Pinguïn wêze

Een paar jaar terug besloot ik tijdens college een citatenboek bij te houden. Docenten en medestudenten met vreemde, onzinnige of (on)bedoeld grappige opmerkingen werden op schrift bijgezet in mijn agenda.

Het werd een groot succes, in die zin dat Stef, Ido en ik steeds meer lol kregen om de inhoud van mijn agenda.

Dat was in 2004 en het citatenboek is nog altijd niet gepubliceerd. Binnenkort gaat het gebeuren, in een oplage van rond de drie, vier. Misschien vijf.

Op zoek naar extra’s voor deze publicatie stuitte ik op een mooi citaat van mijn hoogst eigen mem, die naar aanleiding van de film March of the Penguins opmerkte: Jo sille pinguïn wêze. Dan hast ek wat.

Die wilde ik het internet niet onthouden.

Waar voor mijn geld

Of ik even mijn officiële geboorteplaats wilde spellen. Ha, daar dacht oom agent even snel een bonnetje uit te schrijven voor fietsen zonder licht.

Nou, mooi niet. Op mijn allerzorgvuldigst spelde ik het voor hem uit. I-D-A-A-R-D-E-R-A-D-E-E-L. En daarna nog drie keer.

Een ongelooflijk slechte speler

Verdediger Jens Nowotny, Duits international en speler van Dinamo Zagreb, stopt met voetballen. Pas 33 jaar, maar geen zin meer. Te vaak geblesseerd. Nu weer aan de meniscus. Eerder had hij vier keer een kruisband kapot. Hij is er klaar mee.

Nooit zag ik hem voetballen, die Nowotny. Ik kan het me in ieder geval niet voor de geest halen. En toch vind ik het jammer dat hij stopt. Komt door Bert Wagendorp, die Nowotny opvoerde in zijn column Alles ist vorbei, aan de vooravond van de wedstrijd Nederland – Duitsland tijdens het EK in Portugal.

Wagendorp verbaasde zich er in 2004 over dat het Duitse team door Nederlandse ‘kenners’ als een erg matige ploeg werd afgeschilderd. Het was immers bijna hetzelfde team dat twee jaar daarvoor nog de WK-finale haalde. Wagendorp schreef:

Vooral Jens Nowotny, begrijp ik, is een ongelooflijk slechte speler. Nowotny kan nauwelijks meer lopen en moet met een rolstoel naar het veld worden gereden. Hij is ook bijna blind en lijdt aan pleinvrees. Bij elke tegentreffer begint hij te huilen en stopt-ie z'n mond vol gras. En zoiets moet dan de moed erin houden.

Nowotny had eigenlijk al lang willen stoppen met voetballen, maar ja, de Duitsers hebben niemand anders. Dus moet Nowotny doorgaan, hoewel de kans lang niet denkbeeldig is dat hij dinsdag gewoon zal omvallen met zijn zwakke hart.

Rudi Voller, hoor ik, heeft gezegd dat hij in dat geval Nowotny in het strafschopgebied zal leggen, aangezien het lijk van Nowotny altijd nog een stuk beter is dan de onverschillig rochelende motorisch gestoorde schele die hij als vervanger op de bank heeft zitten.

Ik kan me Nowotny niet herinneren. Maar ik zal hem niet vergeten.

De dag dat lijn 3 ophield te bestaan (voor even)

10.10 uur. Ik loop van Hoog Catharijne naar het stadsbussenplatform. Halverwege de trap zie ik lijn 3, mijn lijn 3, nog net wegrijden. Jammer, maar geen probleem. Over tien minuten komt er weer een bus.

10.15 uur. Tijdschrift gekocht bij de kiosk. Ik wandel terug naar het busplatform. De bus zal zo wel komen.

10.20 uur. Nog geen bus. Nou ja, bussen te over. Ik tel er minstens tien per minuut. Maar geen lijn 3. Mijn lijn 3.

10.25 uur. Nog steeds geen lijn 3. Irritant is dat. 10.28 uur. Nog steeds niks. Maar, de bus van half elf kan elk moment komen. Het voelt alsof de kans twee keer zo groot is geworden dat lijn 3 komt. Een geruststellende gedachte.

10.30 uur. Half elf. Geen bus. 10.35 uur. Apathie maakt zich meester van de aanzwellende groep wachtenden. 10.40 uur. De kans op lijn 3 is inmiddels drie keer zo groot als toen ik voor de eerste maal vandaag de trap afliep, een half uur geleden.

10.45 uur. Is lijn 3 opgehouden te bestaan? Minuten kunnen lang duren op het station. De tijd tikt traag, totdat verlossing de hoek om komt gereden. Lijn 3 has arrived. Het is tien voor elf en de dag kan beginnen.

Wel eens gelukkiger was geweest

Klein leed in de wereld die wasmachine heet.

Daar ligt sok, eenzaam en alleen in het deurtje. Reddeloos, nat, en nog steeds vies. De rest van zijn lichting draait vrolijk rondjes en geniet van het warme sop. En sok ligt daar maar, dubbelgevouwen.

Hij denkt aan eerder. Toen hij gelukkiger was was.

Zich laten omwaaien mits

Als je zo kijkt naar de fotocollage op de voorpagina van de Volkskrant, dan zou je bijna denken dat bomen zich bij storm alleen laten omwaaien als ze zeker weten dat een auto hun opvangt.

Wat natuurlijk helemaal niet zo is.

Boerenkool

Sinds kort train ik eens in de week bij Elinkwijk, een mooie Utrechtse club. Daar sta ik dan anderhalf uur op het veld met Geoffrey, Abbas, Sedi, Gregory, Anthony, Mo, Hassan en de rest van het spul.

Er lopen ook wel een paar poldernamen tussen, maar met Rutger voel je je toch redelijk boerenkool.

Wolkjes blazen

Het kan eigenlijk heel goed, gezellig buiten zitten in januari. Heeft ook niks met global warming te maken. Gewoon zorgen voor goede verwarming.

Maar toch, je staat raar te kijken als je de schuttingdeur doorkomt en je een kringetje verjaardagsgasten met een biertje in de hand wolkjes ziet blazen. Blokje kaas erbij.

Ate had het ruimtegebrek in huis opgelost met twee houtkachels daarbuiten. De hele dag door stookte de visite ze flink op. Het enige: je moest opletten waar de vonken naartoe waaiden. Dat hoeft in de zomer gewoonlijk niet.

And now for something…

Een tijdje heb ik naast logbatterij het log Politicaster bijgehouden. Politicaster is echter per heden op een laag pitje gezet. Sterker nog, het ligt in coma.

Maar niet getreurd. World of Wisdumb is geboren. Kijk daar eens.

Waaien door de stad

Weeralarm. Zeer zware windstoten, waarschuwt het KNMI. Janne en ik waaien door de stad.

Een gouden greep. In Utrecht wil het nog wel eens irritant druk zijn in de winkels, maar vanmiddag waren ze zo goed als uitgestorven.

Op de foto rekent Janne in de verte een broek af bij de D.E.P.T.

Koude kachels

Het voordeel volgens de krant: we hoeven minder te stoken. Het nadeel: Gerrit Zalm verdient een miljard minder aan de verkoop van gas.

Het gaat natuurlijk over de ongehoord hoge temperaturen. En het klopt. Ik heb de hele week de verwarming nog niet aangehad. Sterker nog: de ramen staan de hele dag open.

Maar ik woon dan ook boven een fanatieke kopieerwinkelhouder. Beneden loeien de machines tot ’s avonds laat.

Zwemmende managers

Waarbij we nog wel even de slag moeten maken dat de sense of urgency ook landt in de betreffende business unit.

Mooi was dat. Zat ik in de trein met een heuse manager. Schuin tegenover me schetste hij een collega mooie vergezichten. Zo zie ik het plaatje voor me nu, maar ik moet het profiel nog even hardop zwart op wit zetten.

Zeker, gaan we binnenkort een periodieke afspraak over maken. Met concrete handvaten, zodat er minder wordt gezwommen.

Tijdens zijn gesprek hing hij schuin in de oranje bank. Zijn vrije arm zwaaide heen en weer, met de hand tekende hij luchtfiguurtjes. Het leek erop dat hij zichzelf met een losse lichaamshouding in een goede sfeer wilde brengen. Kon hij ontspannen zijn diepe inzichten aan de man brengen.

Het probleem was: als ie niet beslist pseudo-laid-back had willen bellen, en niet zo scheef in de banken had gehangen, had ik die enorme walm uit z’n mond ook niet hoeven inhaleren.

Nieuwe agenda

Ik heb een nieuwe agenda. Oranje is ie. Ik had ook voor blauw of groen kunnen kiezen, maar het werd oranje. Gekke bui.

Het is maar een klein dingetje, mijn nieuwe agenda, maar er staat ontzettend veel in. Verjaardagen van de Koninklijke familie, feestdagen, buitenlandse feestdagen, waterstanden in Rotterdam, vliegafstanden, een voedingsmiddelentabel, verkeersregels in het buitenland, en vanzelfsprekend: nog veel meer.

Nu weet ik dat het 17 september om 07.55 uur hoog water is in Rotterdam, dat het vanaf Schiphol krap 16 uur vliegen is naar Manilla en dat er in een eetlepel olijfolie 10 gram vet zit.

Wat mijn nieuwe agenda niet heeft is een kaart van de wereld. Had mijn vorige agenda wel, zodat ik bijvoorbeeld nooit zou verdwalen in Afrika. Dat is in 2007 niet langer uitgesloten.

Een waar meesterwerk

Ik ben niet zo’n kunstschildertalent. Vroeger bij tekenles mengde ik de verf ook altijd op het papier. Een zes voor de moeite.

Voor de verjaardag van Jelmer maakte ik vorig jaar mijn eerste werk. Met de spuitbus, dat wel. Vooraf was het in mijn gedachten een waar meesterwerk. Dat werd het niet, maar het resultaat stemde toch niet ontevreden.

Bij Jelmer thuis was ik al een tijd niet meer geweest. Maar het hangt er nog steeds, zag ik van de week. Ik zie het maar als een compliment.

Schitterend

Tussen kerst en oudejaarsavond was ik met Janne in Brussel. Mooie stad is dat. Het heeft wat de Fransen noemen je ne sais quoi.

We waren er al eerder, maar de Grote Markt blijft een verademing. Schitterende gebouwen waar je ook kijkt. Geen ontkomen aan.

Tegenover ons hotel stond een gebouw dat bij donker meer in letterlijke zin schitterde. De hele nacht door veranderde het per minuut drie keer van kleur, zodat we ons ook ’s nachts niet hoefden te vervelen.