Homo video, de filmende mens

De allergrootste ben ik niet. Met 1.80 meter ben ik nou ook weer niet de allerkleinste, maar in grote menigtes sta ik toch al gauw tegen schouderbladen en ongeschoren nekken aan te kijken. Zo ook vorige dinsdag, tijdens het geniale concert van Radiohead in het Amsterdamse Westerpark.

Dat is geen probleem, vooral niet als je tactisch blijft schuifelen. Vervelender zijn bij zulke gelegenheden al die mensen die de helft van de tijd een telefoon of fototoestel boven hun hoofd houden om alles te kunnen filmen.

Ik heb er niet eens echt last van, maar ik snap het gewoon niet. De hele tijd staan ze naar dat kleine schermpje te kijken of de handel er wel een beetje goed op komt. Ondertussen missen ze alles waarvoor ze zijn gekomen.

Bijzondere gebeurtenissen, alledaagse dingen, iedereen filmt alles. Ik ervaar op dat gebied nog een beetje een drempel en ben daarmee blijkbaar de laatste. Neem nou woensdag, toen het zo regende. Ik had dat meisje kunnen filmen. Ze stond naast haar fiets toen vlak langs haar een auto door een enorme plas reed. Witheet was het meisje. En zeiknat.

Ik had even later ook die jongen kunnen filmen. Hij zat op zijn fiets met een helblauwe poncho om. Om zijn broek ook droog te houden, had hij de punten van het ding vast, op het stuur. Toen ik hem passeerde gutste net het reservoir aan water dat zich vlak voor hem had verzameld over zijn broek en schoenen.

Had een leuk filmpje kunnen worden.

Eén keer kwam ik onlangs echt in de verleiding, twee weken geleden op station Amsterdam Zuid. De roltrap naar boven was stuk: alleen via de lift of met de trap aan de andere kant van de stationshal kon je boven op het perron komen. Ik was naar boven gelopen en stond naast het trapsgat toen ik naast me een hoop geklik en geklak hoorde.

Het waren de hakken van een mevrouw, blijkbaar op de hoogte van lift noch trap. Vinnig probeerde ze boven te komen via de naar beneden gaande roltrap. Boven stond een groeiend publiek geamuseerd toe te kijken hoe mevrouw halverwege geen progressie meer boekte en als een cavia in een tredmolen op die roltrap omstapte.

Klik klak klik klak, en ze kwam geen centimeter dichter bij haar doel.

Uiteindelijk slaakte ze een diepe zucht, waarop de monteur haar wees op de trap verderop. Ik stopte mijn telefoon weer in mijn broekzak.