Zo doen wij dat hier in dit land

Waar Amsterdamsestraatweg en Marnixlaan elkaar kruisen lag de weg open. Een chaos was het, van slalommende auto’s, haastig overstekende voetgangers en schichtig om zich heen kijkende fietsers.

Even verderop, vlakbij de ingang van het Julianapark, stonden ze met zijn achten. Acht donkerblauwe broeken, acht donkerblauwe petten met zwarte kleppen, acht strenge blikken. Het gezag.

Ik vroeg of er nog wat aan te doen was. Nee, want ze hadden een spotter en die had het geconstateerd, vertelde ze. Agente Wolswijk.

Van de kou, of omdat het haar eerste keer was, had ze blosjes op haar wangen. Door haar benen iets uit elkaar te zetten probeerde ze zichzelf een daadkrachtig imago aan te meten. Het wilde niet echt lukken.

De spotter bij de chaotische kruising was gewapend met een microfoontje, verklaarde agente Wolswijk. Zijzelf had een oortje, en zodoende kon ze me staande houden, wegens niet stoppen voor rood licht, zoals de aanklacht op het gele papiertje dat hier voor me ligt vermeldt.

Om mij heen was veel van hetzelfde. Overal stonden afgestapte fietsers met een wijdbeens noterende sterke arm te communiceren. Hun ogen stonden verbaasd. Werden ze hier opeens door het gezag tot de orde geroepen. Nog wel vanwege fietsen door rood licht op een kruising waar dat licht nog amper een functie vervulde en iedereen maar wat deed.

De agent naast mij onderschreef onbedoeld het vreemde van de situatie, toen een bebonde mevrouw bezwaar maakte. Tja, het is daar een zootje mevrouw, iedereen doet maar wat, ook de automobilisten.

Een allochtone meneer twee aanhoudingen verderop trok het niet langer. Dit is diefstal! Dit kan niet!, schreeuwde hij aldoor, tot een oudere agent met veel strepen zich ermee bemoeide.

Meneer, handelt u dit rustig af met de agent naast u. Als u het er niet mee eens bent, kunt u in beroep gaan. Waarna die onvermijdelijke en denigrerende zin volgde: Zo doen wij dat hier in dit land.

Met zijn achten.