Verrassend, maar oeh, wel opzwepend

De Zevenheuvelenloop. Een lange naam voor een aardig eindje rennen. In vijftien kilometer van Nijmegen via onder andere Groesbeek en Berg en Dal naar Nijmegen. Onderweg kom je, hoe verrassend, zeven heuvels tegen.

Over die heuvels kan ik het volgende zeggen: het is niet zo dat je eerst de Alpe d’Huez en daarna nog een paar keer de Mont Blanc over moet, maar ze zijn best pittig en daarmee slecht voor je gemiddelde snelheid.

Vooruit, ik gooi er nog een waarheid tegenaan: de Zevenheuvelenloop is geen Dam tot Damloop.

Die liep ik eerder en toen verzeilde ik onderweg van de ene muzikale verrassing in de andere. Tussen Amsterdam en Zaandam passeerde ik knetterende gabberbeats, opzwepende sambasounds, melancholische smartlappen, opbeurende dweilorkestraties en galmende karaokepogingen.

Dan wil je wel doorlopen.

Onderweg naar Nijmegen ontwaarde ik vandaag één enkel orkest. En ergens op de hei stond een geluidsinstallatie naast een spandoek dat ons een Free Tibet toewenste. Uit de speakers klonk loeihard een boeddhistisch aandoend gehum en gezoem.

Lekker opzwepend.

Ze noemen het daar dus niet voor niets Havana aan de Waal.

Bijster goed voorbereid was ik niet voor vandaag. Van een leien zou het niet gaan, zoveel was vooraf duidelijk. Gelukkig waren er methoden voorhanden om mezelf scherp te houden.

Snellere lopers proberen te volgen bijvoorbeeld. Zo blijf je jezelf uitdagen. Ook goed: vooraf een ambitieus schema uitstippelen en proberen dat te halen. En anders is er altijd nog die goeie ouwe frustratie. Langzamere lopers die in de weg lopen, het is altijd een uitstekende drijfveer.

Extra snel en al ellebogend en grommend een groepje voorbij steken dat traag als dikke stront over de weg hobbelt, heerlijk!

Maar goed, als al die methoden niet hielpen, was er nog het publiek. Vooraf dacht ik nog dat niemand speciaal voor mij langs de kant zou staan. Maar net toen ik het in de laatste kilometers moeilijk begon te krijgen, joelde een groepje meisjes: RUTGEEERRR!!!

Verrassend, maar oeh, wel opzwepend.

Twintig meter verderop, een meneer die mijn vader had kunnen zijn: Klasse Rutger, nog even! Toen pas begon het me te dagen. Mijn naam stond op mijn startnummer.

.