Vertellen hoe het is geweest

Maandag trad Radiohead voor de tweede maal dit jaar op in Nederland. Voor de tweede maal had ik een kaartje en voor de tweede maal kon ik niet en heb ik het kaartje doorverkocht.

Tja. Balen.

De vorige keer nam Pim de boel van me over. Die gaf als reactie op het concert dat het super was, geen langdradige zooi. En het was jammer dat ze Creep niet speelden.

Het kaartje van maandag is naar Monique gegaan. Van haar wilde ik natuurlijk ook weten hoe het geweest was. Nou, de recensie van Pim was er niks bij. Nu ik Monique haar mail heb gelezen, is het net of ik er zelf bij ben geweest.

Het begon met een Fitter Happier-achtige intro, daarna werd het een soort greatest hits set aangevuld met veel (ik geloof zeven songs) nieuw materiaal.

Het nieuwe werk van Radiohead luistert wat onvoorspelbaar, soms behoorlijk stevig door ruige gitaren en pakkende beats. Ze experimenten veel met onconventionele ritmes (klonk heel bevreemdend). Voor het aanstekelijke Bangers n Mash werd er bijvoorbeeld een tweede drumstel op het podium gedragen voor Yorke.

Toch klinken de nieuwe songs als een soort logisch vervolg op het laatste album. Niet zo vernieuwend als ik zelf had verwacht eigenlijk, maar wat moet je er precies van zeggen na een keer horen.. Het was in elk geval zeer zeker niet slecht of oninteressant.

En het podium had een prachtige achtergrond van kleine uit elkaar gevallen beelden.

Kijk, dat is nog eens vertellen hoe het is geweest. Maar wat wil je ook, Monique is een kenner. En ze heeft nog nooit een concert van Radiohead in Nederland gemist.

Het hing te laag

Met mijn wang lag ik stijf tegen het bureau, met een schuin oog keek ik naar het beeldscherm. Opluchting en blijdschap. De grootmeester verslaat de deskundigen.

Jarenlang werd getwijfeld aan de kwaliteiten van Rembrandt. Dat kwam door de Staalmeesters, waarop de tafelrand perspectivisch niet helemaal lekker door het beeld lijkt te lopen.

Sinds kort weten we wat Rembrandt in 1662 al wist. De Staalmeesters klopt. De deskundigen hadden het fout.

Een foutje leek mij ook al erg onwaarschijnlijk. Rembrandt verdiepte zich in lichtinval en anatomie toen iedereen nog druk was allerhande ziekten buiten de deur te houden. Een tafeltje perspectivisch verkloten, daar deed Rembrandt niet aan.

Toch leek het zo. Komt omdat de Staalmeesters bedoeld was om hoog aan de muur te hangen. Boven de schouw, in het Staalhof. Dat wilden de afgebeelde staalmeesters zo, en dus regelde Rembrandt dat.

Voor het schilderen vroeg hij sowieso altijd even waar het werkje kwam te hangen. Kon hij er rekening mee houden, perspectivisch enzo.

Maar de deskundigen zagen het doek nooit hangen in het Staalhof. Wel in het museum. Daar lijkt de tafel scheef en kijken de staalmeesters alle kanten op.

Foute boel, denk je dan. Maar het schilderij hangt in het museum gewoon te laag. Toen een replica onlangs in de Beurs van Berlage omhoog werd getakeld (het origineel is niet te huffen) bleek definitief het gelijk van de grootmeester.

Een rechte tafel en allemaal blikken in de lens. Leg je wang op het bureau en kijk zelf maar.

Naturalisatiedag

Gisteren was een blijde dag. Naturalisatiedag. Een klein feestje voor alle nieuwe Nederlanders. Welkom!

Ik stel me voor dat de nieuwe Nederlanders opgeluchte mensen zijn. Nooit meer de regels zijn regels van Verdonk. Voorgoed verlost van nachtmerries over IND en azc. Een einde aan de onzekerheid.

Maar een Naturalisatiedag is natuurlijk te zot voor woorden. Voor ze worden losgelaten in onze hemelse samenleving met zijn verheven normen en waarden, wordt de nieuwe Nederlanders nog even op het hart gedrukt dat ze anders zijn.

Geen Nederlanders maar buitenlanders met een Nederlands paspoort.

Wat is het dan mooi dat een fotograaf door goed op te letten tijdens alle ellende een lichte toets weet te raken. Hollandse Nieuwe. Rood wit blauw. Verdonk op klompen had hetzelfde effect gehad.

Marcel van den Bergh for president!

Naturalisatiedag. Vanaf volgend jaar waarschijnlijk nog verplicht ook.

Saskia van Uylenburgh

Ze kwam in 1612 ter wereld in Leeuwarden. Haar moeder stierf toen ze zeven was, vader Rombertus, de burgemeester van Leeuwarden, toen ze twaalf was.

Saskia ging daarna bij een tante in Sint Annaparochie wonen. Toen ze 22 was trouwde ze in Amsterdam met Rembrandt van Rijn. Het stel kreeg vier kinderen, waarvan alleen Titus ouder werd dan een paar maanden.

Op haar 29ste stierf Saskia aan de gevolgen van tuberculose. Ze werd begraven in de Oude Kerk.

Onlangs bracht TPG in het kader van het Rembrandtjaar een postzegel uit van Saskia van Uylenburgh. Wat blijkt? De zegel is illegaal. Saskia is zonder toestemming gekopieerd van een Duitse zegel.

TPG neemt de zegels weer terug. Blijft de vraag: wat deed onze Saskia op een Duitse postzegel?

Bron foto

En dat bij ons in de straat

Er zat vanochtend iets bijzonders in de heg naast onze oprit: een auto. Die vind je niet iedere dag dwars over de stoep, met de neus tussen de bladeren.

An abandoned vehicle, en dat bij ons in de straat. Spectaculair!

Je haalt je van alles in het hoofd als je zoiets tegenkomt, maar spannend was het vanochtend natuurlijk allemaal niet. Dat ding stond daar te staan en dat was het dan.

Gelukkig stond het mij vrij te fantaseren over de voorgeschiedenis. Optie 1: iemand is dronken achter het stuur gestapt. Optie 2: iemand heeft zijn Peugeot 106 niet op de handrem gezet en een paar grapjassen zijn daar achter gekomen.

Gelukkig, hij zag een gaatje

Nog maar een keer Zweden. We hebben tenslotte goud gewonnen. Goud voor Bram Som! Maar het mooiste gebeurde jaren daarvoor, in de Achterhoek.

Bijna alle deelnemers bij de 800 meter stormden tegelijkertijd op de finish af. Verbaasde me niks. Het was een EK: geen Afrikanen om het veld uit elkaar te lopen.

De kudde was al bijna bij de finish toen onze Bram in moeilijke positie liep. Maar gelukkig, hij zag een gaatje, gebruikte zijn ellebogen en wurmde zich er langs. Daarbij zette hij ook nog een voetje buiten de baan. Een prachtige foto leverde dat op.

En het goud!

Som zal op zijn hotelkamer in gedachten een stel herdershonden hebben bedankt. In de bossen van de Achterhoek liet hij de beesten met opzet voor zijn voeten lopen. Daarmee trainde hij zijn behendigheid.

In Zweden betaalde het zich uit. Een stel Duitse herders bracht Nederland het goud.

Een mooi vakantiebaantje

In Zweden werd het EK atletiek gehouden. Op Eurosport zag ik een flits van het discuswerpen.

Discuswerpen. Zijn er kinderen met discuswerpen als lievelingssport? Zijn er discuswerpers die in hun ledikant al droomden van eeuwige roem in de discussport?

Of zijn de discuswerpers de keepers van de atletiek: als je nergens goed in bent dan ga je maar schijven gooien. Geen idee. Vreemde sport.

Niet vreemd maar grappig zijn de mannen op het veld waar de discussen neerkomen. Zij meten de afstand die de discus heeft afgelegd. Levensgevaarlijk werk is dat. Met een rotgang komt dat ding aangevlogen en die mannetjes gaan zo dicht mogelijk bij de landingsplek staan, om onmiddellijk aan het meten te slaan.

In Zweden zijn meer opzienbarende discusdetails te zien. Radiografisch bestuurbare autootjes bijvoorbeeld, die de geworpen discussen terugbrengen naar de atleet. Ideaal voor de sporters. En een mooi vakantiebaantje voor de afstandsbestuurder.

Wintersport

Maandag 14 augustus 2006. Een dag midden in de zomer. Een dag met 100 procent kans op regen. Een dag met 0 uren zon.

Een mooie dag om wintersportfoto s in te plakken.

Lang zullen we leven

Je ziet het niet, maar het karpodium verderop deinde vrolijk mee met de hoempamuziek van Knoatergek uit Mook. Het skutsje van Heerenveen werd kampioen bij de SKS en dat werd zaterdag gevierd op het kruispunt tussen Bak en Blauwe Kater.

Winnend skipper Pieter Brouwer hield zich op de achtergrond. Van hem hoefde alle drukte niet zo. Bovendien was hij nog beduusd van de overwinning.

Zoon Harmen kan het niet druk genoeg zijn. Via de microfoon voor de burgemeester tetterde hij vrolijk mee met de trompetten uit Mook. Lang zullen we leven.

De burgemeester trouwens, die vroeg of de mannen van Knoatergek het Frysk Folksliet ook konden spelen. Even spylje, even spelen. Dat konden ze wel.

Wie heeft er zeepsop in de pruimenpap gedaan?

De hele zomer is er op woensdagavond schuimparty in Grou. Met mooi weer worden die altijd erg druk bezocht, en met slecht weer ook. Behalve op de woensdag die in de Sneekweek valt. Dan wordt ie asociaal druk bezocht.

Gister was het weer zover. Tussen negen en half twaalf stond er constant een rij van een meter of tien voor de ingang van de discotheek. Terrassen zaten vol, en op het dorpsplein was een podium waarop een hyperactief iemand om de minuut een andere populaire plaat opzette om er vervolgens keihard doorheen te gaan schreeuwen.

Overal stonden groepjes jongeren. Sommigen in zwembroek, sommigen met een duikbril op, allemaal met een kraagje. En alle jongens hadden lang haar.

Op het plein werd het hoe langer hoe drukker. Vooral nadat Erik de rij voor de discotheek via zijn megafoon had toevertrouwd dat er niemand meer bij kon, bij de schuimparty.

Om 1 uur maakte de hyperactieve dj op het plein zijn laatste hyperactieve sprongen. Nog een keer of tien schreeuwde hij dank jullie wel, tot ziens, en dat was het dan.

Brood met pindakaas

Mensen met huisdieren die op vakantie gaan, moeten altijd maar weer iemand vinden om de achterblijvers te passen. Hij is heel makkelijk hoor, klinkt het dan, maar de gevraagde weet wel beter.

Wie zich toch laat strikken, zit er mooi mee. Vooral degenen die zelf geen huisdieren hebben, zien hun leven al gauw beheerst door oppaspoes of zorghond.

Een kennis past deze zomer op de papegaai van familie. Hele nachten roept hij haar naam. Hij houdt pas op, als ze hem op brood met pindakaas trakteert.

Ik bedoel maar.

Jordy in het huis

Jordy ligt gewoon bij mij in de kast! Op zoek naar Intergalactic van de Beastie Boys kwam ik hem tegen. Dat is nog eens een ontdekking.

Een single uit 1992 met twee keer de hit van Jordy, in single mix en in techno mix.

Wat het cdtje toen moest kosten, staat er jammer genoeg niet op. Jordy zelf wel.

Jordy

Vraagt iemand zich ooit wel eens af wat er van Jordy is geworden?

Ik niet. Tot ik gisteravond tijdens het tandenpoetsen ineens dacht: Oh la la, bebe.

Scoorde Jordy in 1992 een dikke hit mee. Het is heel zwaar om baby te zijn, zong hij vrolijk. Terwijl hij al vier was. Niet al te geloofwaardig.

Maar ja, vind maar eens een baby die zulke teksten fatsoenlijk kan inzingen. In Nederland zie ik er zo een twee drie niet een lopen.

Maar goed, wat er dus van Jordy geworden is: in februari zijn eerste cdtje in 12 jaar en vorig jaar won hij een televisieprogramma. Een soort Big Brother op de boerderij. Eigen eten verbouwen, geen elektriciteit en geen stromend water.

Het is voor Jordy ook zwaar tiener te zijn.

Op naar de kassa

In de macaroni moesten blokjes ham. Die haal je bij supermarkt of slager. Ik de supermarkt in voor een plak ham. Erin en eruit denk je dan. Nou nee dus.

Het begint met het personeel van de vleesafdeling. Dat is er niet. Plakken ham zijn er evenmin.

Op naar de jongen van de groente. Hij gaat de koelcel in, een ham zoeken. Minuten verstrijken.

Ham gevonden. Maar, de snijmachine is net gewassen. Even een mes zoeken hoor. Tik tak doet de klok.

Ham gesneden. Bakje eronder. Folie erom. Nee, niet. De folie is op. Tja. Terwijl de groentejongen folie zoekt, stijgt mijn hartslag.

Daar is de jongen met de rol. Een worsteling volgt. De ham lijkt te winnen, maar zit uiteindelijk toch in een laagje of drie vier folie. Het afwegen kan beginnen. En dan, op naar de kassa.

Kleine tegenvaller: de weegschaal doet het niet. Geen gewicht en geen bedrag. Zelfs geen bonnetje. Niks.

De groentejongen begint te zweten. Even een pen zoeken, zegt hij. Ah, een pen. Hij raadt het gewicht en tegelijk ook een bedrag. Op naar de kassa.

Deze kassa gaat sluiten. Het meisje zet het bordje net op de lopende band. Een lange rij bij de andere kassa. Een paar lange minuten volgen, maar dan sta ik toch eindelijk buiten, met een plak ham van precies 3 euro 99.

Geen geld.