Normaal gesproken heb je een ochtendspits en een avondspits. ’s Ochtends gaat iedereen naar zijn werk en zijn wegen en openbaar vervoer overvol, en ’s middags gaat iedereen weer naar huis en gebeurt hetzelfde. Maar nu stond ik rond elf uur op Utrecht Centraal op een afgeladen perron.
Overal stonden vrouwen. Jonge vrouwen, oude vrouwen, dikke vrouwen, dunne vrouwen, druk pratende vrouwen, gespannen kijkende vrouwen. Allemaal verschillende soorten vrouwen, maar met één overeenkomst: ze droegen gemakkelijke schoenen. Ze gingen naar de huishoudbeurs.
Even later zat de trein mudjevol. Vrouwen in stoelen, in gangpaden en op de balkons. Nou heb ik niks tegen vrouwen, integendeel, maar huishoudbeursvrouwen zijn een geval apart. Ze verkeren in een permanente staat van opwinding, en laten dat merken met een luid gekakel. Alsof je in de bus zit tijdens het eerste schoolreisje van groep 4.
Het volume van mijn iPod stond behoorlijk hoog, maar desondanks kreeg ik alles mee van wat er werd besproken. Er was van de week weer een vel zegels vol gespaard, manlief zou om half acht met de auto bij het Brabantse station staan, en oh wat zijn we blij dat het zonnetje schijnt.
Na twintig minuten boemelden we Amsterdam in. Het huishoudvolk verdraaide zich de opgezette knieën om goed naar buiten te kunnen kijken. Dit was ten slotte De Grote Stad!
Bij station Amsterdam RAI stroomde de trein leeg. Een schier oneindige colonne daalde met de roltrap af naar het beloofde huishoudland, voor ongetwijfeld een spannende en enerverende dag vol boentips, wastrucjes en gratis proefflaconnetjes.
Laat ons daarom bidden voor de jongen met het Craft-zeiljack die in de trein tegenover mij zat. Nog geen dertig jaar oud moest ook hij uitstappen bij Amsterdam RAI. Zijn vriendin droeg een afritsbroek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten