Het hing te laag

Met mijn wang lag ik stijf tegen het bureau, met een schuin oog keek ik naar het beeldscherm. Opluchting en blijdschap. De grootmeester verslaat de deskundigen.

Jarenlang werd getwijfeld aan de kwaliteiten van Rembrandt. Dat kwam door de Staalmeesters, waarop de tafelrand perspectivisch niet helemaal lekker door het beeld lijkt te lopen.

Sinds kort weten we wat Rembrandt in 1662 al wist. De Staalmeesters klopt. De deskundigen hadden het fout.

Een foutje leek mij ook al erg onwaarschijnlijk. Rembrandt verdiepte zich in lichtinval en anatomie toen iedereen nog druk was allerhande ziekten buiten de deur te houden. Een tafeltje perspectivisch verkloten, daar deed Rembrandt niet aan.

Toch leek het zo. Komt omdat de Staalmeesters bedoeld was om hoog aan de muur te hangen. Boven de schouw, in het Staalhof. Dat wilden de afgebeelde staalmeesters zo, en dus regelde Rembrandt dat.

Voor het schilderen vroeg hij sowieso altijd even waar het werkje kwam te hangen. Kon hij er rekening mee houden, perspectivisch enzo.

Maar de deskundigen zagen het doek nooit hangen in het Staalhof. Wel in het museum. Daar lijkt de tafel scheef en kijken de staalmeesters alle kanten op.

Foute boel, denk je dan. Maar het schilderij hangt in het museum gewoon te laag. Toen een replica onlangs in de Beurs van Berlage omhoog werd getakeld (het origineel is niet te huffen) bleek definitief het gelijk van de grootmeester.

Een rechte tafel en allemaal blikken in de lens. Leg je wang op het bureau en kijk zelf maar.