Nieuwe ogen. Zo gepiept, geen centje pijn.

Zomer. Lange warme avonden. Een laatste biertje in het schemerdonker. Als het weer mooi weer wordt, zie ik er alles van, want ik heb mijn ogen laten laseren.

Lenzen? Niet meer nodig. Bril? Nee dank u.

Het was niet gratis, zoveel is zeker, maar ik vond het simpelweg wel mooi geweest, steeds die hulpmiddelen. Hoe dat dan gaat: je maakt een afspraak. Een vooronderzoek. Je maakt een afspraak. Een vervolgonderzoek. Je maakt een afspraak. Gelaserd.

I can see clearly now.

Het is natuurlijk waarvoor ik heb betaald, maar toch is het bizar. Wakker worden en alles meteen goed zien.

Te verwachten: vooraf bleek iedereen opeens iemand te kennen waarbij het op gruwelijke wijze mis is gegaan. Een neef kende op de club iemand die blind weer thuis kwam. De vader van de zwager van een vriendin keek eeuwig scheel afterwards.

Even oververtegenwoordigd waren de mensen die vroegen hoe lang het na de ingreep zou duren voor ik weer kon zien. Is het dan ook nodig je ogen helemaal uit hun kassen te halen?

Wat zeg je?

Omdat er vast mensen zijn die daar nieuwsgierig naar zijn, omdat ik het dan maar heb vastgelegd voor het nageslacht, en als bewijs dat ik dit verhaal niet before heb getikt en ondertussen wel hartstikke blind ben geworden, zal ik hieronder kort beschrijven hoe ogen laseren in zijn werk gaat.

Het begint allemaal met hygiëne. Schrijf op: hygiëne. Nou ja, eigenlijk begint het met een vooronderzoek, waarin wordt vastgesteld of je geschikt ben om gelaserd te worden. Maar op de dag zelf begint het, na nog wat testjes, met hygiëne. Een meisje poetste het gebied rondom mijn ogen schoon.

In de tandartsstoel kreeg ik nog een paar verdovende druppeltjeswaarvanjenietsvoelt in mijn ogen. Toen plakten ze mijn wimpers vast aan de doek die over mijn gezicht lag. Er ging een spreider in mijn rechteroog, zodat ze er goed bij konden.

Het motortje. Nadat ze een vacuüm ring hadden geplaatst, ging het motortje aan. Dat maakte een flapje, dat daarna werd opengeklapt. Nu keek ik erg wazig. De laser ging aan en deed zijn miraculeuze ding. Flapje terugleggen en klaar.

Zo gepiept, geen centje pijn, beide ogen in nog geen kwartiertje. Een paar instructies in de recovery room en daarna hop, op de fiets naar huis. Net zo makkelijk.

Al met al vond ik het moment twee weken voor de ingreep spannender. Voor de ingreep mocht ik geen lenzen dragen – ik heb een bril gekocht. Bij Hans, want Hans zit met de kwaliteit van zijn meuk zo ontzettend aan de onderkant van de markt, daar kan niemand tegenop concurreren.

Full vision voor een paar tientjes.

Twee weken voor Het Moment haalde ik de bril op bij Hans. Ineens behoorde ik tot het bebrilde deel der natie. Ik vond het maar een vreemde gedachte. Tegelijkertijd vond ik het ding me eigenlijk wel prima staan.

Met rechte rug fietste ik zelfbewust naar huis. Dag brillie, zei Janne.