Het was fictie, nu is het echt

Eén van de mooiste tv-series aller tijden is The West Wing, waarin de verwikkelingen draaien om de president van de Verenigde Staten, zijn staf en hun werk in het Witte Huis. De serie is spannend, realistisch en ronduit grappig, en zit vol dialogen die snel en messcherp zijn.

Dat je dus moet opletten onderweg.

Toen The West Wing najaar 1999 in Amerika op tv verscheen was het meteen een hit. Voormalige Witte Huis-medewerkers noemden de gebeurtenissen realistisch, dat hielp. Tegelijkertijd wezen ze erop dat de personages moreel wel erg gezaghebbend waren. Zo’n club übergood guys, dat was toch niet reëel?

Het was kritiek met een kern van waarheid. Terwijl iedereen weet dat politici vooral uit zijn op macht, speelt Martin Sheen in The West Wing een president die moreel rechtvaardige beslissingen neemt, altijd eloquent en met gezag.

Dan kán helemaal niet.

En toen werd het dinsdag 4 november 2009 en mocht Amerika naar de stembus.

Mijn programma begon rond 22.15 uur met Nova. Daarin zette Twan Huys live vanuit New York steeds Republikeinen en aanhangers van Obama tegenover elkaar. Hun felle gekibbel fokte me op en maakte me bezorgd. Al die peilingen met goed nieuws, ik vertrouwde ze niet meer zo.

Dan was CNN een stuk beter voor me. Daar verklaarden de gasten van de verschillende partijen ingetogen gedrag en plannen van hun kandidaat. Beheerst. Deskundig.

Bovendien had CNN het technisch dik voor mekaar. Op een enorm touchscreen werden alle mogelijke statistieken tevoorschijn getoverd. En er was die klapper: correspondenten die als hologram in het CNN ElectionCenter werden geprojecteerd.

Jessica Yellin had de primeur. Vanuit Chicago werd ze letterlijk de studio ingebeamed. Daar stond ze, gezellig keuvelend met anchorman Wolf Blitzer. You are a terrific hologram, complimenteerde hij haar.

Heerlijke verkiezingstelevisie, dat was het. Maar als kind van mijn generatie zapte ik ondertussen ook. SMS ‘Enorm’ naar 2021.

Even na half twee gooide ik het bijltje erbij neer – half zes pakte ik de draad weer op. De angstdroom over McCain was niet profetisch geweest. Change has come to America, meldde CNN.

Rond zes uur trad de overwinnaar een uitzinnige menigte tegemoet. Jesse Jackson huilde. Colin Powell huilde. De sfeer was geladen.

Hier stond een man waarvan werd gedacht dat hij niet kon bestaan. Een man die twee jaar lang campagne voerde – een positieve campagne in een verdeeld land. Een intelligente man, met charisma, discipline en verbeeldingskracht. Een man met een plan, weggelopen uit The West Wing.

This is our moment. This is our time (…) to reaffirm that fundamental truth – that out of many, we are one; that while we breathe, we hope, and where we are met with cynicism, and doubt, and those who tell us that we can’t, we will respond with that timeless creed that sums up the spirit of a people:

Yes We Can.

.