Tien Engelse mijl. Zestien kilometer en een beetje. Vandaag was het tijd voor de Dam tot Damloop. Van Amsterdam naar Zaandam, voor mijn eigen eer en natuurlijk die van Headline.Vanochtend al kon ik vaststellen dat mijn voorbereiding niet vlekkeloos was geweest. Naar zo’n evenement moet je toewerken en liefst de af te leggen afstand een paar keer in de benen hebben. Ik sjouw heus wel een eindje weg, maar meer dan ruim veertien kilometer had ik in mijn leven nog niet gelopen.
Toen ik in april hoorde dat ik vandaag mee zou doen, begon ik onmiddellijk fanatiek met trainen. Zo fanatiek, dat ik dat eind mei ook wel weer had gezien. Goedzo, inderdaad. Plan B: loopschoenen mee naar Frankrijk en in de laatste weken nog behoorlijk wat kilometers.
Er was een richttijd: een uur en vijftien minuten. Dat moest te doen zijn.
Poepen. Dat was vooraf mijn grootste angst. Als je gaat hardlopen zet je dingen in werking. Dat je net een eindje op weg bent en dat het dan begint te borrelen, dat heb ik wel eens gehad.
Repareren met enkele staaltjes flatulentie, dacht ik toen. Het mocht die dag niet baten. Mensen zeggen altijd dat je je lichaam moet ontspannen als je sport, maar daar kon geen sprake van zijn. Het waren aanspannende laatste meters naar huis. In een hoek van negentig graden haalde ik home base.
Op tijd. Vandaag had ik gelukkig nergens last van.
Volgende punt van loopzorg: ritme. Zonder ritme geen resultaat, luidt mijn filosofie. Onderweg van Dam tot Dam moest ik zorgen dat ik een lekker ritme te pakken kreeg. En dat dan volhouden. Op de laatste meters na waren de eerste meters daarom de lastigste: klaar voor een vliegende start, hobbelde ik minutenlang in een mensenmassa over de Prins Hendrikkade.
De navolgende IJtunnel bracht verlossing. Daar was ruimte. En daar waren ook al meteen heel veel hijgers; mensen die na vijfhonderd meter alweer zo buiten adem waren dat ze als dankbaar slalomobject konden fungeren.
Het was een mooie tocht, van Dam tot Dam. Veel orkesten en overal mensen, waarvan er veel vanuit hun tuin ook een muzikale bijdrage verzorgden. De één een Amsterdamse meezinger, de ander een strakke beat.
Dat het volksfeest dat men er her en der van maakte soms ook zorgde voor de geur van schraal bier en frituurvet, mocht de pret niet drukken.
Onderweg zag ik dikke mensen en dunne mensen, lange mensen en korte mensen, oude mensen en jonge mensen, allemaal in gevecht met zichzelf.
Mijn eigen worsteling met hoofd en benen bracht me na 1.12.30 uur op de Zaandamse Peperstraat. Daar maakte Janne rond 1.13.00 uur de foto hierboven. Na één uur, dertien minuten en eenentwintig seconden passeerde nummer 27281 de finish. Hijg.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten