde dag voor een optocht van schoolkinderen.

Snoep naast de voordeur. Buiten onweersbuien. Windstoten en hagel. Geen kinderen, geen lampions. Geen deurbel die dingdongt.

Een vermoeden bevestigd: de komende tijd Lions en Marsen op het menu.

In een vensterbank gezet

Vijfenvijftig. Zoveel pictogrammen stonden er op mijn bureaublad. Erg veel inderdaad, dus ze moesten opgeruimd.

Dat doende kwam ik een oud bericht tegen dat ik hier met liefde reproduceer. Het is van 7 februari 2006 en gaat over een Brit die in een museum per ongeluk drie eeuwenoude Chinese vazen vernielde.

Nick Flynn struikelde over zijn schoenveters en viel tegen de 300 jaar oude Chinese vazen aan, die in de vensterbank stonden langs de trap. De vazen waren miljoenen ponden waard. 'Als ze het pronkstuk van het museum waren, hadden ze er wel een beetje voorzichtiger mee kunnen omgaan, in plaats van ze in een vensterbank te zetten', aldus Flynn tegen de BBC radio.

Prachtig. Die Flynn is echt een koele, zo tegen de BBC. En omdat het per ongeluk was, werd hij niet vervolgd.

Broodje konijn

Sometimes there's so much beauty in the world I feel like I can't take it, like my heart's going to cave in, zegt personage Ricky Fitts in de film American Beauty.

Het voert wat te ver om woorden van gelijke strekking te gebruiken, maar enigszins ontroerd was ik wel toen ik zag dat mijn boterham als een konijntje uit mijn tas kwam.

Mijn broodje kaas. Een konijn.

Kun je nagaan

Dus Sytze zou naar Australië om daar te gaan backpacken. Hij had zijn tas al bijna ingepakt toen hij dikke verkering kreeg.

Wat moest er nou van die relatie komen, als ze zo’n 20.000 kilometer van elkaar verwijderd zouden zijn?

Nou, heel wat, bleek vrijdag. Terwijl Sytze down under waarschijnlijk al op één oor lag, won zijn vriendinnetje zomaar de nationale titel op de 500 meter. De glansrijke overwinning droeg Margot Boer op aan haar vriend.

Ik ben verliefd. Ik voel me goed, zei ze. Daardoor kon ik de laatste weken heerlijk trainen.

Kun je nagaan wat er gebeurt als Sytze weer terug is.

If they give me a pony

Meeluisteren in de trein blijft leuk. Vandaag was het een meisje aan de telefoon.

Hello, how ist with you? Ze was op weg naar Leeuwarden, sprak ze in haar mobiel. I go to Leeuwarden to the beauty-thingy and then to my horse.

I love horse running. Can you do horse running? There they all ride ponies and I want a horse. If they give me a pony I quit with it.

Het was een mooi gesprek. En even overwoog ik het meisje de tip te geven eerst naar haar paard te gaan, en dan pas naar de schoonheidssalon.

Ruime huisvesting met buitenuitloop

Al een tijdje zochten we in stapels boeken naar een bestemming voor de wintersport, maart volgend jaar.

Allerlei factoren werden gewogen. Grootte van het appartement, afstand tot de skilift, grootte van het skigebied, en natuurlijk ook de prijs.

Inmiddels hebben we een mooi appartement geboekt, maar de gedetailleerde beschrijvingen van de résidences, chalets en appartementen zitten nog vers in het geheugen.

Ik dacht er aan toen ik de tekst las op de verpakking van plakken biologische scharrelham. Ruime huisvesting met buitenuitloop.

Dat heeft ons appartement dan weer niet, besefte ik.

Kijken

Dinsdag wilden we naar de film. Voors: de bios is een mooie ervaring. Opgaan in een film. Tegens: je moet de deur uit, en de meeste films zijn niet al te best.

Thuisblijven is makkelijk. Helemaal als het regent. We besloten de aanval te kiezen: de sneak preview.

Zit je daar in de bioscoop. Volledige onwetendheid. Gespannen afwachting.

De film bleek Nederlands. Wild Romance, over Herman Brood. Ik had het niet verwacht maar het moet gezegd: superleuke film.

Vette muziek van Brood, goeie grappen, mooi in beeld gebracht, lekker geknipt, mooie filters, en ga zo maar door. Lekker.

De film zal de geschiedenis niet exact volgen maar dat maakt ook niet uit. Kijken.

Een driest voorstel

Post van de Groene Amsterdammer. Of ik zin had in een tijdelijk abonnement.

Volgens de brief was het allemaal heel voordelig, en inventief bovendien. Het ging namelijk om een zogenaamd formatieabonnement. Voor 30 euro lid vanaf 1 november tot het moment dat het nieuwe kabinet op het bordes staat.

Hoe langer de formatiebesprekingen duren, hoe langer ik de Groene krijg thuisbezorgd, spiegelde het schrijven mij voor.

Een driest voorstel. Voor ons is de gok veel groter dan voor u.

Nou, daar trap ik dus mooi niet in. Dat formeerklusje hebben Jan Peter en Mark na de 22ste in recordtijd geklaard. Wat ik je brom.

Autojas

Gezien bij de benzinepomp. Te koop: fijne jas voor in en buiten de auto.

Dus geen jas voor in de zomer, geen jas voor in de winter, maar gewoon, een jas voor in de auto. Of daarbuiten. Nog los van de jas (type morsige oude man) zelf: wat is dat, een jas voor in de auto?

Is hij aircobestendig? Is hij lekker kort, zodat hij niet blijft hangen tussen het portier? Zit er een navigatiesysteem in?

Wat het ook is, EUR. 14.95 is geen geld voor een fijne autojas.

Ooh wat erg!

Ik beleefde een vreemde pauze op de VU, dinsdag. De twee gezelschappen waarmee ik achtereenvolgens aan tafel zat waren namelijk exact tegenovergesteld.

Eerst schoven twee jongens en een meisje aan die een diepgravend gesprek begonnen over de bijbel. Bottom line: de bijbel laat best ruimte voor interpretatie en we hebben ontzettend zin daar onderzoek naar te doen.

Na 20 minuten vertrokken ze en namen drie meisjes plaats aan tafel. Zij begonnen ook een diepgravend gesprek, maar wel een van andere orde.

Die Vincent, dat is zo’n slet, was het eerste wat ik hoorde. Echt heel slecht was het. Ik bedoel, ik wilde best met hem gaan, maar hij wilde een ander meisje bijstrepen op z’n lijstje, zei die. Nou ja zeg!

Dat was het moment dat ik weer even terugdacht aan het eerdere drietal, dat inmiddels waarschijnlijk alweer midden in een apostel zat.

Overigens, het meisje had nog wel een vervanger voor Vincent gevonden. Koen was dat, en het resultaat was echt heel erg slechte seks. Ooh wat erg zeg, echt heel erg slecht.

Nou, inderdaad.

Tilburg

Bij de Haagse hofvijver staat een standbeeld van Willem II. Standbeelden zien er vaak oud uit, vooral ook omdat ze meestal oud zijn.

In het geval van Willem (roepnaam Guillot) gaat deze vlieger niet op, terwijl Willem (van 1792 tot 1849) toch ook de jongste niet meer is. Haagse Willem ziet er picobello en gloedjenieuw uit.

Een tekst op de sokkel verklaart waarom: dit standbeeld is opgericht in 1954 ter vervanging van het oorspronkelijke dat naar Tilburg is overgebracht.

Een prachtige zin. Een zin ook die een vraag open laat. Want waarom moest koning Willem overgebracht naar Tilburg?

Weekendplek

Toen ik vrijdagmiddag op de fiets bij het station was, rekende ik erop dat ik lang zou moeten zoeken naar een geschikte weekendplek voor mijn fiets.

Ha, mooi niet dus! Gloedjenieuwe rekken stonden er. Ik zag ze eerst niet eens, zo gefixeerd was ik op een gaatje tussen de honderden fietsen die er al stonden.

Hoe gelukkig een mens kan worden van een fietsenrek.

Waar ik woon is goed te zien

Google Earth is een mooi ding. Ik zwerf er graag mee over de aardbol. En als je dan bij de Eiffeltoren bent en ineens naar het Tainanmen-plein in China vliegt, dan besef je plotseling hoe klein de wereld is.

In die zin versterkt Google Earth eigenlijk de boodschap van Al Gore: de aarde is maar een klein planeetje, en we moeten ons er met zijn allen mee zien te redden.

Ik red me er vooral mee vanuit Utrecht. Waar ik woon is via Google goed te zien. Ik woon in een straat zonder zwerfvuil waarin de auto’s netjes staan geparkeerd. Behalve dan die ene rode.

Ook te zien is de lantaarnpaal waartegen ik mijn fiets altijd parkeerde (totdat buurvrouw klaagde dat hij tegen haar auto kon vallen), en de boom waar ik hem tegenwoordig altijd tegenaan zet.

Die ene foto

Wat de afgelopen weken duidelijk is geworden: de Probo Koala heeft in Ivoorkust voor veel ellende gezorgd. Heel veel ellende.

In het nieuws waren allemaal verontrustende cijfers. Over scheepsladingen gif, betrokken instanties, toegestane hoeveelheden van dit en dat, en ook: doden en gewonden.

Maar alle gedrukte feiten, visies en aantallen kunnen nooit zoveel empathie voor de mensen in Abidjan opwekken als die ene foto in de krant van vrijdag.

Herro!

Het is raar. Iedere keer als Kim Jong-il op televisie is, schiet ik in de lach.

De Geliefde Leider van Noord-Korea wil kunnen nuken en gaat kernproeven doen: geen goed nieuws. De hele wereld staat er van op de achterste poten. En toch schiet ik in de lach.

Noord-Korea is straatarm en extreem gesloten. Veel mensen leven in armoede. Maar toch, als de dictator in beeld komt, begin ik te grinniken.

Komt door Team America: World Police, een twee jaar oude poppenfilm die een eerbetoon is aan The Thunderbirds en aanklacht tegen Bush.

Kim Jong-il doet ook mee en hij steelt de show. Hij zingt liedjes en zegt heel vaak Herro! Dat is nog wel het mooiste.

Te laat

Straks, het duurt niet lang meer, dan kijken we naar deze foto en zeggen: toen zaten er nog machinisten op de trein.

Hij kijkt tegen de zon in en weet dat hij te laat is.

Nju hhngo tjalkeng

Nju hhngo tjalkeng, of iets van gelijke strekking, zei een jongen in de trein triomfantelijk tegen twee Aziatische meisjes. Zoiets verwacht je niet op maandagochtend, ook niet in Amersfoort.

De meisjes ook niet, want ze snapten er niets van. Ze keken de jongen dan ook onbegrijpend aan. De jongen, type boerenslungel, voelde zich daar zichtbaar ongemakkelijk bij, maar hield zich groot.

Hij verklaarde zich nader: ik studeer Chinees en wilde jullie even een goede reis wensen.
Oh, zei het ene meisje. Wat zei je dan?

Nju hhngo tjalkeng (of zoiets) herhaalde de jongen dapper. Hij moest in Amersfoort de trein uit en stond inmiddels in het gangpad. Nou, daar snap ik niks van, zei het meisje vriendelijk tegen de jongen.

Oh, jammer, zei die, en vertrok. Wat een rare, zei het meisje. Buiten sjokte de jongen voorbij over het perron.

1963

Waar het me bij deze foto om gaat, is het jaartal op het glas, al kreeg ik het er niet helemaal scherp op. 1963. Pake en beppe schenken cola in een glas van 43 jaar oud.

Ik vind dat mooi.

Henk, mijn oom, zat zaterdag naast me in de tuin van pake en beppe en kon zich het glas nog wel herinneren.

Ik was toen negen. In de Raiffeisenweek ging je met je spaargeld naar de bank en dan kreeg je dat glas.

Ook al zo mooi.

Knipperen

De Wereld Draait Door is een leuk programma. Lichtvoetig, snel, humoristisch en met Matthijs van Nieuwkerk, al even lichtvoetig, snel en humoristisch.

Dinsdag ging ik met Jasper en Annemiek naar een uitzending van DWDD. Aapjes kijken, eigenlijk. Het verschil met Artis honderd meter verderop: na het kijken mochten we vragen stellen aan de man in het middelpunt, Van Nieuwkerk.

Toen ook dat voorbij was, was een biertje en dan naar huis het plan. Die planning klopte gedurende vijf minuten. Toen besloten we ook bij de uitzending van Pauw en Witteman te gaan zitten.

Joop Schafthuizen was daar een van de gasten. Hij praat niet al te snel, waardoor oplettende kijkers alle tijd hadden mijn televisiedebuut te beoordelen. Ik was de hele tijd in beeld.

Jammer genoeg sneeuwde mijn performance als man-in-het-publiek enigszins onder doordat ik last had van mijn lenzen. Je zat de hele tijd te knipperen, belde Jelmer na afloop door.

Dat kon ik niet ontkennen.

Met hart en ziel

Toen Gonny van Oudenallen in de Tweede Kamer kwam, zei iedereen dat ze dat alleen maar deed voor het wachtgeld waar ze straks recht op heeft, omdat ze na 22 november toch haar zetel kwijt is.

Toegegeven, ik dacht dat ook. Maar we hadden het allemaal mis. Gonny vertegenwoordigt het volk met hart en ziel.

Zo stelde ze vandaag tijdens het debat over de Rijksbegroting twee vragen aan Maxime Verhagen. Dat ging zo:

Meneer Verhagen, u had het over bezuinigen. Bedoelt u dan ook bezuinigen op ambtenaren?

Daarop antwoordde Verhagen: Sorry, ik heb u niet goed verstaan.

Waarop Gonny haar tweede vraag stelde. Meneer Verhagen, u had het over bezuinigen. Bedoelt u dan ook bezuinigen op ambtenaren?

Opportunistisch mannetje

De nieuwe lijsttrekker van de LPF, Fortuyn of Lijst Vijf Fortuyn inmiddels, was vanavond te gast bij Pauw en Witteman. Kon hij mooi uitleggen waarom hij in een nieuw televisiespotje als een letterlijke wederopstanding van Pim uit de lucht komt vallen.

Olaf Stuger, want zo heet hij, werd behoorlijk aangepakt. Door Pauw, door Witteman, maar het meest nog door Theo Maassen. Die was namelijk ook gast.

Je zag Maassen lijden als Stuger aan het woord was. En toen het voor de tiende keer over het gedachtegoed van Pim ging, greep hij in.

Ik weet niet of jij dat weet, zei koning Theo tegen Stuger, maar Fortuyn wilde destijds de luchtmacht afschaffen. Maar Pim ging dood en de LPF ging onder leiding van Mat Herben akkoord met de aanschaf van de miljarden kostende Joint Fight Striker, zo bracht Maassen fijntjes in herinnering.

Om retorisch toe te voegen: jij bent toch ook gewoon een opportunistisch mannetje dat hoopt te scoren met het gedachtegoed van Fortuyn?

Altijd leuk als een onafhankelijke geest zegt wat iedereen denkt.

Daarna kwam Syb van der Ploeg aan het woord. Die dankte God voor zijn leven, volgens hem een tussenstation op weg naar een volgend leven.

Op de foto het gedachtegoed van Stuger, op ware grootte.

Snor en theezakje

Toen ik hoorde dat Ernst Hirsch Ballin de opvolger was van Piet Hein Donner bij Justitie, dacht ik twee dingen.

1. Heeft hij die snor nog?
2. Theezakje

Over dat eerste: ik heb altijd het idee dat een snor iets zegt over iemand. Karakter, intelligentie, uithoudingsvermogen, wie weet wat de snor allemaal kan verklaren. Een mooi onderwerp om eens nader te onderzoeken, dat zeker.

Ballin blijkt overigens tegenwoordig snorloos te zijn. Jammer.

Wat zou het mooi zijn wanneer hij, om zijn staatmanschap en gezag te benadrukken, het borsteltje opnieuw liet groeien. Ik zou willen zeggen: hup Hirsch, volg je hart!

Dan het theezakje. Ik meende mij te herinneren dat Ballin het middelpunt vormde van wat later Operatie Theezakje is gaan heten. Daarbij werd de toenmalige minister van Defensie begin jaren negentig van het ene naar het andere marinefregat geholpen, en wel zo dat hij een tijdje in een tuigje hulpeloos tussen de twee schepen bungelde.

Dat was lachen natuurlijk voor de meegereisde reporters. Maar goed, dat theezakje was niet Ernst Hirsch Ballin maar Relus ter Beek, leerde Google. Wist ik eigenlijk ook wel.

Zat ik er dus mooi naast, met snor en theezakje.

Rijk en machtig

Roman Abramovic, die Rus met twee voetbalclubs die van gekheid niet weet welke speler hij nu weer teveel wil gaan betalen, heeft een vermogen van ergens tussen de 18 en 23 miljard dollar. Heel vaak een euro is dat.

Tussen de 14.04 en de 17.94 miljard maal een euro namelijk. En om eerlijk te zijn klinkt dat meteen al stukken minder..

Abramovic is wat je noemt een oligarch: zeg maar rijk en machtig. Michail Chodorkovski was er ook een, maar inmiddels zit hij een eindje naar het oosten opgesloten. Tja, dat krijg je van openlijke kritiek op ome Poetin.

Dan Coca-Cola. Dat heeft een nieuw drankje: Cola Blak. Dat is cola met koffie erdoor en in Nederland is het voorlopig niet te koop. Niet erg, lijkt me.

Ander golfnieuws. Tiger Woods, die Amerikaanse birdie- en eaglemacher, verdient per dag 240.000 dollar. Hatsikkiedee.

Ik wil maar zeggen: de economiepagina van de krant is OK.

Respect

Ruim een week is hij nu ingericht, mijn kamer, en ik moet zeggen: dat scheelt een stuk.

Gordijnen, een bed en ook nog allemaal dingen die geen noodzaak zijn maar het leven wel gemakkelijker maken. Veel beter dan alleen een luchtbed en twee roze klapstoeltjes.

Niks ten nadele van de klapstoeltjes overigens, alle respect, voor de klapstoeltjes.

Tussen het gras en de bomen

Het Julianapark in Utrecht is een tof park. Multifunctioneel ook. Zo is het erg geschikt voor observaties. Zo observeerde ik gisteren dat ganzen ondanks hun gewaggel en gedoe een heel logisch loopje hebben.

Heel slim lopen ze met hun lichaam hun kop voorbij. Terwijl de zwemvliezen waggelen, blijft de kop op exact dezelfde plaats in de lucht. Na een paar pasjes plaatsen ze met een zwierige nekbeweging hun kop weer voor hun lichaam.

Stoer. Als je het weet, is het een mooi gezicht.

Het Julianapark is ook geschikt om te hangen. Er staan allemaal stoelen waar je heerlijk in kunt liggen. Lekker, tussen het gras en de bomen.

En je kunt er natuurlijk ook een balletje trappen. Zoals Jasper demonstreert.

Geen rek meer vrij

Op het station van Utrecht is het altijd erg moeilijk je fiets te parkeren. De oorzaak: de honderden fietsen die er al staan.

Zelfs als je voor achten in de ochtend aan komt karren, is er geen rek meer vrij. Tja.

Gister bleek dat het nog erger had kunnen zijn. Wanneer alle fietsen die ze toen uit de sloot visten nog op de kant hadden gestaan, was het parkeren helemaal onmogelijk geweest.

Mem, heit en meneer Groenman

Gister was het 11 september. Nine eleven. Daar wilde ik graag over schrijven. Zeg maar zoals iedereen. Maar ja, het was merke in Grou. Dan zit je.

Gelukkig is actualiteit relatief. Nine eleven is ook vandaag nog steeds vijf jaar geleden. Daarom bij deze:

Nine eleven is een van die gebeurtenissen waarvan iedereen nog weet wat hij deed toen het gebeurde. Beroemdste voorbeeld: de moord op Kennedy.

Maar dat was in 1963, dus verhalen daarover ken ik alleen van heit, mem en meneer Groenman, in de derde klas mijn geschiedenisleraar.

In de mondhoek van meneer Groenman hing altijd een stift. Was hij groen, dan was je veilig. Een rode stift betekende een overhoring. Goed gevonden was dat, van meneer Groenman.

Weten wat je deed toen iets memorabels plaatsvond, heeft wel wat, vind ik. Je eigen plaats in de wereldgeschiedenis, zoiets.

Ik zat op de boot vanaf Vlieland toen Herman Brood van het Hilton sprong, en toen de vliegtuigen het WTC in vlogen, zat ik in een computerruimte in Groningen.

Toen Brood dood ging, stonden de torens van het WTC nog recht overeind. Vijf jaar en een dag geleden.

In Amersfoort

Laat op de avond in de trein. In Amersfoort stapt een meisje in met haar opa en oma. Als ze zitten tast het meisje, een jaar of vijftien is ze, in het bagagevak boven haar hoofd.

Het stapeltje oud papier dat ze pakt, begroet ze met een luid Yes! Het is een Spits, geen Metro!

Dat is toch precies hetzelfde, reageert haar oma.

Nee nee oma. Dat is niet hetzelfde. Het verschil is: Metro is voor de bus, Spits is voor de trein.

Ik had de neiging tussenbeide te komen, en opa, oma en het meisje te vertellen dat het Sp!ts is.

Een geweldige nieuwe vinding

Dit weekeinde is het merke in Grou. Op het dorpsplein kan jong Grou zweven, grijpen, schieten en al het andere gebruikelijke, oudere Grousters zullen zich vermoedelijk vooral op de drank storten.

Voor hen is er goed nieuws. Het is vanaf dit jaar in de sporthal namelijk mogelijk om nog grotere hoeveelheden bier mee te nemen vanaf de bar. Dat komt omdat een geweldige nieuwe vinding zijn intrede doet: een tray waarmee je twaalf biertjes in een keer kunt vervoeren.

Voorbij is de tijd van heen en weer lopen met een lullig klein kartonnetje met maar een paar biertjes. Verdwenen is het ongemak. Hulde voor de FFF, Ferieniging Foar Folksformaken.

