Het is middag en je wilt de trein in

Ze was een jaar of twintig en keek me aan met een blik die zei: kijk mij nou, met mijn grote, stoere zonnebril. Ik deed maar gauw een stapje opzij, want met meisjes met grote zonnebrillen moet je niet spotten.

Het meisje had in de trein afscheid genomen van haar zusje, die blijkbaar op reis ging. Ik kwam daar achter, omdat het meisje aan de andere kant van het gangpad naast me zat, en haar familie voor mijn raampje stond te zwaaien en lachen toen ik ging zitten.

Ze hadden de grootste lol, daar op het perron. De zus met de grote zonnebril, de moeder en de oma van het meisje, en een jongen, ik denk haar broer. Terwijl zij wachtten tot de trein zou vertrekken, ordende het meisje haar bagage en legde ze haar diskman vast voor zich. Voor straks.

Buiten kon de zus zich niet langer beheersen. Ze besloot het zwaaien te gaan combineren met wild op en neer springen. Voordat ze daarmee begonnen was, was mij al opgevallen dat haar buik over haar laaghangende spijkerbroek hing, maar nu kwam ook nog eens haar roze onderbroek met zwarte figuurtjes erbovenuit. Tja.

De zus had er geen last van en sprong hoe langer hoe hoger. Haar familie zag de onderbroek ook niet, druk als ze waren met zwaaien. Bovendien blies de conducteur op zijn fluit. De trein ging vertrekken. Voor het gezelschap reden nog harder te gaan zwaaien. Ook het meisje naast me liet zich niet onbetuigd.

De trein begon te rijden en de zus zette het op een rennen. Mooi gezicht was dat. Enorme zonnebril, dito pens, en natuurlijk die onderbroek. Ze moest steeds harder rennen om de trein bij te houden en haar lichaamsvormen schakelden van deinen over op woest klotsen.

Maar plotseling was het tafereel afgelopen. Ik weet niet of de machinist het schudden in zijn spiegel zag, maar hij plaatste een venijnige demarrage en maakte het afscheid definitief. Het meisje ging recht zitten, deed haar diskman aan, en dat was het dan.