Online feestje op het centre court

Henmania! Heel Engeland in vuur en vlam! Wimbledon was nog maar vier dagen onderweg, maar iedereen op de Britse eilanden was het erover eens: Tim Henman zou dit jaar best eens kunnen winnen.

Hij had voor het toernooi weliswaar nog maar vier potjes gewonnen, en de tweede ronde bereikt door een ouwe Spanjaard in vijf sets te verslaan, maar de Britten maakten zich helemaal gek. Tim was king.

Mooi vind ik dat, zulk blind chauvinisme. Daarom genoot ik tijdens Henman vs. de volgende Spanjaard ook zo van de BBC-verslaggeving. Zelfs Amerika’s John McEnroe ging mee in de Henmania.

De BBC pakt zo’n toernooi trouwens sowieso goed aan. Net iets fijngevoeliger en uitgebreider dan je gewend bent. Zo hebben ze bij sommige potjes wel drie commentatoren. Als ze in beeld komen dan zwaaien ze. En ze lezen zich nog in ook. Dat de scheidsrechter een Zwitser is, maar in Alicante woont, bijvoorbeeld. Kijk, dat wil ik weten!

Fijner nog dan het commentaar is live text. Korte tekstjes die je op de site van de omroep op de hoogte houden van het wedstrijdverloop. Bij de wedstrijd van Henman was het de beurt aan Tom Fordyce, die dus speciaal door de Beeb werd ingehuurd om per game twee regels te tikken en online te zetten.

In gedachten zag ik Tom Fordyce zo zitten, met zijn laptop aan de rand van het centre court. In het stadion inderdaad. Natuurlijk zat hij daar. Hoe kon hij anders weten dat die schreeuw kwam van een mevrouw met een dikke kop en een raar hoedje? (…a plaintive scream from a chubby-faced lady in an ill-fitting jester's hat…)

Fordyce maakte er een mooi feestje van. Henman heeft een snee in zijn vinger? Bij Fordyce is het Thumbgate. Henman dreigt achter te komen? Reach for your lucky horse-shoe and get rubbing. Henman wint een game zonder een punt af te staan? Tim holds to love, and middle-aged women in the crowd are hugging.

Uiteindelijk verloor Henman in vijf sets van Feliciano Lopez. Maakt mij niks uit. Ik wil het baantje van Fordyce!

Zo ging het ook met André Hazes

Nog maar een paar jaar geleden vond iedereen Foppe de Haan, toen nog trainer van SC Heerenveen, maar een provincieboertje. De man werd gezien als een soort relikwie. Een authentieke Fries die dan wel leiding gaf aan een selectie goedbetaalde voetballers, maar uitsluitend nog op niveau kon functioneren door zijn diepe wortels in de club. Buiten Heerenveen zou De Haan echt onmiddellijk verpieteren.

Ik weet nog dat De Haan ooit met Ajax in verband werd gebracht. De meeste mensen moesten er vooral ontzettend om lachen.

Erg aardige man hoor, die Foppe, vooral als ie weer eens ‘hartstikkene’ zei tegen Bert Maalderink van de NOS, en knap hoor, dat ie al sinds 1985 bij Heerenveen zat, maar een toptrainer of kampioenenmaker? Nee.

Tot nu. Het beeld kantelde langzaam sinds de eerste Europese titel met ‘onder 21’ vorig jaar, maar nu is het hek helemaal van de dam. Foppe = God.

Soms gebeurt er iets waardoor het onmogelijk wordt je voor te stellen hoe het eerder was. Zo is het ook met Foppe de Haan en de Europese titel. Foppe is er. Nooit meer is hij los te zien van de enorme waardering die hem nu ten deel valt.

Het ging ook zo met André Hazes, die geen Europees kampioen werd maar dood ging, en sindsdien goud waard is.

Foppe blijft nog wel even bij ons. Bij zijn afscheid van SC Heerenveen in 2004 werd ie al geridderd, maar het behaagt de koningin zo nog een keer.

Het verschil in beleving

Metro behoort tot mijn favoriete kranten. Altijd weer pakt het dagblad uit met scherpe eigen nieuwsgaring. Bovendien hebben ze een koppenmaker die van wanten weet. All-time favorite: SCHRIKBAREND HOOG.

Donderdag was weer een mooi voorbeeld van de onafhankelijke koers die het blad voert. HOMOHAAT VALT MEE, schreeuwt de voorpagina. Met als onderkop: Metroverslaggevers hand in hand de straat op. Weinig reactie.

De homogemeenschap luidt al enige tijd de noodklok: het komt tegenwoordig weer vaker voor dat homo’s in elkaar worden geslagen omdat ze op straat herkenbaar homo zijn. Moeten we wat mee doen, zullen ze bij Metro gedacht hebben.

Een enquête onder homo’s? Nee, dat is saai. Een enquête onder allochtone jongeren dan? Nee, moet maar niet. Een observatiepost bij de Reguliersdwarsstraat? Tja, veel werk. Uiteindelijk komt hoofdredacteur Rutger Huizenga met een lumineuze vondst. Participerende journalistiek, dat moet het zijn.

Nu alleen nog vrijwilligers vinden die al knuffelend door het land willen paraderen. Het blijkt nog niet makkelijk tijdens de redactievergadering.

Sterverslaggever Douwe de Haan wil gelijk, maar niemand wil met Douwe. Erik Jonk wil ook wel, maar dan alleen met Machteld Veen, maar dat is een vrouw, dus dat kan niet. Dan moet je maar een onderwerp bedenken waarbij je met Machteld handjes kunt vasthouden, zegt Huizenga. Het wordt lootjes trekken. Niels Rigter is de pineut.

Op de foto’s in de krant – naast het artikel voorop zijn binnenin twee pagina’s gewijd aan het onderwerp – zie je het verschil in beleving tussen Douwe en Niels. Douwe paradeert vol flair aan de zijde van Niels. Hij heeft er zelfs speciaal een ruitjesbroek voor aangeschaft. Niels loopt ietwat nukkig in zijn Dockers broek, constant op zijn hoede voor bekenden. Die vreest hij eigenlijk nog meer dan de homohaters.

Na een paar dagen sjokken weten de mannen genoeg: het valt wel mee. Behalve plakkerige handjes hebben ze er niks aan overgehouden. En ze weten: hier gaan we mee uitpakken!

IJscowagens, ze bestaan nog!

Zo snel kunnen treurnis en vrolijke verrassing elkaar afwisselen. Toen ik zojuist arriveerde bij mijn condo aan de Adriaan Mulderstraat was er eerst het verdriet over de twee lekke banden in de assen van mijn ene fiets. Maar toen ik minuten later door het raam nog eens sip naar mijn fiets keek, deed de belklingelende ijscowagen die passeerde mijn stemming resoluut omslaan. VERS SCHEPIJS, jubelde de zijkant van het busje. Ze bestaan nog, jubelde mijn inner ik.

Vodafone, didn’t get the most of Babel

Vodafone heeft het meest onnozele reclamebureau ooit. Dat denk ik, want hun nieuwste spotje is een ontzettende miskleun. Kijk maar.

Een man wandelt door een zonovergoten glooiend landschap. Overal lopen blije mensen nog blijer met elkaar te bellen. Op de achtergrond staan Big Ben en Eiffeltoren broederlijk naast elkaar. Dit is de wereld van Vodafone, waar afstanden niet meer bestaan en we voordelig onze gevoelens met elkaar kunnen delen. Bij het intoetsen van een sms-bericht vlijt een vlinder zich op je toestel.

Tot zover is er niets aan de hand. Alles okido. Het probleem zit dan ook niet in wat je ziet, het probleem zit in wat je hoort. De muziek!

Terwijl je toekijkt hoe de Vodafoonse wereld blij is met lage kosten en uitstekende dekking, luister je naar de klanken die Gustavo Santaolalla schreef voor Babel, een film over – onder andere – het gegeven dat ‘wij’ zo slecht met elkaar communiceren. Vandaar ook de naam van de film.

De muziek vult de sombere boodschap in Babel perfect aan, maar nu is er dus een handelaar in belbundels die dezelfde beklemmende klanken gebruikt om zichzelf neer te zetten als lichtend voorbeeld in een altijd bereikbare wereld vol innig contact.

Als de servicedesk niet zo slecht bereikbaar zou zijn, zou ik Vodafone bellen om me te beklagen. En als ze me dan zouden zeggen dat het juist zo is bedoeld, dan vind ik dat alleen maar stommer!

De allerallerlaatste reis

Nee, dit is niet achter de schermen bij het vervolg op Dawn of the Dead. Dit is in het zonnige Guatemala, home of the Maya, waar ze met regelmaat overleden dode heengegane ex-levenden opgraven omdat nabestaanden het abonnementsgeld voor het graf niet meer kunnen ophoesten.

Achttien keiharde euro’s kost het de Guatemalteek wanneer hij iemand onder de grond wil hebben. Voor dat geld zit de betreurde zes jaar gebakken. Dan volgt een rekening van zes euro om de kist nog eens vier jaar dicht te houden.

Zes euro mag niet gek klinken, maar het is toch maar mooi ruim veertig quetzal, een bedrag dat maar weinig Guatemalteken zonder kopzorgen uit hun moneyclip trekken. Veel graven worden daarom ontruimd. Begraafplaatspersoneel ruilt het oude lijk dan om voor een verse; het oude wordt gedumpt in een massagraf.

Op de foto is te zien hoe delicaat het transport naar de volgende laatste bestemming van een overleden Guatemalteek verloopt. Mij valt het flesje in de achterzak van de kruiwagenier op. Zou dat frisdrank zijn? Dat de koerier zijn lading onder boom parkeert wanneer hij dorst heeft. Even een paar teugen, zodat ie weer vol kan doorkarren tot het massagraf.

Dat zou raar zijn, maar daarom goed passen in het tafereel dat is vastgelegd. Daar zal het jongetje in de schoolbus mee instemmen.

De kiwi: één bonk brute stoerheid

Ik heb het niet zo op harig fruit, maar voor de kiwi maak ik graag een uitzondering. De kiwi is namelijk een erg gezond stukje natuur. Niet minder dan 166 procent van wat je dagelijks nodig hebt aan vitamine C zit in de vrucht met het aaibare toplaagje. En dan heb ik het nog niet over de kalium en de pectine, want dát zit er ook gewoon in mensen!

Er kan daarom gerust worden gesteld dat de kiwi een heldenvrucht is. En zoals alle helden is de kiwi één bonk brute stoerheid: zelfs de takken en bladeren van de plant zijn behaard. Ik bedoel maar.

Enige smetje is de christen-democratische kleur van het kiwi-interieur. En als ie rijp is dan is ie licht indrukbaar.

Melancholie, dat is het

Tony Blair heeft het er maar druk mee. Nog een paar weken regeren en dan is hij weer gewoon meneer Blair. Tony was hij altijd al.

De tijd die hem nog rest benut hij voor een tournee langs politieke vrienden. Tony says hello. Bij zijn grootste vriend is hij al geweest, en fotograaf Dan Chung van The Guardian was erbij.

Het leverde intrigerende foto’s op. Van het moment dat de twee afscheid nemen bijvoorbeeld. Ze schudden elkaar de hand, kijken elkaar aan en weten: wanneer we elkaar weer zien dan zit het bekokstoven van invasies of het verzinnen van weapons of mass destruction er niet in.

Bush is ook niet lang meer de machtigste man op aarde. In de grimassen die Blair en Bush wisselen is te zien hoezeer het ze spijt dat ze passanten zijn. Melancholie, dat is het, en het staat op de foto.

Maffiamaatjes en ovenschotels

Zondagavond werd in de Verenigde Staten de laatste aflevering uitgezonden van The Sopranos. Onafhankelijk waarnemer als ik ben wil ik hier niet al te ongenuanceerd uit de hoek komen, maar allemachtigst mensen, wat is dat een fantastische serie!

Erg jammer dus dat het is gebeurd met Tony en zijn mannen. Maar niet getreurd, want ik ben nog maar bij seizoen twee – van de zes – en heb dus nog een paar maffiamaatjes, psychiatersessies en overnschotels te gaan. Jeuj.

Onbetaalbaar, het citatenboek

Great success, want het citatenboek is af. Dat had nog aardig wat voeten in de aarde. De citaten die erin staan werden twee jaar geleden al uitgesproken. Gelukkig is het de kracht van het boekje dat het niet uitmaakt hoe lang het geleden is: wie de citaten leest gaat terug in de tijd. Ineens ben je weer in het collegejaar 2004-2005.

Regelrechte klassiekers bevat het citatenboek. Wie is Fokke de Haan?, vroeg Somajeh bijvoorbeeld eens. Of deze van Walle: in 2080 – ja, dan ben ik d’r gelukkig niet meer – dan bestaat de hele wereld út moslims. Onbetaalbaar.

Nadeel van het boekje: wie er niet bij was kan zich bij sommige uitspraken weinig voorstellen. De kreet è Spaans is geen loterij! bijvoorbeeld, waarom slaakte een wanhopige Antonio Parejo Moscoso deze nou?

Voor wie zich dat afvraagt zijn er de vele extra’s, met als onbetwist hoogtepunt het onderdeel ‘Online met Jan’. Daarvoor werd enige tijd het MSN-gedrag van Jan van den Bekerom in kaart gebracht, overigens zonder dat Jan dat wist.

Resultaat: diamantjes als conjunctuurklokken zijn vet! en chocoprince…addict!. Jan, als je dit leest: bedankt!

Het citatenboek is reeds in beperkte oplage gedistribueerd. Voor belangstellenden kan een tweede druk worden gerealiseerd. Op hun beurt moeten zij zich realiseren dat er een onbekende wachttijd is en dat volgens logische economische principes de prijs stijgt naarmate de vraag toeneemt. Maar dat is logisch.

Fijn samen The Godfather kijken

De digizerk, dat is nog eens een gadget van niks zeg. Voor wie onbekend is met het fenomeen: het is een grafzerk met een beeldscherm. Kunnen nabestaanden op het kerkhof de vakanties nog eens terugkijken. Begraafplaats de Larikshof in Rhenen had vorige week de wereldprimeur, aldus de fabrikant.

Nou, mooi hoor, zo’n hebbeding – want dat is het. Zit dus niemand op te wachten. Wie heeft dat nou nodig om herinneringen op te halen? Als je al beeldmateriaal hebt dan gooi je het thuis wel in de dvd-speler. Hang je ook niet met je sjaal in het kaarsvet.

Bovendien is de digizerk een irritant hebbedingetje. Je kunt immers pas je eigen beeldzerk hebben als je dood bent. Dat is dus vanaf het moment dat gadgets je niets meer zeggen. De lol van een gadget is nou juist dat je er te koop mee loopt. Dat gáát nu dus niet!

Nog los daarvan: de digizerk is half werk. Waarom geen webcam, zodat nabestaanden zich niet hoeven te vervelen en online de plantjes op opa kunnen zien groeien. En koppel er gelijk een homepage aan. Please visit my online grave. Feel free to leave a message.

Ander nadeel is dat er maar drie minuten film ‘in’ de digizerk kan. Dat is veel te weinig! Stop er gauw wat extra geheugen in, komen de kleinkinderen ook nog eens langs. Fijn samen The Godfather kijken.

Eigenlijk zijn de teksten op de site van het bedrijf dat hem te koop heeft staan het enige leuke aan de digizerk. Er staat:

…geboortekaarten, de trouwkaarten, de rouwkaarten en ook de grafzerk zijn informatiedragers. (…) We leven nu in het digitale tijdperk met andere informatiedragers. Reden waarom een digitale grafzerk tot de mogelijkheden behoort om een levendige informatie te verschaffen op de dodenakker. (…) Met de komst van de digizerk is een nieuw tijdperk ingetreden en kan men meer ingetogen een graf bezoeken.

Tekenen van wisdumb

Goed nieuws! World of Wisdumb, het joviale broertje van logbatterij, is terug van vakantie! Jawel. Vanaf heden zal ik proberen weer regelmatig tekenen van wisdumb te archiveren. Nooit zo grappig als Wulff, maar wel echt.

Bootjes kijken

Stef heeft sinds kort een eigen optrekje in de binnenstad van Sneek. Een mooi plekje aan een gracht is het, schuin tegenover een pittoresk bruggetje.

Een balkon is er niet bij, maar je kunt vanuit de woonkamer wel door een deur naar buiten. Als je die opent dan kom je na tien centimeter een hek tegen, en daartegen is het heerlijk leunen en bootjes kijken.

Toen ik er zondag tegenaan hing kwamen bijvoorbeeld de Xmerum (even hardop uitspreken) en Durk Snoad voorbij.

Honderd procent katoen

Nee, het is dus niet zo dat Aly toen ze met Janne langskwam in Utrecht besloot het stukje dak onder mijn raam te gaan stofzuigen.

De waarheid: Aly was nog maar net binnen of ze slingerde per ongeluk een hemdje uit het raam.

Inderdaad, het gaat er soms wild aan toe in casa Rutger.

Beautiful name for a beautiful city

De Volkskrant bericht over Bombay. Geen probleem hoor. Een stad met 13 miljoen inwoners mag ook wel eens op de voorpagina. Maar heet Bombay niet eigenlijk Mumbai tegenwoordig?

Dat herinnerde ik me, omdat het me nog zo was opgevallen toen ik in de Leeuwarder Courant op de voorpagina een bericht zag over Mumbai. Bleek dus Bombay nieuwe stijl te zijn.

Google leert dat de naam in 1995 is veranderd omdat Bombay koloniale associaties gaf. Dat kon niet langer. De 21ste eeuw komt eraan, weg met Bombay! Mumbai is dat nieuwe ding! Honderd procent Indiaas, want zo hoort het. Ondertussen houdt de Volkskrant het twaalf jaar later nog steeds bij Bombay.

Is dat daarom koloniaal? Kan de Leeuwarder Courant het verleden beter loslaten dan Pieter Broertjes en de zijnen?

Ik denk dat het koloniale verleden niks met de naamswijziging te maken heeft. Bombay heeft gewoon goeie handelaren. Van die mannetjes die je waar je bij staat een dode ezel voor bij de borrel verkopen.

Zulke mannen zijn in hun beste pak naar het stadsbestuur gegaan, twaalf jaar geleden. I give you new name, zeiden ze. Beautiful name for a beautiful city. And I have special price just for you. Was zo gepiept.