Echte Jordaners

Werd het toch nog spannend. Was het de VU net gelukt het nieuwe master programma goedgekeurd te krijgen, was er op 1 augustus nog maar 1 aanmelding binnen.

Zoals het er begin vorige maand voor stond, leek alleen Martijn te gaan beginnen met de master. Daarvoor hadden ze natuurlijk geen opleiding bedacht en docenten aangenomen.

Maar gelukkig, maandag waren we met acht. Zo blij waren ze daar bij de VU mee, dat we gingen lunchen met de docenten. Acht studenten, negen docenten, en broodjes, soep en fruit.

Tijdens de introductie op het masterprogramma hield een van de docenten een lezing over de geschiedenis van Amsterdam. Nu weten we dat de echte Jordaners in Almere wonen.

Een sticker en een krul

Het is 1978. Herman Brood zit in de trein en wordt gefilmd door de Vara. Hij kijkt naar buiten. Gras, koeien, boerderijen.

Op het tafeltje voor hem een fles Bootz. Ook een papiertje. Drugs. Herman snuift een lijntje en kijkt vrolijk in de camera.

Dan zegt hij: Ja jongens , ik zit hier nou wel te snuiven en te slikken, maar ik vergeet helemaal jullie wat aan te bieden. Dus jongens, als jullie wat nodig hebben, dan zeggen jullie het maar..

White powder, gewoon bij de Vara in 1978. Het is een mooi fragment, uitgekozen door Henk Jan Smits, te gast in de laatste Zomergasten.

Dat werd dit jaar voor het eerst gepresenteerd door Joris Luyendijk. Wat een held. Een sticker en een krul voor Joris.

Hopen op goals van Kluivert

Het gros van de mensen die Patrick Kluivert graag zien voetballen is supporter van Ajax. Dat durf ik best te beweren.

En dus is er met de overgang van Kluivert naar PSV een vreemde maar interessante situatie ontstaan.

Veel aanhangers van PSV zagen Kluivert liever niet naar Eindhoven komen. Veel aanhangers van Ajax zien hem bij PSV graag slagen.

Supporters van Ajax hopen op goals van Kluivert voor PSV. Supporters van PSV hopen dat hun nieuwe spits faalt.

De foto komt uit een oude agenda van mij. Kluivert, schreef iemand.

Noordwijk aan Zee

Wij waren laatst in Noordwijk aan Zee. Voor wie er nog nooit is geweest: stelt weinig voor hoor, Noordwijk aan Zee. Noordwijk is nog erger, maar Noordwijk aan Zee is ook de hemel niet.

Ze hebben er maar geluk dat ze aan zee zitten, daar in Noordwijk aan Zee. Komen nog eens wat mensen op af, die zee. Dat zorgt voor volle terrassen en mensen op straat. En dan is het zomaar gezellig, voor de hotels en bij het kleine casino met de mooie naam The Prom.

The Prom. Het zou nog schelen als die naam kwam van promise, afgeleid van het idee dat in het gokparadijs de miljoenen op je wachten. Een avondje geluk en je bent binnen.

Maar zoals het casino gewoonlijk geen plaats is om rijkdom te vergaren, zo zal de naam van The Prom wel niet voortkomen uit een toepasselijke associatie.

Hoe dan ook, in Noordwijk aan Zee parkeren veel Duitsers hun auto. Of ze afkomen op de bordjes Zimmer frei of dat de bordjes Zimmer frei er hangen vanwege de vele Duitsers weet ik niet, maar hele parkeerplaatsen in Noordwijk aan Zee staan vol witte nummerplaten.

Op een rare manier is dat best een mooi gezicht.

Vertellen hoe het is geweest

Maandag trad Radiohead voor de tweede maal dit jaar op in Nederland. Voor de tweede maal had ik een kaartje en voor de tweede maal kon ik niet en heb ik het kaartje doorverkocht.

Tja. Balen.

De vorige keer nam Pim de boel van me over. Die gaf als reactie op het concert dat het super was, geen langdradige zooi. En het was jammer dat ze Creep niet speelden.

Het kaartje van maandag is naar Monique gegaan. Van haar wilde ik natuurlijk ook weten hoe het geweest was. Nou, de recensie van Pim was er niks bij. Nu ik Monique haar mail heb gelezen, is het net of ik er zelf bij ben geweest.

Het begon met een Fitter Happier-achtige intro, daarna werd het een soort greatest hits set aangevuld met veel (ik geloof zeven songs) nieuw materiaal.

Het nieuwe werk van Radiohead luistert wat onvoorspelbaar, soms behoorlijk stevig door ruige gitaren en pakkende beats. Ze experimenten veel met onconventionele ritmes (klonk heel bevreemdend). Voor het aanstekelijke Bangers n Mash werd er bijvoorbeeld een tweede drumstel op het podium gedragen voor Yorke.

Toch klinken de nieuwe songs als een soort logisch vervolg op het laatste album. Niet zo vernieuwend als ik zelf had verwacht eigenlijk, maar wat moet je er precies van zeggen na een keer horen.. Het was in elk geval zeer zeker niet slecht of oninteressant.

En het podium had een prachtige achtergrond van kleine uit elkaar gevallen beelden.

Kijk, dat is nog eens vertellen hoe het is geweest. Maar wat wil je ook, Monique is een kenner. En ze heeft nog nooit een concert van Radiohead in Nederland gemist.

Het hing te laag

Met mijn wang lag ik stijf tegen het bureau, met een schuin oog keek ik naar het beeldscherm. Opluchting en blijdschap. De grootmeester verslaat de deskundigen.

Jarenlang werd getwijfeld aan de kwaliteiten van Rembrandt. Dat kwam door de Staalmeesters, waarop de tafelrand perspectivisch niet helemaal lekker door het beeld lijkt te lopen.

Sinds kort weten we wat Rembrandt in 1662 al wist. De Staalmeesters klopt. De deskundigen hadden het fout.

Een foutje leek mij ook al erg onwaarschijnlijk. Rembrandt verdiepte zich in lichtinval en anatomie toen iedereen nog druk was allerhande ziekten buiten de deur te houden. Een tafeltje perspectivisch verkloten, daar deed Rembrandt niet aan.

Toch leek het zo. Komt omdat de Staalmeesters bedoeld was om hoog aan de muur te hangen. Boven de schouw, in het Staalhof. Dat wilden de afgebeelde staalmeesters zo, en dus regelde Rembrandt dat.

Voor het schilderen vroeg hij sowieso altijd even waar het werkje kwam te hangen. Kon hij er rekening mee houden, perspectivisch enzo.

Maar de deskundigen zagen het doek nooit hangen in het Staalhof. Wel in het museum. Daar lijkt de tafel scheef en kijken de staalmeesters alle kanten op.

Foute boel, denk je dan. Maar het schilderij hangt in het museum gewoon te laag. Toen een replica onlangs in de Beurs van Berlage omhoog werd getakeld (het origineel is niet te huffen) bleek definitief het gelijk van de grootmeester.

Een rechte tafel en allemaal blikken in de lens. Leg je wang op het bureau en kijk zelf maar.

Naturalisatiedag

Gisteren was een blijde dag. Naturalisatiedag. Een klein feestje voor alle nieuwe Nederlanders. Welkom!

Ik stel me voor dat de nieuwe Nederlanders opgeluchte mensen zijn. Nooit meer de regels zijn regels van Verdonk. Voorgoed verlost van nachtmerries over IND en azc. Een einde aan de onzekerheid.

Maar een Naturalisatiedag is natuurlijk te zot voor woorden. Voor ze worden losgelaten in onze hemelse samenleving met zijn verheven normen en waarden, wordt de nieuwe Nederlanders nog even op het hart gedrukt dat ze anders zijn.

Geen Nederlanders maar buitenlanders met een Nederlands paspoort.

Wat is het dan mooi dat een fotograaf door goed op te letten tijdens alle ellende een lichte toets weet te raken. Hollandse Nieuwe. Rood wit blauw. Verdonk op klompen had hetzelfde effect gehad.

Marcel van den Bergh for president!

Naturalisatiedag. Vanaf volgend jaar waarschijnlijk nog verplicht ook.

Saskia van Uylenburgh

Ze kwam in 1612 ter wereld in Leeuwarden. Haar moeder stierf toen ze zeven was, vader Rombertus, de burgemeester van Leeuwarden, toen ze twaalf was.

Saskia ging daarna bij een tante in Sint Annaparochie wonen. Toen ze 22 was trouwde ze in Amsterdam met Rembrandt van Rijn. Het stel kreeg vier kinderen, waarvan alleen Titus ouder werd dan een paar maanden.

Op haar 29ste stierf Saskia aan de gevolgen van tuberculose. Ze werd begraven in de Oude Kerk.

Onlangs bracht TPG in het kader van het Rembrandtjaar een postzegel uit van Saskia van Uylenburgh. Wat blijkt? De zegel is illegaal. Saskia is zonder toestemming gekopieerd van een Duitse zegel.

TPG neemt de zegels weer terug. Blijft de vraag: wat deed onze Saskia op een Duitse postzegel?

Bron foto

En dat bij ons in de straat

Er zat vanochtend iets bijzonders in de heg naast onze oprit: een auto. Die vind je niet iedere dag dwars over de stoep, met de neus tussen de bladeren.

An abandoned vehicle, en dat bij ons in de straat. Spectaculair!

Je haalt je van alles in het hoofd als je zoiets tegenkomt, maar spannend was het vanochtend natuurlijk allemaal niet. Dat ding stond daar te staan en dat was het dan.

Gelukkig stond het mij vrij te fantaseren over de voorgeschiedenis. Optie 1: iemand is dronken achter het stuur gestapt. Optie 2: iemand heeft zijn Peugeot 106 niet op de handrem gezet en een paar grapjassen zijn daar achter gekomen.

Gelukkig, hij zag een gaatje

Nog maar een keer Zweden. We hebben tenslotte goud gewonnen. Goud voor Bram Som! Maar het mooiste gebeurde jaren daarvoor, in de Achterhoek.

Bijna alle deelnemers bij de 800 meter stormden tegelijkertijd op de finish af. Verbaasde me niks. Het was een EK: geen Afrikanen om het veld uit elkaar te lopen.

De kudde was al bijna bij de finish toen onze Bram in moeilijke positie liep. Maar gelukkig, hij zag een gaatje, gebruikte zijn ellebogen en wurmde zich er langs. Daarbij zette hij ook nog een voetje buiten de baan. Een prachtige foto leverde dat op.

En het goud!

Som zal op zijn hotelkamer in gedachten een stel herdershonden hebben bedankt. In de bossen van de Achterhoek liet hij de beesten met opzet voor zijn voeten lopen. Daarmee trainde hij zijn behendigheid.

In Zweden betaalde het zich uit. Een stel Duitse herders bracht Nederland het goud.

Een mooi vakantiebaantje

In Zweden werd het EK atletiek gehouden. Op Eurosport zag ik een flits van het discuswerpen.

Discuswerpen. Zijn er kinderen met discuswerpen als lievelingssport? Zijn er discuswerpers die in hun ledikant al droomden van eeuwige roem in de discussport?

Of zijn de discuswerpers de keepers van de atletiek: als je nergens goed in bent dan ga je maar schijven gooien. Geen idee. Vreemde sport.

Niet vreemd maar grappig zijn de mannen op het veld waar de discussen neerkomen. Zij meten de afstand die de discus heeft afgelegd. Levensgevaarlijk werk is dat. Met een rotgang komt dat ding aangevlogen en die mannetjes gaan zo dicht mogelijk bij de landingsplek staan, om onmiddellijk aan het meten te slaan.

In Zweden zijn meer opzienbarende discusdetails te zien. Radiografisch bestuurbare autootjes bijvoorbeeld, die de geworpen discussen terugbrengen naar de atleet. Ideaal voor de sporters. En een mooi vakantiebaantje voor de afstandsbestuurder.

Wintersport

Maandag 14 augustus 2006. Een dag midden in de zomer. Een dag met 100 procent kans op regen. Een dag met 0 uren zon.

Een mooie dag om wintersportfoto s in te plakken.

Lang zullen we leven

Je ziet het niet, maar het karpodium verderop deinde vrolijk mee met de hoempamuziek van Knoatergek uit Mook. Het skutsje van Heerenveen werd kampioen bij de SKS en dat werd zaterdag gevierd op het kruispunt tussen Bak en Blauwe Kater.

Winnend skipper Pieter Brouwer hield zich op de achtergrond. Van hem hoefde alle drukte niet zo. Bovendien was hij nog beduusd van de overwinning.

Zoon Harmen kan het niet druk genoeg zijn. Via de microfoon voor de burgemeester tetterde hij vrolijk mee met de trompetten uit Mook. Lang zullen we leven.

De burgemeester trouwens, die vroeg of de mannen van Knoatergek het Frysk Folksliet ook konden spelen. Even spylje, even spelen. Dat konden ze wel.

Wie heeft er zeepsop in de pruimenpap gedaan?

De hele zomer is er op woensdagavond schuimparty in Grou. Met mooi weer worden die altijd erg druk bezocht, en met slecht weer ook. Behalve op de woensdag die in de Sneekweek valt. Dan wordt ie asociaal druk bezocht.

Gister was het weer zover. Tussen negen en half twaalf stond er constant een rij van een meter of tien voor de ingang van de discotheek. Terrassen zaten vol, en op het dorpsplein was een podium waarop een hyperactief iemand om de minuut een andere populaire plaat opzette om er vervolgens keihard doorheen te gaan schreeuwen.

Overal stonden groepjes jongeren. Sommigen in zwembroek, sommigen met een duikbril op, allemaal met een kraagje. En alle jongens hadden lang haar.

Op het plein werd het hoe langer hoe drukker. Vooral nadat Erik de rij voor de discotheek via zijn megafoon had toevertrouwd dat er niemand meer bij kon, bij de schuimparty.

Om 1 uur maakte de hyperactieve dj op het plein zijn laatste hyperactieve sprongen. Nog een keer of tien schreeuwde hij dank jullie wel, tot ziens, en dat was het dan.

Brood met pindakaas

Mensen met huisdieren die op vakantie gaan, moeten altijd maar weer iemand vinden om de achterblijvers te passen. Hij is heel makkelijk hoor, klinkt het dan, maar de gevraagde weet wel beter.

Wie zich toch laat strikken, zit er mooi mee. Vooral degenen die zelf geen huisdieren hebben, zien hun leven al gauw beheerst door oppaspoes of zorghond.

Een kennis past deze zomer op de papegaai van familie. Hele nachten roept hij haar naam. Hij houdt pas op, als ze hem op brood met pindakaas trakteert.

Ik bedoel maar.

Jordy in het huis

Jordy ligt gewoon bij mij in de kast! Op zoek naar Intergalactic van de Beastie Boys kwam ik hem tegen. Dat is nog eens een ontdekking.

Een single uit 1992 met twee keer de hit van Jordy, in single mix en in techno mix.

Wat het cdtje toen moest kosten, staat er jammer genoeg niet op. Jordy zelf wel.

Jordy

Vraagt iemand zich ooit wel eens af wat er van Jordy is geworden?

Ik niet. Tot ik gisteravond tijdens het tandenpoetsen ineens dacht: Oh la la, bebe.

Scoorde Jordy in 1992 een dikke hit mee. Het is heel zwaar om baby te zijn, zong hij vrolijk. Terwijl hij al vier was. Niet al te geloofwaardig.

Maar ja, vind maar eens een baby die zulke teksten fatsoenlijk kan inzingen. In Nederland zie ik er zo een twee drie niet een lopen.

Maar goed, wat er dus van Jordy geworden is: in februari zijn eerste cdtje in 12 jaar en vorig jaar won hij een televisieprogramma. Een soort Big Brother op de boerderij. Eigen eten verbouwen, geen elektriciteit en geen stromend water.

Het is voor Jordy ook zwaar tiener te zijn.

Op naar de kassa

In de macaroni moesten blokjes ham. Die haal je bij supermarkt of slager. Ik de supermarkt in voor een plak ham. Erin en eruit denk je dan. Nou nee dus.

Het begint met het personeel van de vleesafdeling. Dat is er niet. Plakken ham zijn er evenmin.

Op naar de jongen van de groente. Hij gaat de koelcel in, een ham zoeken. Minuten verstrijken.

Ham gevonden. Maar, de snijmachine is net gewassen. Even een mes zoeken hoor. Tik tak doet de klok.

Ham gesneden. Bakje eronder. Folie erom. Nee, niet. De folie is op. Tja. Terwijl de groentejongen folie zoekt, stijgt mijn hartslag.

Daar is de jongen met de rol. Een worsteling volgt. De ham lijkt te winnen, maar zit uiteindelijk toch in een laagje of drie vier folie. Het afwegen kan beginnen. En dan, op naar de kassa.

Kleine tegenvaller: de weegschaal doet het niet. Geen gewicht en geen bedrag. Zelfs geen bonnetje. Niks.

De groentejongen begint te zweten. Even een pen zoeken, zegt hij. Ah, een pen. Hij raadt het gewicht en tegelijk ook een bedrag. Op naar de kassa.

Deze kassa gaat sluiten. Het meisje zet het bordje net op de lopende band. Een lange rij bij de andere kassa. Een paar lange minuten volgen, maar dan sta ik toch eindelijk buiten, met een plak ham van precies 3 euro 99.

Geen geld.

Alles op zijn pad ritselt

Mooi weer en hoge temperaturen, dan zit je al gauw iedere avond in de tuin. Als het eenmaal donker is, horen wij elke dag een egel voorbij struinen. Zoals mevrouw De Kluis van verderop altijd stipt half elf met haar hond voorbij komt wandelen, zo heeft onze egel ook zijn ritme.

Zodra de zon onder is, verplaatst hij zich van de voor- naar de achtertuin. Daar verdwijnt hij achter het hok.

Het is geen roofdier, besef je als het beestje voorbij komt. Hij heeft me een lawaai. Alles op zijn pad ritselt. Onze egel heeft gelukkig een slingerende route die hem ook een stukje over het gras voert. Kunnen we toch nog een blik op hem werpen. Je ziet dan dat het een klein beestje is. Met een waggelkont.

Mem vertelde deze week dat zij en heit eens een parend egelstel betrapten. Ze kon het mooi vertellen. Achter it jiskefet. Dat wie in lawaai! Jo tinke, hoe ha dy bisten dat mei dy stikels.

Het geluid deed ze ook nog even voor, met een luid knorren.

Ze hadden snel doorgehad dat de herrie parende egels betrof. Een bericht op Nos.nl leert dat niet iedereen dat even snel snapt.

Een egelpaar dat met gezucht en gesteun de liefde aan het bedrijven was in een tuin in Vaassen, zorgde zaterdag voor paniek. Een stel dat in hun tuin rare geluiden hoorde belde de politie, omdat het dacht dat er dieren in nood waren. Een politiewoordvoerder laat weten dat er van nood geen sprake was. Al moeten de egels het natuurlijk wel voorzichtig doen, lacht hij.

Wat je niet zegt

Op verjaardagsfeestjes voer je gesprekken. Je kunt dat ook niet doen, maar sinds je toch met zijn allen bij elkaar zit, kun je het net zo goed gezellig maken. Biertje erbij, blokje kaas en goh, wat doe jij tegenwoordig?

Koetjes en kalfjes. Niet te veel de diepte in. Geen bommen op Beiroet, wel de doping van Landis. En komkommers, vanzelfsprekend.

Tijdens een koetje en een kalfje hoorde ik gister een klaagzang over de medewerkers van Randstad. Daarbij zat een mooi anekdote over een intercedentenmeisje. Vroeg in de ochtend, kop koffie in de hand, zei ze: Wij hebben gisteravond zoo lekker zitten cocoonen.

Cocoonen is lekker thuis op de bank. Gordijnen dicht, filmpje, flesje wijn. Ik heb er vooral associaties over de heilzame werking van wikkeldoeken en schijfjes komkommer bij.

Hoe dan ook, cocoonen, dat zeg je niet.

Alle kleuren van de regenboog

Ik ben vast niet de enige die de afgelopen weken heeft overwogen een ventilator aan te schaffen. Avond na avond in een klam bed gaat snel tegenstaan.

En ik ben vast ook niet de enige die dacht, ach, die warmte is zo weer voorbij en dan zit ik met een ventilator die ik nooit gebruik. Dat is ook zo, maar iedere dag dat het warm blijft, is dat ding wel verrekte handig.

Maar mooi niet kopen ondertussen, terwijl ze geen kont kosten. Een gedachte waar je het nog warmer van krijgt. Maar ja, denk je dan, als ik nu een koop, dan is het warme weer vast snel weer verdwenen.

Het komt er op neer dat ik waarschijnlijk nooit een ventilator zal kopen.

Vorig jaar zomer kocht ik trouwens nog wel een klein miniventilatortje, bij de Blokker. Ik haalde daar batterijen, zag het ventilatortje hangen bij de kassa en dacht, dat is wel handig, voor als het vanavond in bed heel warm is.

Ga ik die avond in de hitte op bed liggen en doe ik dat ding aan, krijg ik een berg licht en geen zuchtje wind op me af. Alle kleuren van de regenboog. Het bleek geen ventilator, maar een miskoop. Misschien dat dat me weerhoudt.

Very best site

Afgelopen week kreeg ik dankzij een spamkoning een hele berg complimenten, hier, op logbatterij. Spam is normaal gesproken erg irritant, maar in dit geval kan ik er wel om lachen.

De gespamde zinnetjes zijn vol lof. Vormgeving, inhoud, kleurgebruik, alles is fantastisch. Hoe meer loftuitingen en aanmoedigingen je leest, hoe grappiger ze worden. Op een rij:

I really enjoyed looking at your site, I found it very helpful indeed, keep up the good work.

What a great site, how do you build such a cool site, its excellent.

Nice colors. Keep up the good work. thnx!

Hey what a great site keep up the work its excellent.

Super color scheme, I like it! Good job. Go on.

Nice! Where you get this guestbook? I want the same script.. Awesome content. thankyou.

Very best site. Keep working. Will return in the near future.

Your are Nice. And so is your site! Maybe you need some more pictures. Will return in the near future.

Interesting site. Useful information. Bookmarked.

I say briefly: Best! Useful information. Good job guys.

Helemaal leuk is te bedenken dat iemand, vermoedelijk een eenzaam iemand, er met een programmaatje voor heeft gezorgd dat alle reacties er kwamen, en dat hij daarvoor uren heeft zitten broeden op allemaal zinnetjes. Geniaal. Je krijgt bijna zin om de linkjes aan te klikken.

Die Italiaanse loodgieter

Mijn vader gaat soms skeeleren, en als hij dan zijn helm op heeft, dan is hij van boven net Super Mario, die Italiaanse loodgieter uit dat computerspelletje.

Ze lijken sowieso wel een beetje op elkaar, Super Mario en mijn vader, want ze hadden beiden in eerste instantie geen hoofddeksel. Vader ging een paar keer onbeschermd op pad voor hij besloot een helm aan te schaffen, bij kleine Mario konden ze het technisch niet voor elkaar krijgen dat zijn haren meebewogen wanneer hij door het beeld sprong.

Maar dat was ook in het begin van de jaren tachtig.

Een dagje stampen in de zon

Afgelopen zaterdag was Dance Valley en dat was een leuk feestje. Dat wil zeggen, het was een hartstikke leuk feest: uit je plaat, neet en donders gezellig.

Dance Valley is the Woodstock of dance, meldt de organisatie altijd heel bescheiden. Nog los van dat die slogan adacadabra is voor het gros van de doelgroep, klopt ie ook niet. Van de andere kant: je kunt die mensen niet verwijten dat ze hun eigen feestje promoten.

Het grappige is dat veel journalisten ook graag positieve berichten over Dance Valley de wereld in helpen. Vooral de NOS heeft daar een handje van. Zo hadden ze vrijdag op hun site al het grote nieuws dat Dance Valley mooi weer te wachten stond: Dance Valley heeft zonnige start.

Na afloop meldde de NOS dat er 60.000 mensen waren geweest (in werkelijkheid 40.000), en dat het festival drie dagen had geduurd, wat alleen klopt als je de schoonmaakploeg meetelt.

En voorafgaande aan Dance Valley sloot de NOS een berichtje af met: Ga voor meer informatie naar dancevalley.nl.

Ondertussen was het dus wel, zoals gezegd, een mieters feest. Een dagje stampen in de zon en nog dagenlang de zee horen ruisen in je oren. Op de foto gaat Cor los tijdens de set van Carl Cox. En de fotograaf ook.

The Buckler Memory

Ik vind: een man heeft zijn trots. Maar, een echte man is ook bereid die trots opzij te zetten wanneer de situatie daar om vraagt. Donderdag ging die vlieger voor mij op.

Ik besloot namelijk om aan een ritje op de racefiets een experiment te koppelen. Het experiment kreeg van mij de naam The Buckler Memory en hield in dat ik gehuld in Bucklershirt en Bucklerbroek ging testen of de merknaam Buckler, het bier waarmee geen Nederlander gezien wil worden, nog steeds op hoongelach kan rekenen.

Over het resultaat kan ik kort zijn. Kilometers maalde ik door het Friese land, maar niemand die iets zei over mijn tenue, terwijl de naam van het weggepeste alcoholvrije biertje er veelvuldig op voorkomt.

De praktijk was strijdig met mijn verwachtingen, want vooraf rekende ik op reacties, al was het maar van toeterende vrachtwagenchauffeurs. Maar moet het experiment nu als mislukt worden beschouwd? Natuurlijk niet. Mijn fietstocht bewijst het draagvlak voor Buckler.

Conclusie: Buckler kan terug in de schappen.

Een stukje fun

Een bejaard echtpaar nadert op de fiets. Zij, glinsterend grijs haar, bloemetjesjurk, glimlach, fietst voor hem uit en slalomt om de witte strepen op het fietspad. Hij, donkergrijs, enorme grijns, roept: Ja hoor, toe maar weer.

Echt gebeurd, geen grapje.

Slagroomsfeer

Vandaag viert Seth ik zag een hinde, ik zag een hinde lopen Gaaikema zijn 67ste verjaardag, iets wat niet onopgemerkt voorbij mag gaan. Daarom:

Bij het wereldkampioenschap slagroom maken, hing een opgeklopte sfeer.

Game, Seth, match.

Mooiste momenten

Nou, het WK is voorbij. Geweest, gedaan. En wat was het een spektakel. Een aaneenschakeling van enerverende hoogtepunten. Bij wijze van service aan het geheugen staan de mooiste momenten van het WK 2006 hieronder op een rij in de De Mooiste Momenten Van Het WK 2006 Top 10.

5. Het Australische team wilde op 21 juni lekker gaan trainen in het stadion. Komen ze daar aan, en wat zegt de FIFA dan? De bus met ballen, pylonen en hesjes mag niet door het hek, want die is van Mercedes, en Mercedes is niet Hyundai, de FIFA-sponsor.

4. Een handjevol multinationals investeerde miljoenen in campagnes rond Oliver Kahn, Duitse doelman en icoon. En wat kregen ze voor dat geld terug? Drie weken lang de chagrijnige kop van Kahn, nagelbijtend op de reservebank.

3. Fransoos en aanvaller Franck Ribery is een scherpe jongen en goed op de hoogte van de sterke punten van de tegenstander, zoals Portugal in de halve finale. Wat vond ie namelijk van Scolari, de trainer van Portugal? Scolari? Nou, das natuurlijk een goeie speler.

2. Bryan Roy wist in Studio Sportzomer wel hoe het kwam dat de Italianen altijd met zoveel trots spelen. Wat zei Bryan daar dan over? Tja, ze hebben alles.. strand.. bergen.. de beste mode.. de mooiste vrouwen..

1. Op 18 juni vierden duizenden Koreanen feest in Leipzig, na het gelijke spel tegen Frankrijk. De stad raakte daardoor bezaaid met plastic bekers, vertrapte confetti en andere troep. En wat deden de Koreanen daarom? Toen ze uitgefeest waren, ruimden ze alles zelf weer op.

(Wegens gebrek aan ruimte zijn de hoogtepunten 6 tot en met 10 niet geplaatst. Toch weten? Mail en ze worden toegestuurd)

Het geheim van Robert, deel 2

Het geheim van Robert, die met zijn mysterieuze mail het internet enkele dagen in gijzeling heeft gehouden, is boven tafel. Dat wil zeggen, er is nooit echt een geheim van Robert geweest, en dus ook nooit een geheim verspreid over het wereldwijde web.

Een opluchting voor Robert, maar een teleurstelling voor de online community.

Blijft de vraag waarom Robert dan een mailtje stuurde waarin hij iedereen opriep een vorig mailtje van hem, met daarin persoonlijke gegevens, niet te openen.

Voor de nieuwsgierigen: de eerste mail van Robert betrof een uitnodiging om een service van MSN te testen, naar het zich laat aanzien, met onderaan de pagina enkele wervende teksten, zoals:

Voor de ranzigste erotische movies ben je hier op de juiste plek!Zie wat je anders nooit zult zien !!!

En ook: Wil je geld verdienen ? klik op de banner hieronder !!

