De belichaming van nietszeggendheid

Goed, daar gaan we. Ik kan me de tijd nog heugen dat er op tv nog wel eens spontane gesprekken werden gevoerd. Dat ging zo: de interviewer ging er eens goed voor zitten, want hij was oprecht geïnteresseerd in zijn gast, en vervolgens, nadat hij ‘hoi’ had gezegd, vuurde hij alle vragen die in hem opkwamen af op de geïnterviewde, die best wel zenuwachtig was, want het was toch televisie. Het resultaat: een heus interview.

Nu zie je dat nergens meer. Ja, bij Het Gesprek. Maar dat is weer het andere uiterste.

Bij Het Gesprek kabbelt het maar en kabbelt het maar. Als een lieflijk stromend bergbeekje dat ook niet precies weet waar het naartoe wil. Besluiteloos, doelloos, zinloos. En dus ook kijkerloos. Maar ze doen tenminste een poging het ergens over te hebben.

Op de overige zenders moet het allemaal snel-snel en hap-snap. Gasten worden vooraf volledig gedresseerd, waarna ze in drie minuten hun kunstje doen. Dan zegt de gastheer: Bedankt! Of hij wendt zich gewoon tot een volgende gast.

Er is echter één omroep die zich niets aantrekt van deze trend, en dat is de NOS. Een decennium geleden had Studio Sport al de traagste en lodderigste onder de analytici: Ron Spelbos (die een goed excuus had: hij had last van zijn hart. Maar vraag hem dan niet als analyticus), en nog steeds halen ze de sufste mensen naar de studio om te komen vertellen waarom Feyenoord geen kampioen is geworden.

Studiogasten en analytici worden bij de NOS waarschijnlijk al eeuwenlang geregeld door een ouwe graftak, die het wel fijn vindt wanneer de audiovisuele actie zich tot een minimum beperkt.

Inderdaad, daar zijn we mooi klaar mee.

Zo kon het ook gebeuren dat Danny Blind van de week een wedstrijd in de halve finale van de Champions League mocht komen bespreken. Danny Blind, saaier kan het echt niet. Danny Blind is de belichaming van nietszeggendheid. Danny Blind downplayt relativerende opmerkingen.

Het was nog wel zo’n spectaculair duel. Met Christiano Ronaldo, Messi, Rooney, Krkic, Iniesta, enzovoorts. Had Danny Blind geen boodschap aan. Danny Blind benadrukte constant dat het allemaal wel wat meeviel.

Op het veld was de ene actie nog virtuoser dan de ander, maar toen Danny Blind werd geconfronteerd met het mooiste hakje van het jaar, waarbij Iniesta na een inspeelpass van Messi Eto’o vrij voor de doelman zette, zei Danny Blind: Ja, maar goed, dat is Iniesta. Je weet dat ie dat kan.

Pff.

Op zeker moment wilde Tom Egbers een bruggetje maken naar Edwin van der Sar, de keeper die zo graag nog eens de Champions League zou winnen. Tom zei: Danny, het is dertien jaar geleden dat je de Champions League won, waarop Danny Blind halverwege meteen interrumpeerde: We! Want hij had hem immers niet alleen gewonnen.

Maar goed, dat weet je, van Danny, dat ie zo is.