Geen idee hoeveel volgelingen hij heeft, maar dat Spinvis volgelingen heeft, lijkt me zeker. De man maakt muziek die aanzet tot een soort religieuze beleving. Klanken die je optillen en meenemen, teksten die anders zijn dan je ooit hoorde.En de wolken gaan voorbij. Vaarwel, vaarwel. Ik hoop maar dat er roze koeken zijn.
Dinsdagavond trad Spinvis op in Tivoli, en toen bleek zijn repertoire zich ook te lenen voor stevig rocken. Dat had ik niet verwacht.
Mijn beeld bij de muziek van Spinvis is een geniale huisvader op een zolderkamer, die prachtige teksten en klanken laat samensmelten tot meesterlijke liedjes. Ik zag bij Spinvis een liedjesgrootmeester, geen muzikant.
Maar dat is ie dus wel. Het leek Spinvis zelf ook te verbazen. Alsof hij er aan moest wennen dat zijn repertoire strak, stevig en dwingend dansbaar werd uitgevoerd. Een Jeroen Pauwesque glimlach was het resultaat.
Een mooi moment was die ene inleiding naar een volgend nummer. Het ging over een plaats, een plaats waar allerlei suffe dingen zijn. Er is een C1000 en een Action, en het heet Nieuwegein.
De wind verzamelt stemmen en papier. Herfst en Nieuwegein. Een auto en een man en een rivier. Vanaf hier is alles wat het lijkt. De kaart waarop hij kijkt. De sneltram en het kruispunt. En het zwembad. U bevindt zich hier.
Herfst en Nieuwegein werd gespeeld, en iedereen was blij dat ie in Utrecht was. Spinvis ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten