Dat eeuwige ribding

Vrijdag zijn we naar Alain Clark geweest. Dat wil zeggen, Alain Clark kwam naar een afgesproken plaats, en daar speelde hij samen met een groepje muzikanten een serie liedjes van zijn cd. Een concert, heet dat, en wij waren erbij.

Het was niet het soort gebeurtenis waarvan je later zegt: Ik was erbij toen Alain Clark in Tivoli optrad. Jaa, ik was erbij. En ik weet het nog goed. En dan diep ademhalen en legendarische wederwaardigheden opdissen. Nee, dat zal niet gebeuren. Over twee maanden staat Alain Clark namelijk weer in Tivoli.

Het is trouwens alweer een tijdje geleden dat er een gebeurtenis plaatsvond waarvan je nog precies weet wat je die dag verder allemaal deed, en wat je eerste reactie was. Ik had wat dat betreft high hopes voor Fitna, maar dat project loste de belofte niet in. Het was net de Champions League: je gaat straks zitten voor de finale, maar heftiger dan de kwartfinale tussen Liverpool en Arsenal wordt het toch niet.

Ik voorzag heftige taferelen als gevolg van Fitna, na alle overtuigende waarschuwingen van onze premier van alle Nederlanders. Daardoor voorzag ik ook: gezellig online de reacties monitoren, vanaf de bank de actualiteitenrubrieken afstruinen op zoek naar nieuwe inzichten van heuse deskundigen, en een extra krant kopen om te bewaren.

Ik was er klaar voor. De aanvraag voor een vrije dag lag al klaar.

Maar het bleek niet nodig. Oké, er werden her en der vlaggen verbrand en mensen bedreigd, maar dat verschilt maar weinig van wat er staat te gebeuren als Nederland er straks bij het EK in de eerste ronde uitvliegt. Laakbaar inderdaad, maar niks uit of the ordinary.

Hoe dan ook, het concert van Alain Clark was zeer de moeite waard. Het mooie aan livemuziek is altijd dat een nummer dat op de radio na drie minuten verveelt op het podium oneindig kan worden opgerekt, en ondertussen beter en beter wordt. Zo ging het vrijdag ook. Mooi was dat.

Waar ik eigenlijk alleen een probleem mee had, was de outfit van Alain Clark. Zoals gebruikelijk droeg hij een donkere broek, een wijd overhemd met daaroverheen een giletje, en dat bekende petje. Vooral dat bekende petje gaat me zo langzamerhand tegenstaan. Zoek op afbeeldingen van Alain Clark en je encountert niets dan petjes.

Zonnekleppen, mutsen en hoedjes, die ook, maar meestal toch dat eeuwige ribding.

Ik ben er klaar mee. Vandaar dat ik met graagte het bericht verspreid dat Alain Clark nog kaler is dan zijn vader Dane. Er zit zelfs bijna geen haar meer op zijn schedel! Ja meisjes, het is waar, die leuke krulletjes die onder zijn petje vandaan komen zijn nep. Ingevlochten in datzelfde petje.

Dat jullie daar maar aan mogen denken, kijkend naar dat hoofd boven dat giletje, op die poster boven jullie bed. Of waar dan ook.