Oké, wat is te zien op deze foto, die ik afgelopen zaterdag in Apeldoorn nam? Duidelijk is meteen dat het een stralende dag is, dat twee voetbalteams tegenover elkaar staan, en dat de scheidsrechter niet de moeite heeft genomen een shirt van een onderscheidende kleur aan te trekken.Wat je niet ziet is dat op omliggende velden nog tal van wedstrijden worden gespeeld. Alle teams hadden daarbij één enkel doel: het winnen van de GPD Cup. Ieder jaar spelen de regionale dagbladen die samenwerken in de Geassocieerde Pers Diensten om die bokaal, met steevast een samengeraapt ploegje voetballers – alleen als zodanig te herkennen door de noppen onder hun schoenen.
Wat je ook niet ziet is dat het veld kurkdroog en keihard is. Op het veld lag bovendien veel zand, met name in het doelgebied. Bij iedere reflex van een keeper was het even wachten tot de stofwolken waren opgetrokken, voor je kon zeggen of er was gescoord.
Maar wat je vooral niet ziet is de frustratie bij veel van die hobbelende semisporters. Zo’n toernooi gaat natuurlijk nergens om, maar vertel dat maar eens aan die mannen van middelbare leeftijd die zichzelf als onontdekt talent beschouwen.
Steeds die verbolgen gebaartjes, constant het gezeur en gezeik tegen scheidsrechter en assistent-scheidsrechter (de man die vroeger grensrechter heette). En natuurlijk nu en dan gemeen natrappen, vooral na een succesvolle passeerbeweging van een tegenstander. Want uitgespeeld worden, dat kan natuurlijk niet.
Dat zie je dus allemaal niet op de foto. Oh, en wat je dus ook niet ziet: dat het harde veld ook voor enorme spierpijn the day after zorgde. Pijn op plekken waarvan je niet wist dat er spieren zaten, culminerend in algehele immobiliteit. Terwijl ik dit tik, vraag ik me alweer af hoe ik straks ooit weer uit mijn stoel kom…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten