Bouillon

Vanmiddag was in een hotel in Roden een heus symposium over jongeren en journalistiek. Jongeren (vanmiddag iedereen onder de veertig) lezen de krant niet. Nu niet, maar ook niet als ze ouder worden. Kranten vinden dat niet leuk, en dus proberen ze een manier te vinden om jongeren aan zich te binden.

Twee deskundigen verkondigden in Roden hun waarheid. Een bloemlezing.

Volgens Costera Meijer moet een krant voor jongeren vooral boeiend zijn, maar ook een functie krijgen in hun dagelijkse patroon. Daarvoor moet er een vast moment voor de krant worden ingemarketingd. Zo van Cup a Soup.

Verder moet een krant: een A merk zijn, de lezer betrekken bij de verhalen en de totstandkoming ervan, de juiste toon aanslaan (lef!), een twist geven aan het nieuws, de lezer raken.

Volgens Broersma moet een krant herrijken wat mensen willen en vergt dat een andere kijk op objectiviteit. Marketingsegmentatie is onontbeerlijk, want daarmee bereik je de doelgroepen via verschillende outlets.

En convergentie natuurlijk, dat moet ook. Niet erg, want convergentie is leuk, al is het een kwestie van mindsteps. Een krant is sowieso een beetje bodysnatchen, dus met alleen een beetje journalistiek finetunen kom je er volgens Broersma niet.

Klare taal.

Verder geleerd in Roden: de Nederlandse fanclub van As The World Turns heeft 10.000 leden. Dat hakt er pas echt in.

Geen braadworst maar kroketten

De stoere kerel links is Urby, door mijn moeder meegenomen uit de supermarkt. Toen ik de verpakking op het aanrecht zag liggen, hoopte ik dat Barry Opdam er in zou zitten.

Die zag ik heel vaak voorbij komen in reclames voor de poppetjes, maar naar het WK gaat hij niet. Dat maakt zijn poppetje uniek, in een bepaald opzicht. Maar uit het plastic kwam dus Urby, en dat was ook goed, want die gaat ook niet.

De goedlachse gozer rechts is Danny Panadero. Danny komt uit Leeuwarden en heeft een single opgenomen voor het WK. Een krant heeft Danny nu geadopteerd en verspreidt Oranje Ole her en der. Wie in een kroeg de regels Wij gaan Duitsland bezetten, geen braadworst maar kroketten hoort: dat is Danny.

Nederlandse afvalbergen kleuren in de loop van juni hoe langer hoe meer oranje. Kan niet anders.

Een stralende dag

Altijd leuk, als iets dat gekocht is om het kopen, zijn waarde bewijst. Eigenlijk is het dubbel plezier. De koop geeft al een kick. In dit geval: dat grote gele ding in je kofferbak. En dan doet ie het ook nog. Helemaal prachtig!

Mijn vader heeft wat centen uitgegeven aan de robuuste Lavor Superwash 160, waarmee je in een handomdraai al het leven uit je oprit spuit. Vorig weekend stond hij de hele zaterdag te stralen op de oprit, een mooi gezicht. Mens en machine vonden elkaar in een harde straal water.

Alles rond de oprit zat naderhand onder de donkere spatten, maar de oprit, die glimt alsof het moet.

Burgerplicht

Mijn uitzicht gisteren tussen half acht en half een. Vijf uur lang op het stembureau van Goutum, vijf uur lang voor de krant op een kruk, vijf uur lang praten over de Zaailandplannen. Vox populi in dorpshuis Ien en Mien.

Stemmen turven, meningen peilen, praatje maken, discussie mijden, horloge kijken en weer een streepje zetten.

De meeste stemmers waren tegen, maar ze waren niet met genoeg en dus gaan de plannen door. Plein met slurf in sprookjesstad Leeuwarden.

Zingen, bellen, schelden

Dat Songfestival vind ik niet zoveel aan. Maar deelneemster Sylvia van IJsland verdient toch mijn aandacht. Het vrouwmens belde niet alleen tijdens haar liedje met God (die haar vertelde dat ze the best person in the world is), ze kan ook nog eens totaal niet tegen haar verlies.

