Maastricht: welkom in België!

Nou heb ik altijd begrepen dat Maastricht een grote stad is. Een studentenstad ook, die daardoor bruist en vooral ook – en daar komt-ie, het favoriete woord van Matthijs van Nieuwkerk – tintelt.

Dat blijkt dus totaal niet te kloppen. Wij waren er afgelopen week tijdens een midweek Limburg en de stad was uitgestorven. In de kroegen, in de straten, in de winkels, in de parken, nergens een living soul.

Soms hoorde je een afslag verder een zachte gé, maar als je de hoek dan omsloeg, dan was er niets dan totale leegte. Teleurstellend.

Het komt misschien door burgemeester Gerd Leers (die Geert Dales-variant, maar dan hetero, van het CDA) dat ik dacht dat er in Maastricht het één en ander te beleven is. Gerd Leers mag zijn stadje graag met een prikkelende opmerking op de kaart zetten.

Dan denk je toch: die man zal het zelfvertrouwen daarvoor toch ergens aan ontlenen. Aan de statuur van z’n stadje bijvoorbeeld. Dankzij Gerd Leers verkeerde ik in ieder geval in de veronderstelling dat er in Maastricht wat te beleven is.

Is dus niet zo. Uitgestorven pleintjes is al wat de klok slaat in Maastricht. Uit verwondering vroegen we er nog even naar bij een verkoopster. Ze kon het alleen maar beamen. Aan het einde van de week was het meestal wel drukker, zei ze, want dan kwamen de Belgen en Duitsers. Tja.

Over Belgen gesproken. Midden in het centrum van Maastricht trilde op zeker moment mijn telefoon. Een sms van mijn provider: welkom in België! Mooie ironie, want in België valt zoals bekend ook weinig te verhapstukken.

Geef mij maar Valkenburg, of Fauquemont, zoals de Fransen zeggen. Daar is ook weinig te beleven, maar heb je tenminste nog de Cauberg om je kuiten op te blazen.