Wachten op de broodauto

In de Volkskrant staat vandaag een foto van twee Witrussen, een man en een vrouw. Ze wonen in het dorp Vidoeitsy en wachten op de broodauto. Volgens het bijschrift al anderhalf uur. Hij getooid met Ushanka, zij met een groene sjaal rond het hoofd, beiden met de rug in de wind.

Vidoetsy werd zwaar getroffen door de ramp in de kerncentrale van Tsjernobyl, vandaag twintig jaar geleden. Degenen die nog in het dorp wonen, zijn afhankelijk van de broodauto, omdat ze van het eigen graan alleen giftig brood zouden kunnen bakken.

De foto deed me denken aan een documentaire die ik een jaar of zes geleden zag. Over een afgelegen dorp waar het altijd winter leek, ook ergens in de voormalige Sovjet Unie. Ook die mensen wachtten op het brood, dat daar arriveerde per trein. Ze noemden het hleb, geloof ik.

Toen de trein met brood eindelijk was gekomen, bleek hij niet helemaal tot het dorp te rijden. In plaats van hun brood uit de wagon te halen en naar het dorp te brengen, duwden de vrouwen de zware locomotief met wagon het laatste stukje over het spoor naar het dorp. Daar werd vervolgens ruzie gemaakt over wie hoeveel brood kreeg.

Het was een prachtige documentaire. Trouwens, waarom de dorpelingen zelf geen brood bakten, weet ik nog steeds niet.

Je kunt het treurig noemen dat die mensen moesten wachten op hun brood. Je kunt je schuldig voelen dat wij alles zo goed hebben. Maar die Siberische toestanden hebben toch ook wel iets. Noem het nostalgie. Schone lakens op de bleek, wachten op de broodauto.

Op de foto mijn dagelijks brood. Genaamd waldkorn, gekocht bij Super de Boer en daar vast ook gebracht met de broodauto. Maar geen idee waar het vandaan komt.