Dus toen ze in de halve finale werd uitgeschakeld, gaf ze alles en iedereen flink van jetje. Enkele citaten:

You voted ugly people from Finland that dont even have their own make up artist!

I am not a slut from Holland and I am not a fucking old ugly bitch from Sweden.

En terwijl ze zo wat aan het schreeuwen was, wees ze plotseling naar een journaliste: Your television station did it. You are telling everyone that I hate the Greek! I hate you! I will sue you and I will sue the competition.

Maar het was niet allemaal vuilbekkerij. Ze had ook nog wat mooie woorden voor de wereld: I would give everything for you to be happy! Gelukkig maar.

Grozny in Grou

Dit is ook Grou. Het gezellige centrum van watersportdorp Grou zelfs. Tegenover het postkantoor en nog geen vijftig meter van waar ik woon. Het lijkt Grozny wel, of een verlaten dorp rond Tsjernobyl.

Het gebouw links is de Halbertsmavilla. Van de beroemde gebroeders Joost, Tjalling en Eeltsje. Eeltsje schreef zelfs de tekst van het Fries volkslied. Maar zij hebben nooit in de villa gewoond, want die werd gebouwd in 1914 en toen waren zij al dood.

Het huis heet eigenlijk Sinne Wente, maar dus Halbertsmavilla in de volksmond. Komt door Hidde Binnert Halbertsma, die de villa in 1920 ging bewonen. Hij was directeur van de Halbertsma houtfabriek en daardoor een prominent in Grou.

De villa ziet er zo uit omdat hij al jaren leeg staat, en omdat er brand in is gesticht bij de jaarwisseling van 2004 op 2005. Het terrein rond de villa ziet er zo uit omdat er binnenkort een soort woonzorgcentrum gebouwd gaat worden.

En ook leuk om te weten: in de oorlog was de Halbertsmavilla het hoofdkwartier van de Duitsers. Spannend!

De moeite en de beloning

Het loont de moeite om nu en dan naar SBS te kijken. Gisteravond zag ik een flits van een actualiteitenprogramma en het was magistraal.

Wel wat veel eer overigens, actualiteitenprogramma. De frituurversie van omgekeerde burgerjournalistiek komt meer in de buurt. Hond bijt buurmeisje, brand in buurtsuper, dat werk. En dan maar van dik hout planken zagen.

Het item dat ik zag, ging over een bejaarde mevrouw uit Limburg van wie de schapen, drie stuks, op beestachtige wijze waren afgeslacht. Overal vond ze stukken schaap in de tuin. En vlees en wol in prikkeldraad.

Dat leverde mooie citaten op. Een bloemlezing.

Neem het dan mee, zei een buurvrouw over al het vlees dat tussen het gras was blijven liggen. Zelfs oude, taaie schapen, verbaasde de voice over zich erover dat eerder schapen van de mevrouw waren gestolen.

Nu weet ik het ook niet meer, hoor, sprak mevrouw zelf nog wat ontdaan. De daders kunnen overal zijn, want het is hier vlakbij de Belgische grens, sloot de voice over af als een echte Peter R.

Prachtige televisie. Nova is er niks bij.

Minister of destruction

Op tv is ze strijdbaar en lijkt het wel alsof ze het debat gewonnen heeft en er geen moties zijn aangenomen, schrijft broeder Gerrit.

Gaat natuurlijk over Verdonk. Leek inderdaad zo. Haar gedrag is vergelijkbaar met dat van een sloopkogel. Toen ik haar zo zag, na een vernietigend debat en toch zo parmantig, moest ik denken aan een Hollywoodfilm met Renee Soutendijk, wel vijftien jaar geleden.

Die zag ik eens op televisie. Misschien had ik hem zelfs wel gehuurd. Het is een ontzettend slechte film, dus dat zou best kunnen. In de film speelt Renee een robot die out of control raakt. Helemaal loos gaat ze, maar uiteindelijk heeft ze een hartje van goud. Iets in die geest.

Hoe dan ook, dat sloopwerk, dat onverwoestbare, en zelfs dat roboteske (mooi woord, net verzonnen), dat is op en top Rita. Maar dan zonder dat hartje van goud.

Held op het station

Pff, denk ik iedere ochtend als ik uit de trein stap. Heb je hem weer. Met zijn Katie, Scientology en MI:3, of hoe de missie maar is afgekort.

Iedere keer dat ik zijn hoofd op het station zie, krijg ik meer zin om lekker niet naar die film te gaan.

De rare jongens van het geloof

Rare jongens, die katholieken. Wie laatst bij de zaligverklaring van Maria-Teresa Tauscher (1855-1938) in Roermond was, kreeg van de paus een volle aflaat, ofwel kwijtschelding van alle zonden, ofwel een prachtig cadeau.

Rare jongens, die katholieken. Voor de zaligverklaring zelf hebben ze de rechterhand van het zalige mens uit haar graf gehaald. Een stukje bot is onontbeerlijk voor een zaligverklaring. Over de hele wereld hebben zusters uit de congregatie van Tauscher nu een stukje van haar hand, die in talloze stukjes is gehakt.

Rare jongens, die katholieken. De paus heeft een stel bisschoppen uit de kerk gegooid. Het Vaticaan was niet gekend in de benoeming van de bishops to be en dat was tegen het zere been. Mening van die rare Ratzinger: een ernstige schending van de vrijheid van godsdienst.

Rare jongens, die katholieken.

De details zijn het mooist

Rita heeft het erg goed voor met de Tweede Kamer. Ze ziet het dan ook als haar plicht de Kamer snel te informeren. Vandaar dat premier Balkenende haar besluit, geen Nederlander, nooit geweest ook, via zijn voice mail vernam.

Hij nam niet onmiddellijk op, de Kamer moest op de hoogte gesteld, dus maar ingesproken. Hop.

Een wit pruikje in de tuin

Op zijn weblog had Asing Walthaus het laatst over de raadselen der natuur. In zijn tuin komt van alles op, schreef hij, waarvan hij denkt dat het geen onkruid is. Maar ook geen idee van wat dan wel.

Daar dacht ik aan toen ik gisteren de oprit opfietste. Naast de oprit lag, sierlijk en mysterieus, het witte pruikje van de foto. Wat is het? Plant? Onkruid? Extra-terrestrial?

Geen idee. En het staat vast ook niet in het Tuinboek voor dummies.

Fruitvraag

Kunnen ze niet een aardbei bedenken die niet binnen een dag bederft?

Mooi weer op de maan

De maan hing gisteravond lekker in het zonnetje. Alle zonnestralen naar de maan.

Circus heet

Het was om elf uur al bloedheet in de circustent naast basisschool De Potmarge in Leeuwarden. De kinderen hingen daar vanmiddag de circusartiest uit en ik keek even om de hoek bij de generale repetitie.

Daarvan kwam een foto in de krant, maar het kan best zijn dat het tentdoek voor de voorstelling al is gesmolten en dat het hele circus is afgeblazen.

Ik heb nog geprobeerd de hete, trillende lucht in de tent op foto vast te leggen, maar zonder resultaat.

Verderop, in Amsterdam

Speelde Radiohead gisteravond in de Heineken Music Hall. Ik had erbij willen zijn, ik had er bij kunnen zijn, maar ik was er niet. Pim, die mijn kaartjes van mij overnam, was er natuurlijk wel.

Pim vond het concert super. Veel nieuwe nummers, maar ook oude bekende. Geen langdradige zooi, goed geluid.

Pim vond het alleen jammer dat ze Creep niet speelden.

(Ik ken Pim verder niet, maar hij heeft geluk gehad: het concert voor vanavond is inmiddels afgelast)

Fotomoment

Voor wie vanmiddag dacht: goh, waarom zou dat meisje daar zo tegen het raam zitten, bovenin de Achmeatoren, is hier het antwoord.