Toppertje

Wat ik las op nos.nl

3FM-jock Giel Beelen heeft vrijdag radiogeschiedenis geschreven door twee uur lang hetzelfde nummer te draaien. Het lied Toppertje en een Breezer Ananas van de Amsterdamse entertainers Guillermo en Tropical Danny werd zo'n twintig keer gedraaid in het programma Leuk is Anders. Het regende tijdens de uitzending boze e-mails en smsjes.

Ik heb een deel van de twee uur gehoord en had helemaal niet de neiging om een boos smsje te sturen. Waarom zou ik ook? Ik bedoel, het is een hartstikke zomers nummer man, met teksten als moppie, ga je met me dansen, ik ben het slagroom en jij het stukkie fruit, heerlijk toch? En die beat dan jongen, voetjes van de vloer, serieus.

Toppertje is een kneiter van een zomerhit, dat zweer ik je, zeker weten.

Het geheim van Robert

Onder de kop Vorige bericht van mij niet openen!! stuurde Robert iedereen in zijn adresboek maandag de volgende mail:

Beste mensen,

helaas is er een bericht verstuurd met mijn gegevens. Deze heb ik dus niet zelf gestuurd!!!
Niet openen dus!!!!

Sorry voor de overlast.

Groet,
Robert

Wat is het geheim van Robert, dat nu per ongeluk naar mensen in zijn adresbestand is verstuurd? Ik kan er alleen naar raden, want ik kreeg de eerste mail niet.

Die dingen in mijn bord

Je schrikt je toch een ongeluk, als je ze voor het eerst ziet. Allemachtig. Supersizen kan nu blijkbaar ook bij de biologische groenteboer.

Daar komen ze namelijk vandaan, bij de bioboer. Ik verdenk hem ervan dat ie de megabonen kweekt op een goedkoop akkertje nabij Tsjernobyl. Kost niks, ze groeien lekker groot en kijk eens hoe prachtig groen ze er van worden.

Een hele tas vol stond er van in de keuken en het duurde even voordat ik van de schrik was bekomen. Wat een joekels.

Eenmaal aan het idee gewend, leek het me ook wel weer iets hebben. Die dingen in mijn bord. Maar alleen de pitten worden opgediend. Jammer.

De lancering

Woensdagmorgen was hij nog speciaal met vrouwlief de stad ingegaan voor nieuwe schoenen. Glimmende moest hij hebben, vond zijn Coby, want op zijn oude sloffen kon de nieuwe staatssecretaris van Onderwijs niet fatsoenlijk zijn trouw aan Hare Majesteit zweren.

Die avond volgde hij het debat in de Treveszaal slechts zijdelings. Hij geloofde het allemaal wel. Morgen was zijn dag, daar moest hij zich op focussen. Bovendien moest hij nog een overhemd strijken, voor de zekerheid twee, en schone sokken van de lijn halen en moeder bellen. Die was bijna net zo zenuwachtig en opgetogen als hij.

Vlak voor het slapen gaan, nam hij nog snel wat one-liners door. Die zou hij quasi-nonchalant uitspreken wanneer de journalisten hem besprongen, vlak na zijn inauguratie. Hij was vooral tevreden met Daadkracht is wat het onderwijs nodig heeft, en daadkracht is waar ik voor sta. Ook nam hij zich voor stufi te zeggen. Lag hij bij de studenten gelijk goed in de markt.

De volgende ochtend stond hij vroeg naast zijn bed. Kon hij zich in alle rust voorbereiden op het grote moment, de lancering, zoals hij het tegen Coby soms gekscherend noemde. Hij volgde zijn schema voor die dag: douchen, scheren, aankleden en voor de spiegel nog eens goed oefenen: dag Majesteit, aangenaam kennis te maken Majesteit.

En dan, donderdagmorgen even na achten, wordt hij, staande voor de spiegel, gebeld door de secretaresse van Jan Peter. Het circus is afgeblazen. Dat wil zeggen, zijn circus, want het werd nog een hele voorstelling, donderdag in Den Haag. Maar Bruno Bruins was voorlopig geen staatssecretaris.

Op de foto: Rita Verdonk, met plaat.

Ich will da sein

In de ban is wat overdreven, maar Duitsland is nooit ver weg, de laatste tijd. De hele dag zweeft Wenn es passiert door mijn hoofd. Temidden van gitaren zingt een meisje heel aanstekelijk dat ze erbij wil zijn, wenn es passiert.

Tenminste, zo begrijp ik het.

Het nummer is de afsluiter van Studio Sportzomer, onder een compilatie van de voetbaldag. Dat zal ook wel de reden zijn dat ik het een lekker nummer vind: als ik het in gedachten hoor, dan zie ik vertraagde beelden van mooie doelpunten en schandalige overtredingen. Lekker.

Minder lekker is Das Experiment. Deze Duitse thriller, gebaseerd op een beroemd psychologisch experiment uit 1971, is vooral indrukwekkend. En vrijdagavond op tv. Bij deze een kijkverplichting.

Enig probleem: wie hem gaat zien, mist de geniale invalbeurt van Artem Milevsky. En die is ook indrukwekkend.

Paniek is het mooist

Nog nooit zo rustig een trein gemist als vanmiddag. Kwam vast omdat ik niet besefte dat ik hem ging missen. En toen ik het eenmaal in de gaten had, reed de trein al weg. Weinig gelegenheid om me druk te maken dus.

Ja, toen het leed al was geleden, maar ik hield me in. Heb ik spijt van. Ik vind het altijd een mooi gezicht als ik iemand vol overgave de trein zie missen, en had de mensen in mijn trein ook een voorstelling gegund, achteraf.

Vooral in Zwolle is het een prachtig schouwspel. Eerst die vastberadenheid als de ongelukkige vanaf de trap het perron opstormt, dan de schok, en uiteindelijk een holle blik als het leed volledig doordringt. Pure schoonheid.

De meeste zijn praktisch ingesteld en maken rechtsomkeert, maar sommige rennen nog even achter de trein aan of schieten een pauzerende conducteur aan. Paniek is het mooist, vanzelfsprekend. En hoe meer zware koffers hoe beter.

Ik ben even nonchalant als ik boven was gekomen weer naar beneden gesjokt en heb met Jasper een patatje gehaald. Die had zijn trein ook gemist.

Het is een enorm ding

Een zeilwedstrijd met vrienden eindigde voor mijn vader deze week onder water. Tijdens het afmeren raakte hij inbetween boats. Eerst een spagaat maar al gauw een nat pak. Na twee overwinningen, dat wel.

Het natte pak was zo erg nog niet. Het was zelfs erg grappig. Maar de telefoon in zijn broekzak, dat was wel jammer. Verdronken technologie. De volgende ochtend druppelde het apparaat nog steeds na, en moest ik een nieuwe telefoon zoeken voor de simkaart.

Her en der stuitte ik op allemaal mobieltjes, die door de jaren heen zijn verzameld. Nadat eentje geschikt bleek voor de simkaart, heb ik een groepsfoto van de achterblijvers gemaakt.

De enorme Nokia op de voorgrond is mijn favoriet. Omdat ie van mij is geweest, maar vooral vanwege zijn afmetingen. Het is een enorm ding. Ik heb het nog even nagemeten: 15 centimeter lang en ruim 5 centimeter breed. En dik, man man.

En ik weet: met dat gevaarte in mijn binnenzak ben ik in Groningen op stap geweest. Ik kan het me nauwelijks meer voorstellen.