Eén week, twee ritmes

Op dat moment is het letterlijk onvoorstelbaar.

Het was vroeg in de ochtend, de Taurus hield de zon nog even verborgen, terwijl het kwik alweer tegen de 25 graden liep. Ons laatste ontbijtje in Alanya, als altijd met uitzicht over zee, haven en het schiereiland met ruïnes en die imposante burcht. Later die dag zouden we weer thuis zijn.

Heel anders was het toen we eenmaal met een zachte plof op Schiphol waren geland. De regen zwiepte over de landingsbaan. En vanuit de cockpit kwam het bericht dat het buiten net boven de tien graden was – twintig graden kouder dan de plaats waar we de zon hadden zien opkomen.

Welkom thuis.

Eén keer eerder was ik in Turkije geweest. Ruim een week verbleven we in een eenvoudig hotel. Ik sprak behoorlijk wat Turken, meestal om af te dingen, en maakte met twee wat beter kennis.

Ozgün was onze ober in een restaurant. Na het dessert schoof hij gezellig aan. Het werd een leuk gesprek, gevolgd door kaartje blazen en bijbehorende mooie foto’s.

En dan was er de jongen van het hotel, wiens naam ik waarschijnlijk heb verdrongen, aangezien hij verliefd werd op ons allemaal. Steeds zocht hij ons op. Wilde hij ons aanraken. Toen we vertrokken, kregen we een innige omhelzing en dikke zoenen.

In het fabeltastische hotel waar we dit jaar waren zal zoiets je nooit overkomen. Reden: De Chef. Met hoofdletters inderdaad, want in het Panorama Hotel heeft De Chef de wind er goed onder.

Het personeel weet altijd precies waar De Chef zich bevindt. Kijkt Hij, dan wordt er discreet, vriendelijk en razendsnel gewerkt. Is Hij – een op de vervelende tennisser Cedric Pioline lijkende Turk die de hele dag kijkt alsof ie al weken moet poepen – niet in de buurt, dan is er tijd voor een praatje en een oprechte glimlach.

In het Panorama Hotel zijn de mannen, alleen achter de receptiebalie ontwaarden wij een vrouwelijk personeelslid, stuk voor stuk prima kerels. En dus doodsbang voor De Chef. Ze geven uitvoering aan een schizofreen beleid: vriendelijk zijn moet, maar het mag geen tijd kosten.

In het Panorama Hotel wordt hard gewerkt. Aanpoten is een understatement. Wie een seizoen lang wil werken bij het Panorama Hotel, vertelde Mehmet, moet zeven maanden lang bijna elke dag aan de bak.

Durali schetste ons de gemiddelde werkdag. Eerst werk je van ’s ochtends 07.00 uur tot ’s middags 15.30 uur, zonder pauze. Het begint weer om 18.00 uur, tot de boel aan kant is, meestal rond 22.30 uur. Dan wil je slapen.

Dan hadden wij een heel ander ritme. Een constante afwisseling van korte en lange bezoekjes aan buffet, zwembad, tafeltennistafel, strand, strandbar, hotelkamer, tennisbaan, zwembadbar en bovenbar.

Het verschil in luxe drong zich soms op pijnlijke wijze naar voren. Zo bediende Senol mij eens op één dag eerst ’s middags bij de Beach Bar, daarna tijdens het diner en vervolgens nog diezelfde avond boven in de Panorama Bar en beneden bij de Pool Bar.

Tsja.

Alanya is erg mooi, ik heb er ondanks mijn goede voornemens behoorlijk wat van gezien. Ik zou het Durali, Senol, Mehmet en hun collega’s daarom gunnen dat ze ook meer Alanya zagen. Meer dan steeds weer dat hartverscheurend mooie uitzicht vanuit het Panorama Hotel.

.