Bagdad, altijd lachen

Heb ik net van de week de mooiste foto van 2008 aangewezen, staat er meteen een directe concurrent in de krant. Een vrolijk plaatje, in Bagdad geschoten door een fotograaf van AP. Inderdaad, wordt er in Irak ook eens iets vrolijks geschoten.

Het gaat om een huiszoeking in het holst van de nacht, vermeldt het bijschrift. Soldaten betraden zijn huis en lichtten hem van zijn bed, maar de Irakees op de bank kan er niet mee zitten. Hij maakt een lolletje met de soldaten die op zijn deur bonsden. Samen gieren ze het uit.

Dat is ook meteen het mooie aan de foto: dat iedereen zich een ongeluk lacht. De soldaat, de Irakees, en de vrouw die waarschijnlijk zijn moeder is. Zou ze het zo hebben uitgegierd dat ze van de bank is gedonderd?

Waarschijnlijk niet. Ze lacht vooral met haar ogen, want voor vreemd bezoek laat je je als vrome vrouw niet al te zeer gaan. Met haar ogen kijkt ze ook recht in de camera, waardoor ze de fotograaf onderdeel maakt van het feest.

De Irakees op de bank staat er ook mooi op. Hij zit fanatiek te gebaren. Misschien gaat het wel over de Super Bowl en is hij blij dat New York heeft gewonnen. Wie zal het zeggen.

En dan is er nog de soldaat. Hij maakt het tafereel helemaal af. Hier zit een fully equipped eenmansleger, opgetuigd en uitgerust met het meest moderne materiaal, te giechelen als een klein meisje.

Die lichaamstaal kennen we van de mogelijke nieuwe first lady van de Verenigde Staten, Bill Clinton, die zich het zweet op de rug giechelde tijdens een persconferentie met Boris Jeltsin.

Ook hier hangen de schouders van de soldaat naar binnen, en staan zijn knieën en voeten naar elkaar toe. Zijn helm heeft zijn maar even op de grond gelegd.

Wat nog geen rogue state is gelukt, lukt een wakkere Irakees op een bank in Bagdad: Amerikaanse troepen in volledige onmacht.