Kan een gaatje vanzelf weer weggaan?

Het was een prachtige ochtend, de lentezon legde een gouden deken over de bloeiende boom achter ons huis (ik moet toch echt eens de naam van dat ding opzoeken) en niets wees op de verschrikkelijke ontdekking die komen zou.

Nee, dat is te zwaar aangezet. Drie tandjes te veel drama.

Het was een ochtend als alle andere – dat is al beter. Ik stond met een tandenborstel tussen mijn kiezen onder de douche en deed een lichtelijk verontrustende ontdekking.

Hé, voel ik dat goed? Een pijnscheut, dat moet haast wel een gaatje zijn, kan niet anders.

Ik moet ook beter poetsen, vertelde ik mezelf. Vooral in de moeilijke hoekjes – zo’n zelfde hoekje als waar ik nu die zenuw voelde, als een licht maar evengoed behoorlijk irritant elektrisch schokje.

Pijnscheut.

Ik vind dat een woord om van te houden. Het begint met dat niets aan de verbeelding overlatende pijn, waarna al gauw die gezellige scheut volgt. Heerlijk, hoe scheut pijn dragelijk maakt. Wil je nog wat pijn? Och ja, doe nog maar een scheut.

Google geeft bij pijnscheut 11.500 hits, waarvan de eerste de avonturen van Connie betreft. Connie is, naar het schijnt, de hoofdpersoon van Connie, gepijnigd uit liefde. Eerste zin: Connie voelde een felle pijnscheut door haar tepels.

Ik voelde die ochtend de pijn gewoon in mijn gebit – gelukkig, zou ik bijna zeggen.

Met die pijnscheuten in je gebit is het altijd hetzelfde: ze zitten je niet zozeer dwars omdat ze zo’n ontzettende pijn doen, maar omdat ze een aankondiging zijn van nog meer pijn – pijn in de stoel bij de tandarts, wanneer je jezelf hebt overgeleverd aan de man met het gereedschap.

Kunnen gaatjes vanzelf weer weggaan?

Ik zou kunnen wachten. Er komt vanzelf een moment dat de pijn niet meer te houden is en ik wel naar de tandarts moet. Heb ik tenminste een goede reden. Ik zou ook preventief naar de tandarts kunnen gaan. Misschien ziet hij een gaatje, dan kan ie het vullen – hebben we dat ook weer gehad.

Maar misschien is het wel helemaal geen gaatje. Is het gewoon een pijnscheut. Gewoon inderdaad, zoals mijnheer Roberts ook gewoon Connie aan haar polsen richting plafond takelt.

Ach, het is ook helemaal geen tandartsenweer.

.