Dat meisje was Marielle en ze lag in de hoogste vensterbank van Friesland op aanraden van fotograaf Niels Westra. Die schoot op een hoogte van een meter of 110 een plaatje van Marielle.

Leuk plaatje.

Het best bewaarde geheim van Grou

Ze moet in Grou wonen, en liefst ook mooi zijn. Ieder jaar opent ze officieel het Grouster watersportseizoen en ieder jaar is het een verrassing wie het zal zijn: de zeilkoningin.

Dit jaar was Hanneke van den Berg voor de eervolle functie gevraagd. Marianne Kooiker was hofdame. En het aardige was: zelfs mem Kooiker wist niet dat Marianne om zeven uur als hofdame zou afmeren voor hotel Oostergoo.

Na de speech van de sylkeninginne landden er nog wat parachutisten naast een vlonder. En daarna was er moonlight shopping en muziek op het dorpsplein. Daarbij hoorde blijkbaar veel bier, want de volgende ochtend was het op.

Ook op zondag togen veel mensen naar Grou. Bij ons in de straat zochten ze vergeefs naar een parkeerplekje. Op de foto onder andere buurman, die het straatbeeld op zijn gemak met een blikje bier in zijn handen aanschouwt.

Achter de muziek aan

Een geluid, een geur, of in dit geval een naam, kunnen je meenemen naar een andere plaats of een ander moment. Zondagavond zat ik zomaar weer als klein jongetje voor de televisie, te kijken naar Achterwerk in de kast, of uit de kast, van de VPRO.

Dat deed ik altijd op zondagochtend. Heit en mem nog voor pampus en dan kijken naar Rembo en Rembo en mevrouw Ten Cate. Met ranja en koekjes.

Als het programma afgelopen was, kwam altijd Reiziger in muziek, met Han Reiziger. Man met baard, sprak over muziek. Soms logeerden we bij beppe, en dan keken we er wel eens naar, maar ik vond er niks aan.

Zaterdag overleed Han Reiziger, en toen ik dat gisteravond hoorde, was het ineens weer zondagochtend, en keek ik naar Rembo en Rembo.

Leeuwarden, vredige nederzetting

Buitenstaanders hebben vaak een frisse blik op dingen. Zo kijken twee Nepalezen (buitenstaanderder kun je het niet krijgen) die eind maart op bezoek waren in Leeuwarden op geheel eigen wijze aan tegen de stad.

De journalisten melden in hun verslag dat Leeuwarden een zeshonderd jaar oude nederzetting is, met maar 100.000 inwoners. Het leven is er rustig, vredig en welvarend.

Als ze drie weken eerder waren gekomen, midden in de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen, dan hadden ze uit de monden van alle politici kunnen horen dat Leeuwarden een verderfelijk oord is. Onveilig tottemet.

De mannen namen ook nog een kijkje in Harlingon, waar de koele wind hen door het Nepalese haar streek.

Leeg huis

Nou, daar was ie dan, Bin Jip. Erg mooie film en de dvd is nu van mij. Ik moest er nog lang op wachten, nadat ik hem online had besteld. De winkel nam blijkbaar de tijd. Heeft ook wel weer wat.

Je wacht en wacht, en ineens komt het verlossende bericht: de film kan opgehaald. Eens in de zoveel tijd komt er ook zo n verhaal voorbij, dat een brief na lange tijd toch nog bezorgd is. Wordt iedereen ook altijd zo blij van.

Wat trouwens onbezorgde brieven betreft; berichten aan God werden totnogtoe altijd verkeerd bezorgd, maar vanaf heden niet meer. Kunstenaar Johan van der Dong uit Grijpskerk heeft de misstand uit de wereld geholpen.

Brieven aan God kunnen voortaan naar Postbus 10 in zijn woonplaats. Over een jaar zal Van der Dong de brieven ongeopend verbranden en uitstrooien boven zee.

Maar goed, Bin Jip dus. Meesterwerk. Er wordt de hele film bijna geen woord gezegd, en als dat wel gebeurt, dan zeker niet door de hoofdpersonen. En de filmtitel, in het Koreaans, betekent leeg huis. Uit 2004, dus niet heel nieuw, maar wel heel mooi. Kijken.

Nu de zon schijnt

Deze dagen lopen alle ouderen hand in hand over straat. Het zal het mooie weer zijn, de warmte. Of de vlinders. Ik zie ze in ieder geval overal.

Peter R., John F., en een lange reconstructie

Peter R. de Vries lost vanavond op SBS de moord op John F. Kennedy op. Het begin was in ieder geval al lekker pathetisch, dus dat belooft wat. Helaas vergat Peter R. ook iets in de openingsscene. Hij stond daarin op een grasveld en zei:

Ook al was ik nog maar zeven jaar oud, ik weet nog precies wat ik deed, toen ik hoorde dat John F. Kennedy was doodgeschoten. Ik was hier, op het voetbalveldje voor mijn ouderlijk huis in Amstelveen. Daarna kregen we de onvermijdelijke opnamen van Zapruder te zien.

Fout! Gemiste kans! Peter R. had moeten zeggen, daar op dat trapveldje met die bal in zijn handen:

Ik weet nog precies wat ik deed toen ik hoorde dat John F. Kennedy was doodgeschoten. We gaan kijken naar een reconstructie.

Het is middag en je wilt de trein in

Ze was een jaar of twintig en keek me aan met een blik die zei: kijk mij nou, met mijn grote, stoere zonnebril. Ik deed maar gauw een stapje opzij, want met meisjes met grote zonnebrillen moet je niet spotten.

Het meisje had in de trein afscheid genomen van haar zusje, die blijkbaar op reis ging. Ik kwam daar achter, omdat het meisje aan de andere kant van het gangpad naast me zat, en haar familie voor mijn raampje stond te zwaaien en lachen toen ik ging zitten.

Ze hadden de grootste lol, daar op het perron. De zus met de grote zonnebril, de moeder en de oma van het meisje, en een jongen, ik denk haar broer. Terwijl zij wachtten tot de trein zou vertrekken, ordende het meisje haar bagage en legde ze haar diskman vast voor zich. Voor straks.

Buiten kon de zus zich niet langer beheersen. Ze besloot het zwaaien te gaan combineren met wild op en neer springen. Voordat ze daarmee begonnen was, was mij al opgevallen dat haar buik over haar laaghangende spijkerbroek hing, maar nu kwam ook nog eens haar roze onderbroek met zwarte figuurtjes erbovenuit. Tja.

De zus had er geen last van en sprong hoe langer hoe hoger. Haar familie zag de onderbroek ook niet, druk als ze waren met zwaaien. Bovendien blies de conducteur op zijn fluit. De trein ging vertrekken. Voor het gezelschap reden nog harder te gaan zwaaien. Ook het meisje naast me liet zich niet onbetuigd.

De trein begon te rijden en de zus zette het op een rennen. Mooi gezicht was dat. Enorme zonnebril, dito pens, en natuurlijk die onderbroek. Ze moest steeds harder rennen om de trein bij te houden en haar lichaamsvormen schakelden van deinen over op woest klotsen.

Maar plotseling was het tafereel afgelopen. Ik weet niet of de machinist het schudden in zijn spiegel zag, maar hij plaatste een venijnige demarrage en maakte het afscheid definitief. Het meisje ging recht zitten, deed haar diskman aan, en dat was het dan.

Daar moest op gedronken worden

Toen ik vanochtend de deur uit ging, stonden bij het sportveld een stuk of tien auto s geparkeerd. Opvallend, op maandagochtend voor achten. De dames van de tennisvereniging lagen nog op een oor, wist ik. Van hun konden de wagens dus niet zijn.

Er was natuurlijk ook maar een reden waarom ze daar stonden. Het eerste elftal van GAVC werd zondag kampioen. En daar moest op gedronken worden.