De Ramp. Of beter nog: de Aanslag. Het zou natuurlijk kunnen dat ie ons land eens een keer treft. Niemand weet wanneer, en niemand weet waar of hoe, maar één ding is zeker: als het gebeurt, dan zijn we allemaal de sigaar.Dat is logisch.
Vooral voor wie wel eens heeft meegemaakt wat er gebeurt wanneer Nederlanders worden geacht in de overlevingsstand te schieten. Dinsdag nog: een verdacht pakketje in een trein bij Amsterdam Centraal. Hulpdiensten in opperste staat van paraatheid, alle treinen stil en het station ontruimd.
Maar bij het getroffen volk zie je dan geen bezorgdheid of betrokkenheid over de veiligheid van de natie. Niks daarvan. Men wil naar binnen, de trein in, naar huis, want GTST begint straks en er moeten ook nog boodschappen worden gedaan.
Laatst, een bijeenkomst in Utrecht en het alarm gaat af. Eerst kijkt iedereen elkaar verstoord aan. Wat vervelend nou, die herrie terwijl we net een beetje op gang zijn. Voor hetzelfde geld baant een oplaaiend vuur zich een weg naar het zaaltje, maar die gedachte komt bij niemand op.
Ook niet in de rest van het gebouw. Op de gang drentelen een paar mensen heen en weer. Sommigen benutten het moment om koffie te gaan halen, anderen duiken het toilet in.
Natuurlijk, zo’n vaart zal het nou ook weer niet lopen met Ramp en Aanslag. De Russen schieten voorlopig alleen op de buren, de Amerikanen zijn nog wel even matties met ons, en vanaf zo’n terroristisch trainingskamp is het een heel eind met de bus. En het zou ook niet goed zijn, als iedereen bij het minste of geringste onder z’n bureau dook.
Maar van de andere kant: we hebben geen idee wat dat is, anticiperen op een maatschappijontwrichtende gebeurtenis. Verder dan zeggen dat ‘ze’ een beetje normaal moeten doen, komen we niet. Aanslag of Ramp dient zich aan, en wij boren collectief een mengsel aan van apathie, onbekommerdheid en zal zo’n vaart niet lopen.
We zijn als dat konijntje in je koplamp: je weet dat ie wil overleven, maar bewegen doet ie niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten