No ordinary morning

Wind in de trein.

Dans le discothèque

Een alarmerend bericht in de Leeuwarder Courant vrijdag. Er schort iets aan de taalbeheersing van Friese jongeren. ‘Friese jeugd spreekt nog amper Frans’, noodklokt de kop.

Gelukkig staat de beangstigende boodschap tussen aanhalingstekens. Er is dus nog een kans dat de bewering niet klopt. Dat de Friese jongerein nog even goed Frans spreekt als voorheen.

Overigens was ik me er niet van bewust dat het Frans zo goed werd beheerst in Friesland. Toch een gemiste kans. Nu is het wellicht te laat om dans le discothèque een babbeltje te beginnen over des vaches et veaux petits.

Terug naar het artikel.

Zin één is al even alarmerend als de kop. Het Frans van de Friese jongeren is slecht. Pas in zin twee komt er enige verlichting. Niet alleen in Friesland, maar in heel Nederland holt de spreekvaardigheid achteruit. Gelukkig maar.

Uit de droom

Werd ik vannacht toch zomaar gewekt door de slappe lach. Dat overkomt me niet dagelijks. En het mooie was nog wel dat het mijn eigen slappe lach was.

Wat ik droomde ben ik vergeten, maar het schijnt behoorlijk hilarisch te zijn geweest, getuige mijn gebulder in het holst van de nacht.

Vermoedelijke oorzaak: interne communicatie. De ene hersenhelft die de andere uitlacht. Was ik gelijk uit de droom.

Bij loket 2 zijn

De gemeente verbouwt. Het gemeentekantoor in Grou is tijdelijk in het voormalige pand van Heineken gevestigd. Niet van Heineken overgenomen is bedrijfsmatige efficiëntie.

Voor een nieuw paspoort stapte ik door de voorheen deuren naar het bier. De geïmproviseerde wachtkamer was verlaten, op vijf lege stoelen na dan. Omdat ook de loketten leeg waren, onbemand althans, keek ik een mededelingenbord op en neer.

Meneer, klonk het, wat kan ik voor u doen? Vanachter een andere balie keek een mevrouw mij aan. Ik legde uit dat ik voor een nieuw paspoort kwam.

Dan moet u bij loket 2 zijn. Hier heeft u een nummertje. Ik nam een klein briefje aan. Nummer 03737. Ik draaide me om naar loket 2, dat nog steeds leeg was, zette een pas en hoorde: nummer zevenendertighonderdzevenendertig?

Twee glimlachen keken me verwachtingsvol aan vanaf loket 2.

Voor de bijl

Tijd voor reclame. Samen met drie medestudenten houd ik sinds een paar weken een weblog bij over mijn ervaringen op de VU. De stukjes richten zich op aankomende studenten.

Veel scholieren zitten nu nog nietsvermoedend te twijfelen welke studie te kiezen, maar dat duurt niet lang meer. Stuk voor stuk gaan ze voor de bijl na VUblogs te hebben gelezen. Per strekkende meter melden ze zich dan aan in Amsterdam. Geen twijfel over mogelijk.

It musyk giet troch de buorren

Sint Piter is back in town. Kilo’s kinderen langs de kade, het dorp uitgelopen.

Zoals die dingen gaan: boot afmeren, wuiven, burgemeestershand schudden, blijven wuiven, toespraakjes op It Grien, en dan snel – al wuivend – naar waar ik naartoe wil: een optocht met de drumband.

Die speelt Madonna’s La Isla Bonita. Weer eens wat anders, dat zeker.

Ticket to the tropics

Woensdag regende het constant. De perfecte dag om je te warmen aan andere culturen. Jasper en ik legden dan ook zes euro neer voor een ticket to the tropics: het Tropenmuseum.

Anders dan velen denken is het in het Tropenmuseum niet bloedheet. Sterker nog, op sommige plaatsen tocht het er behoorlijk, vooral in Marokko. Dat zal de noordoostpassaat zijn.

We waren niet in het museum voor witte stranden, wuivende palmbomen en inkijkjes in ons koloniale verleden. We kwamen voor één foto van één man: Che Guevara, de Argentijnse revolutionair.

Fotograaf Alberto Korda kiekte Guevara in 1960 tijdens de Cubaanse revolutie met zijn Leica M2. Een lucky shot, maar wel een voltreffer. De beroemdste foto aller tijden die iedereen lijkt te inspireren.

Korda's Guevara is overal en dat laat de expositie zien. We zagen Guevara in alle mogelijke verschijningsvormen. Che als Jezus, Che als hippie. Che in dollartekens, Che in bedrijfslogo’s. Che, wat interessant.

Nieuw: een extra juichmoment

Traktatie: zomaar helemaal gratis een extra juichmoment, tijdens het WK schaatsen in Heerenveen.

Sven Kramer en Ireen Wüst, nieuwbakken wereldkampioenen allround, hadden hun eerste juichmoment na de finish op de afsluitende afstand. Thialf uit zijn dak.

Het tweede juichmoment was toen beiden tot het hoogste treetje van het erepodium werden geroepen en daar een krans omgehangen kregen. Het ijsstadion ontploft.

En toen kwam het extra juichmoment. De voorschriften vereisen tegenwoordig namelijk dat de scheidsrechter de kampioen officieel tot winnaar uitroept. En zo geschiedde.

In Kramer zijn geval: terwijl de kampioen zijn muts rechttrok, pakte Dan Immerfall de microfoon en riep hem uit tot winnaar van het WK schaatsen 2007. Applaus!

Plichtmatig enthousiasme en het was prachtig. Het deed denken aan Jack van Gelder, die in 1995 op even magnifieke als hysterische wijze een juichmoment inbouwde toen Ajax de Europa Cup I-finale had gewonnen van AC Milan. De beker werd uitgereikt, Van Gelder schraapte nog eenmaal zijn keel en sprak:

En daar komt dat gedenkwaardige moment. Danny Blind loopt voorop. En daar heeft Lennart Johansson de voorzitter van de Uefa de cup in handen en die geeft hem direct aan Danny Blind en hij houdt hem nog even weg en HIJ HEEFT HEM!! DE CHAMPIONS LEAGUE CUP IS VOOR AJAX! DANNY BLIND! KIJK NAAR DAT FEEST!

Een trouwfoto

Al bijna vier jaar zitten de Amerikanen in Irak. De tussenstand: ruim 3100. Het aantal gestorven Amerikaanse soldaten.

3100 is maar een getal, een cijfer zonder zeggingskracht. Het stadion van Cambuur nog niet voor een derde gevuld.

Het aantal gewonden bedraagt een veelvoud van 3100. Eén van hen is Ty Ziegel, opgeblazen tijdens patrouille. Vandaag stond in de krant zijn trouwfoto. Een afbeelding van een verminkte man, eerste prijs in de categorie Portret.

Ziegel is voor het leven verminkt. Hij heeft nog twee vingers, is aan één oog blind en heeft geen oren meer. Een deel van zijn hersens is weggesneden. Ty Ziegel heeft het overleefd.

Niet zo'n dag

Eigenlijk moest ik vandaag de deur uit. Maar bij het KNMI stonden al 24 uur alle seinen op rood. Weeralarm. Een land ontwricht.

En dus bleef ik thuis, in afwachting van apocalyptische taferelen en sneeuwduinen tot halverwege de voorruit. Ik woon op de eerste etage.

De paradox van stormen, sneeuwbuien en ander natuurgeweld is: slachtoffer wil je er niet van worden, maar je hoopt dat het in alle hevigheid over je heen trekt. Dat de natuur onder jouw ogen geschiedenis schrijft.

Zo’n dag werd vandaag niet. Niet in Utrecht tenminste. En ook niet in Amsterdam, waar ik de situatie online volgde. Toen het in Utrecht even na elven begon te sneeuwen, wachtte Amsterdam nog op z’n beurt. De foto’s zijn van 11.20, 12.13, 12.46, 13.42 en 17.29 uur. Toen was het al lang en breed gebeurd met de sneeuwbuien. Jammer.

Nul minuten

Vandaag was een mooie dag, ook omdat ik het halve land betreinde met nul minuten vertraging.

Je zou er bijna een lyrisch boek over schrijven. Laat duizend treinen rijden heette dat dan en ik zou er lof in zingen van wissels, perrons, seinen en de rest van het NS-materieel. Nul minuten vertraging.

Van Grou naar Utrecht ging het vandaag, en even later van Utrecht naar Amsterdam. Daarna van Amsterdam via Utrecht naar Zwolle, en uiteindelijk van daaruit weer naar Utrecht. Met nul minuten vertraging.

Eén keer stonden we stil voor een station. Bleek dat we te vroeg waren.

Boerenpizza

Boerinnen zoeken pizza. Zo was het nog het beste te omschrijven wat er zaterdagavond plaatsvond in pizzeria Paolo in Heerenveen.

Ik was net halverwege mijn Parigina toen twee degelijke moekes zich naast ons posteerden. Spijkerbroek, koltrui, witte sportsokken. Windjack over de stoel. En toen werd de menukaart besproken, evenals het personeel.

It bin net de heldersten dy’t hjir runrinne, meldde de één. Ik ha ek wol nocht yn in tomatensalade, mar dan hast sa’n gedonder mei dy pitten, bulderde de ander.

Mar se kinne it hoofdgerjocht toch ek wol wat letter bringe. Dat wy freechje of sy even wachtsje wolle. Dat kin wol hjer, tink ik. En zo verder.

Jongens in de stad

Downtown Utrecht. Drie jongens staan voor de bioscoop. Shit, hij is voor 16 jaar en ouder, zegt er één. Jonge, wij zíjn toch 16, knipoogt een ander. Ze lachen, stappen naar het glas en bestellen hun kaartjes.

Mag ik jullie legitimatie even zien, klinkt het daar. Die heb ik niet bij me, zegt de voorste. Ik zal hem toch moeten zien. Twee seconden is het stil. Tss, nou, dan niet. De jongens lopen weg.

De hele dag zit ik binnen, voeg ik woorden toe aan een afschrikwekkend magnum opus voor de opleiding. Via Janne krijg ik toch nog wat mee van de wereld om me heen. Morgen is de deadline.