De helpende hond

Nou blijkt het dus zo te zijn dat de boeken over hond Snuf, die allemaal Snuf de Hond + ondertitel heten, uit de jaren vijftig stammen. In 1953 verscheen tenminste deel één van de avonturenreeks met in de hoofdrol een fiere Duitse herder.

Wist ik niet. Ik dacht dat Snuf helemaal jaren tachtig was. Toen beleefde ik mijn jeugd, en toen ook las ik over Snuf, over zijn baasje Tom, en over de duizelingwekkend spannende avonturen die ze samen beleefden.

Achteraf is het allemaal wel logisch dat de verhalen een paar decennia ouder zijn dan ik dacht. Steeds wanneer Tom zich in een spannende of dreigende situatie bevond, dan bad hij fanatiek tot de Heer, en vroeg of Hij de helpende hand kon toesteken. Zoiets kom je tegenwoordig toch niet meer tegen in jeugdboeken.

Ik vond het twee decennia geleden al suf dat Tom steeds op z’n knietjes ging. Bovendien was het niet nodig ook, meende ik. Snuf was er immers bij, die fiere, trouwe, pientere en bovenal dappere viervoeter. Wat kon Tom in – zeg maar – hemelsnaam gebeuren?

Maar zoals in de boeken over de Kameleon de gebroeders Klinkhamer altijd een stevige stapel boterhammen verorberden, zo vouwde het baasje van Snuf talloze malen de handen om hulp van boven aan te roepen.

Dat de herinnering aan Snuf de Hond zich ineens weer als een loopse golden retriever aan me opdringt, komt door Stef. Die schreef namelijk over de verfilming van een van Snuf’s avonturen, zeg maar Snuf de Hond the movie.

En hij schreef niet alleen over de film, hij doet er ook aan mee. Als nazi marcheert Stef door het decor van de film, waarvan het verhaal zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Stef speelt een valse Duitser, terwijl Duitse herder Snuf de rol van ultieme good guy vertolkt. En wellicht doet de allerbeste good guy ook mee, want de film wordt mede betaald door de Evangelische Omroep.

De foto hierboven is van een andere beroemde hond, of eigenlijk hund: Kommissar Rex.