Mart Smeets is een ontzettende koning. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.Ik mag Mart Smeets wel, ook al past dat eigenlijk niet. De afspraak in dat gekke, kleine landje van ons (quote Mart) is dat je of hartstochtelijk fan bent van Mart, of een bloedhekel aan hem hebt.
Maar mijn liefde voor Mart is als een fris stromend bergbeekje: ik sta er graag bij en kijk ernaar, maar zal me nooit vol overgave met hem mee laten voeren. Krijg je maar kippenvel en rillingen van.
Mart Smeets roept weerstand op, omdat hij met zoveel zichtbaar genoegen zijn zinnen aan elkaar rijgt. Mart is blij met zichzelf. Ik zeg: als Mart niet zo blij was met zichzelf, had hij ook niet zo mooi uitzendingen vol kunnen oreren.
Mart maakt van niets een mooie belevenis. Hij had bijvoorbeeld het volgende over zichzelf kunnen zeggen, als voiceover bij zijn eigen jeugd.
Ik neem u even mee terug in de tijd. Kijkt u mee? We schrijven 1953 en deze kleine opdonder had geen idee wat hem te wachten stond. Hij stond daar, dat menneke, en koesterde de luwte van zijn beschermde milieu, dat warme bad waar ze in Arnhem patent op hebben. Want zo is het toch. Toch zag je toen al, kijk maar eens naar die speurende blik, dat dit kleine mannetje, dat nog geen pen van een potlood kon onderscheiden, plannen had met de wereld, die grote, wijde wereld.
Vanavond zag ik Mart namens het hele team van Studio Sport de natie bedanken voor het kijken naar drie weken Tour. Het zat er weer op. De equipe van de NOS keert huiswaarts, sprak Mart, los uit de pols, soepel in de heupen.
Google eens op Mart Smeets, struin de fora eens af. Ervaar wat Hij teweeg brengt. Loftuitingen en uitbraken van grote afschuw wisselen elkaar af. Heerlijke vent, eenzame hoogte – arrogante kwal, ‘kapsoneslijer’.
Om aan te sluiten bij dat laatste: ik kan ook diep zuchten zodra Mart al meanderend in beeld verschijnt. Mijn liefde is niet onvoorwaardelijk. Maar nu de Tour voorbij is, zal ik hem toch gaan missen.
Mag ik dat zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten