Dansen Of Pogingen Daartoe

Kinderen schamen zich snel voor hun ouders. Is gewoon zo. Het lijkt me ook een redelijk normale emotie, waar ieder kind vroeg of laat door wordt overvallen.

Ma die je op het schoolplein voor het oog van de wereld nog een zoen geeft. Pa die de longen uit zijn lijf schreeuwt langs de lijn. Pa die ondersteboven is van je vriendin.

De vierde klas, geschiedenisles. De moeder van Bas stak eerst haar hoofd om de hoek van de deur en stapte vervolgens monter de klas in. Ze kwam Bas’ broodtrommeltje brengen. Bas, inmiddels zestien, wist niet waar hij kijken moest. Moederlief was onverstoorbaar, zoals het hoort.

Kijk eens lieverd, was je vergeten. Dahaag!

Voor niks jarenlang in een imago geïnvesteerd.

Goed, het ene kind heeft wat meer reden tot klagen en schaamte dan het andere. Neem de kroost van David Hasselhoff, opgegroeid met een vader die aldoor op televisie was. Voerde hij op het scherm niet hele gesprekken met zijn auto, dan rende hij wel in slow motion over het strand met een onhandig rood stuk plastic onder zijn arm.

Waren ze mooi klaar mee.

En toen The Hoff daarmee was opgehouden, raakte ie ontzettend aan de alcohol. Ook weer zoiets. Regelmatig troffen zijn dochters hem aan op de keukenvloer. Pratend met een hamburger.

Laat onverlet dat een beetje schaamte normaal is. Er zijn wat dat betreft een aantal klassieke schaamtesituaties. Stevig op één staat Op Of Nabij Het Schoolplein. Daar doen ouders het niet snel goed.

Goede tweede: Dansen Of Pogingen Daartoe.

Dit was bij ons thuis nu en dan een item. Vooral mem wilde het nog wel eens op een tjoepen, zoals ze dat noemde, zetten, en al waren de gordijnen gesloten en de lampen zo gericht dat er geen gevaar was voor ongewenste silhouetten, wij hadden het, zacht gezegd, liever niet.

Tjoepen is een veelvoorkomend fenomeen onder vrouwen tussen de dertig en de vijftig jaar. Het is ook niet al te ingewikkeld. Benodigdheden: een rechte hoek in de ellebogen en naar het plafond gedraaide polsen. En dan maar heen en weer huppen, van het ene been op het andere.

Dan ben je tjoepende.

De grap daarmee is: als kind kan je moeder er niet snel genoeg mee ophouden, maar als je anderhalve generatie verder bent, dan zou je graag zien dat ze het weer eens deed. Zo werkt dat nu eenmaal, met de dingen waar kinderen zich voor schamen.

Hier dacht ik aan, onlangs tijdens het concert van De Dijk. In de zaal zag ik veel moeders, hun kinderen allang naar bed, zij ongegeneerd tjoepend.

.