Bij toeristen hoort een specifieke houding

Een weekend Parijs. De heenreis bracht al fijn vuurwerk, met een ruziënd stel voor ons in de trein. De krant was gelezen en een broodje achter de kiezen, dus deze uitgesponnen eenakter was prima getimed.

Je hebt natuurlijk van die halve garen die overal maling aan hebben en zich in het openbaar rustig overgeven aan een flinke scheldpartij, maar in het algemeen ontwikkelen ruzies tussen echtelieden zich volgens een vast patroon.

Eerst is er de schaamte, die leidt tot terughoudendheid. Fluisterend worden de verwijten uitgewisseld. Deze voeden de onenigheid, waarna het lispelen al gauw overgaat in gegrom op gedempte toon. Ook deze fase duurt maar kort – de kemphanen gaan over tot agressief gesis.

Aangekomen bij deze laatste fase konden ook de rijen achter ons meegenieten met de discussie van het stel over hun Scheizplatzen in de trein, die, zo moesten wij begrijpen, dankzij de slechte boekhouding van mevrouw bijna honderd euro extra kostten.

Zoals het echtpaar voor ons zich na lang soebatten neerlegde bij de boete, zo moesten wij ons eenmaal in Parijs neerleggen bij ons toerist-zijn. Logisch als dat is, het vergt wel een kleine psychologische stap.

Parijs stikt natuurlijk van de toeristen, meestal uit Japan. Waar je ook komt, er stroomt altijd toevallig een bus Japanners leeg. Arc de Triomphe, Notre Dame en Tour Eiffel bewonderen ze door hun telelenzen.

Het gevolg is dat je als visiteur de Paris liever niet tot de categorie homo toeristiens wil worden gerekend, maar daar is natuurlijk geen ontkomen aan. Wij slenterden immers ook door de stad, schoudertas op de rug, fotocamera en plattegrond in de hand.

Ook wij waren Japanners.

Bij toeristen hoort een specifieke houding. Toeristen fotograferen historische bouwwerken, verpletterende vergezichten en sfeervolle doorkijkjes. Dat het op sommige plaatsen stikt van de clochards, vind je in geen plakboek terug.

We voldeden aan de opdracht, zij het dat ik me ook richtte op een persoonlijk doel.

In de eerste klas kreeg ik geschiedenisles van meneer Toonen. Meneer Toonen was van de oude stempel, de archetypische geschiedenisleraar, nooit te beroerd om nog eens uit te wijden over de belevenissen van Cleopatra in het oude Egypte.

Wie niet oplette werd weer bij de les geholpen met een paar ferme tikken van zijn zegelring tegen de onderkant van zijn bureau.

Meneer Toonen liet graag dia’s zien, liefst van Egypte. Na een paar honderd piramides werd het patroon duidelijk: elke dia toonde een landschap, met in het midden de piramide, met daar weer in het midden een witte stip. Mevrouw Toonen.

Haast altijd stond mevrouw Toonen op de foto, gefotografeerd van enkele honderden meters afstand. Wanneer de situatie het toeliet, heb ik in Parijs mijn eer betoond aan meneer Toonen.