Ha, een mok die geluid maakt als je hem beetpakt, dat is leuk! Vraag niet hoe hij er kwam, maar bij ons in de kast stond zo’n mok.Voorheen was dat ook het enige wat de mok deed. In de kast staan. Met zijn vrolijke kleuren. Wie niet beter wist, kon zich niet voorstellen dat de hel losbarstte wanneer de mok ook maar met een vinger werd aangeraakt.
Want lawaai maken dat kon de mok. Sodeju. Een hard en hoog geluid, dat vanzelfsprekend tenenkrommend was. Want dat is ook zoiets: waarom komen er nooit aangename klanken uit zulke apparaten? Gewoon een lekker deuntje. René Froger voor mijn part.
Niet mogelijk, blijkbaar, want de mok hield het zoals de beruchte zingende wenskaarten bij een ongeïnspireerd en huiveringwekkend gepiep.
Dan raak je dat ding toch gewoon niet te lang aan? Precies. Een goede strategie, die voldeed tot afgelopen weekend. Toen sloeg de mok op hol. Hij stond in de koelkast een restje eten te bewaren, en er was geen aanraken meer bij nodig. Zodra de koelkastdeur werd geopend begon hij te zenuwslopen. Als een cavia met honger.
Dat was dus kommer, kwel, een hele hoop herrie en een verhoogde bloeddruk, iedere keer als de cholesterolverlagende boter werd gepakt. De tirannie duurde totdat mem de mok weggooide. Terwijl ze de afvalzak met het ding erin wegbracht, teisterde de ellende voor de laatste maal onze oren.
En toen was het eindelijk stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten