Ik moet mezelf weer aankondigen

Het was de laatste tijd ook gewoon een kutding. Ja, laten we het beestje maar bij de naam noemen. Een kutding was het geworden. Maar, om met Rob Oudkerk te spreken: het was wel míjn kutding. En daar heeft een ander met zijn tengels af te blijven.

Mijn fiets is gejat.

Zoals elke dag liep ik van het perron via roltrappen en stationshal richting stalling, om hem niet aan te treffen op de plaats waar ik hem die ochtend had achtergelaten.

Ik heb dat eerder meegemaakt, dat mijn fiets was gestolen. Je raakt er een beetje verdwaasd van: hier zou hij toch moeten staan. Even denk je – valse hoop – dat hij ergens anders staat. Verderop. Je kijkt eens om je heen. Zinloos. Waarom zou iemand jouw fiets loshalen en vijf meter verderop zetten?

Hij is gewoon weg.

Als gezegd: het ding was een barrel geworden. Ik heb geen verstand van fietsen, maar ik weet wel: als de as een eigen leven gaat leiden, dan is de fiets niet meer optimaal. Trapte ik de trappers rond, dan wisselden *kleng* en *klang* elkaar in hoog tempo af.

Soms ging dat per ronde vergezeld van een klagelijk krijsende *skwiiik*. Alsof in mijn fiets een springlevend varken heel erg langzaam werd vermalen. Een geluid dat ik eigenlijk wel vermakelijk vond. Ik hoefde mijn komst nooit aan te kondigen.

Gedurende anderhalf jaar deelden we lief en leed. We maakten wat mee. Ritjes door de regen en aanvaringen met het gezag. Als een speer naar het station, loom peddelen in de zon.

Toen Janne en ik twee weken lang op dertien vierkante meter leefden, brachten we zelfs eens een nacht met zijn drieën door. Zo gelukkig waren we. Maar nu is dat voorbij.

Grootste ergernis de laatste weken: het lekkende zadel. Dat je deur uitloopt en eigenlijk al zeker weet dat je met een halfnatte reet de trein in zult stappen. Niet fijn. Maar dat is nog geen vrijbrief om de verhouding tussen mijn fiets en mij voortijdig de nek om te draaien.

Want nu hebben we geen afscheid kunnen nemen. En dat doet pijn, na een prachtige tijd samen. Op een mooie herfstmiddag had ik het beestje willen wegbrengen. Naar een smelterij, zodat er kunst van kon worden gemaakt. Voor op het dakterras.

Maar ja.

.