De lancering

Woensdagmorgen was hij nog speciaal met vrouwlief de stad ingegaan voor nieuwe schoenen. Glimmende moest hij hebben, vond zijn Coby, want op zijn oude sloffen kon de nieuwe staatssecretaris van Onderwijs niet fatsoenlijk zijn trouw aan Hare Majesteit zweren.

Die avond volgde hij het debat in de Treveszaal slechts zijdelings. Hij geloofde het allemaal wel. Morgen was zijn dag, daar moest hij zich op focussen. Bovendien moest hij nog een overhemd strijken, voor de zekerheid twee, en schone sokken van de lijn halen en moeder bellen. Die was bijna net zo zenuwachtig en opgetogen als hij.

Vlak voor het slapen gaan, nam hij nog snel wat one-liners door. Die zou hij quasi-nonchalant uitspreken wanneer de journalisten hem besprongen, vlak na zijn inauguratie. Hij was vooral tevreden met Daadkracht is wat het onderwijs nodig heeft, en daadkracht is waar ik voor sta. Ook nam hij zich voor stufi te zeggen. Lag hij bij de studenten gelijk goed in de markt.

De volgende ochtend stond hij vroeg naast zijn bed. Kon hij zich in alle rust voorbereiden op het grote moment, de lancering, zoals hij het tegen Coby soms gekscherend noemde. Hij volgde zijn schema voor die dag: douchen, scheren, aankleden en voor de spiegel nog eens goed oefenen: dag Majesteit, aangenaam kennis te maken Majesteit.

En dan, donderdagmorgen even na achten, wordt hij, staande voor de spiegel, gebeld door de secretaresse van Jan Peter. Het circus is afgeblazen. Dat wil zeggen, zijn circus, want het werd nog een hele voorstelling, donderdag in Den Haag. Maar Bruno Bruins was voorlopig geen staatssecretaris.

Op de foto: Rita Verdonk, met plaat.