Look mummy, there's an aeroplane up in the sky. Dat klopte. We hoorden hem over onze hoofden scheren, nota bene in Dokkum, begeleid door dreigend aanzwellende klanken.In het Colosseum was gisteravond een behoorlijke hap uit het repertoire van Pink Floyd te horen, voelen en beleven. Overigens – en vooral ook vanzelfsprekend – zonder de mannen op de foto. Het ging hier om het Pink Floyd Project, een Friese formatie die het origineel eert.
Ze zullen bij het Project gedacht hebben: nu Pink Floyd wereldwijd al zoveel door tribute-bands wordt geëerd, moeten wij het net even anders aanpakken. Daarom bevolkten vijftien man het podium, trad een bataljon schoolkinderen aan bij Another Brick in the Wall, en duurt ieder optreden ruim twee uur.
Opeengepakt in de uitverkochte zaal stond een even divers als voorspelbaar gezelschap. Je kon het ruwweg indelen in een paar groepen. Zo had je de vaders die hun zoons meenamen om ze eens echte muziek te laten horen. Wat zeg je, jongen? Ja, dit is inderdaad die dope shit waarover ik het had.
Ook had je de mannen die hun vrouwen wilden laten zien wat dat nou precies was, Pink Floyd, die band waarmee ze al decennialang dweepten, terwijl hun huwelijk zich voortsleepte.
En je had de min of meer normale liefhebbers, waartoe ook Ate en ik hoorden. Binnen deze groep was het dragen van een origineel Pink Floyd-shirt, liefst met datum van het heuse concert tijdens welke het ooit was aangeschaft, het ultieme wapenfeit.
Het concert was een van die zeldzame ervaringen om te onthouden. Zoals die keer dat ik Vanilla Ice playbackte tijdens een schoolvoorstelling lang geleden. En zoals tijdens de vakantie vorig jaar, toen die champagnekurk zo sierlijk eerst de fles en daarna het balkon verliet. En zoals de goal van Dennis Bergkamp na die pass – ook om te onthouden – van Frank de Boer. Erg mooi dus. En ik kan het weten, want ik was de Bob.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten