Snor in de bus

Behalve de scheiding in zijn haar was zijn snorretje misschien wel het belangrijkste uiterlijke kenmerk van Adolf Hitler. Dat kleine, vierkante plukje op de dictatoriale bovenlip, slecht tot in de haarvaten, dat sinds zeven decennia symbool staat voor oneindig leed.

Het is een krachtig beeldmerk, dat zeker. Had Hitler nu de macht gehad dan hadden zijn marketingdeskundigen er wel raad mee geweten. Keken we overal tegen enorme witte billboards aan, met in het midden natuurlijk dat donkere blokje.

Het snorretje van Hitler is een soort swoosh. Maar waar het beeldmerk van Nike staat voor Schwung en vrije tijd in een vrije maatschappij (voor het gemak laat ik de omstandigheden in de Guatemalteekse Nike-fabrieken even voor wat ze zijn), staat het plukje van Hitler voor dood en verderf.

Op zich mogen we ons nog gelukkig prijzen dat Hitler een Duitser was en geen Fransoos. Nu had hij tenminste een lelijke Schnurrbart, terwijl we het anders hadden moeten hebben over une petite moustache. Dat was toch iets te schattig geweest.

Maar goed, dankzij Hitler is het bloksnorretje danig uit de gratie. Je ziet er niemand meer mee. Daarom viel het meteen zo op toen vandaag een man met een Hitlersnor de stadsbus instapte. Het was een echte, de man wekte meteen een onbetrouwbare indruk. Daar stond tegenover dat het borsteltje al een beetje grijs kleurde. Dat compenseerde.

Natuurlijk was het maar gewoon een man met een snor in de bus, maar toch was het fascinerend. Hij stond daar nu wel rustig, die man, maar wie weet wat er ging gebeuren als zijn snor het weer eens in zijn bol kreeg.

Na een paar haltes stapte de snor uit. Auf wiedersehen, had ik kunnen zeggen, maar ik zei niks. Ik keek naar buiten, waar de regen het lelijke snorretje donker kleurde.