Ich will da sein

In de ban is wat overdreven, maar Duitsland is nooit ver weg, de laatste tijd. De hele dag zweeft Wenn es passiert door mijn hoofd. Temidden van gitaren zingt een meisje heel aanstekelijk dat ze erbij wil zijn, wenn es passiert.

Tenminste, zo begrijp ik het.

Het nummer is de afsluiter van Studio Sportzomer, onder een compilatie van de voetbaldag. Dat zal ook wel de reden zijn dat ik het een lekker nummer vind: als ik het in gedachten hoor, dan zie ik vertraagde beelden van mooie doelpunten en schandalige overtredingen. Lekker.

Minder lekker is Das Experiment. Deze Duitse thriller, gebaseerd op een beroemd psychologisch experiment uit 1971, is vooral indrukwekkend. En vrijdagavond op tv. Bij deze een kijkverplichting.

Enig probleem: wie hem gaat zien, mist de geniale invalbeurt van Artem Milevsky. En die is ook indrukwekkend.

Paniek is het mooist

Nog nooit zo rustig een trein gemist als vanmiddag. Kwam vast omdat ik niet besefte dat ik hem ging missen. En toen ik het eenmaal in de gaten had, reed de trein al weg. Weinig gelegenheid om me druk te maken dus.

Ja, toen het leed al was geleden, maar ik hield me in. Heb ik spijt van. Ik vind het altijd een mooi gezicht als ik iemand vol overgave de trein zie missen, en had de mensen in mijn trein ook een voorstelling gegund, achteraf.

Vooral in Zwolle is het een prachtig schouwspel. Eerst die vastberadenheid als de ongelukkige vanaf de trap het perron opstormt, dan de schok, en uiteindelijk een holle blik als het leed volledig doordringt. Pure schoonheid.

De meeste zijn praktisch ingesteld en maken rechtsomkeert, maar sommige rennen nog even achter de trein aan of schieten een pauzerende conducteur aan. Paniek is het mooist, vanzelfsprekend. En hoe meer zware koffers hoe beter.

Ik ben even nonchalant als ik boven was gekomen weer naar beneden gesjokt en heb met Jasper een patatje gehaald. Die had zijn trein ook gemist.

Het is een enorm ding

Een zeilwedstrijd met vrienden eindigde voor mijn vader deze week onder water. Tijdens het afmeren raakte hij inbetween boats. Eerst een spagaat maar al gauw een nat pak. Na twee overwinningen, dat wel.

Het natte pak was zo erg nog niet. Het was zelfs erg grappig. Maar de telefoon in zijn broekzak, dat was wel jammer. Verdronken technologie. De volgende ochtend druppelde het apparaat nog steeds na, en moest ik een nieuwe telefoon zoeken voor de simkaart.

Her en der stuitte ik op allemaal mobieltjes, die door de jaren heen zijn verzameld. Nadat eentje geschikt bleek voor de simkaart, heb ik een groepsfoto van de achterblijvers gemaakt.

De enorme Nokia op de voorgrond is mijn favoriet. Omdat ie van mij is geweest, maar vooral vanwege zijn afmetingen. Het is een enorm ding. Ik heb het nog even nagemeten: 15 centimeter lang en ruim 5 centimeter breed. En dik, man man.

En ik weet: met dat gevaarte in mijn binnenzak ben ik in Groningen op stap geweest. Ik kan het me nauwelijks meer voorstellen.

Bindmiddel in sportuitrusting

Kleine dingen: ik reed nog nooit in een cabrio. Tenminste, tot gisteren, want toen nam Steven me mee for a spin. Een ommetje in de nieuwe Peugeot 206 cc van zijn ouders.

Je zou haast denken dat ze last hebben van verlatingsangst en de 206 kochten als bindmiddel. De opgevoerde cabrio, geheel in sportuitrusting, is namelijk voor Steven, die in Groningen studeert, een extra reden om nu en dan weer eens naar Grou te gaan.

Het is dan ook een vette bak. En het is leuk om ermee door de wind te zoeven. Nooit geweten dat dakloosheid zo lekker voelt. Zon op je schedel en wind door de haren, met het dak in de kofferbak. Stoer is het natuurlijk ook.

En ook mooi, als het dak naar beneden is: luisteren naar het gegrom van de motor, dat weerkaatst tegen alles wat je voorbij rijdt. Bijna nog mooier dan de krullen van Steven, wapperend boven de A32.

Maar hij spreekt met zijn voeten!

Evert ten Napel, die kan er wat van hoor, de klasbak. Goeie genade. Gisteravond bijvoorbeeld, over Riquelme:

En een daverend schot van Roman Riquelme. De Zwijger, wordt ie genoemd, omdat hij zelden lacht en ook amper spreekt. Maar hij spreekt met zijn voeten!

Waarbij de laatste zin natuurlijk met stemverheffing werd uitgesproken. Overigens overtrof Johan Cruijff Evert later door te verklaren dat Riquelme speelt met een handschoen. Ja, wel met zijn voeten, maar met een handschoen, begrijp je wel.

Raaait.

Dat moest ik ook niet doen, denken slim te zijn

Ben ik er dan toch ingetuind, dacht ik, vrij naar Herman Kuiphof, toen ik het pakketje openmaakte. Via internet had ik het abonnement van mijn mobiele telefoon verlengd, maar nu kreeg ik niet alleen een gloedjenieuwe telefoon, maar ook een nieuwe simkaart.

Toen had ik er dus twee. En twee simkaarten, dat is twee contracten. Twee rekeningen, twee keer betalen. Met andere woorden: doffe ellende, world of pain, en ga zo maar door.

Eerst maar even gebeld naar T-Mobile. Daar hebben zoiets wel vaker bij de poot, vertrouwde de mevrouw van de klantenservice mij toe. Erg jammer, maar niks aan te doen. En dat moest ik ook niet doen, denken slim te zijn en de boel via internet afsluiten.

Ik ben een oen, in het diepst van mijn gedachten, dacht ik dan ook, ditmaal vrij naar iemand anders. Bleek gelukkig mee te vallen, begreep ik de volgende ochtend van Stieg, mannetje bij de online telefoonabonnementenboer.

Foutje meneer, kan gebeuren, luidde zijn blijde mededeling. En ze gaan het allemaal weer rechtbreien. Tof.

Leedvermaak kost ook tijd

Wie moet blokken voor een tentamen statistiek, zit niet te wachten op mooi weer. Vandaag begon dan ook prachtig. Want op het moment dat ik los zou gaan boven een dik boek, gebeurde het.

Eerst haalde de wind aan, toen werd het donker en vervolgens begon het ongenadig hard te plenzen. Ik moest zelfs een lichtje aandoen om de sommetjes te kunnen blijven zien. Kun je nagaan.

Wat wel weer jammer was: het hoosde zo, dat het kijken naar voorbij fietsende ongelukkigen een vermaak op zich was. En leedvermaak kost ook tijd. En vanmiddag was het weer gewoon 27 graden.

Villa, nu met boom

Een maand geleden schreef ik dat het terrein rond de Sinne Wente er zo verloren bij lag, omdat er binnenkort een soort woonzorgcentrum gebouwd gaat worden. Bij dat verhaal stond dezelfde foto.

Dat wil zeggen, bijna dezelfde foto, want er is een verschil. De boom, die links op de foto midden op het veldje staat. Die stond er destijds nog niet. Een tijdje terug is hij er neergezet. Het zijn van die dingen die je ontgaan. Totdat je het ziet, natuurlijk.

De boom staat er wat vreemd bij, ook omdat de grond rondom hem nog een beetje boven het gras uitsteekt. Je krijgt het idee dat ie willekeurig ergens de grond in is geduwd. Sowieso is het best raar: een boom planten op een plek waar gebouwd gaat worden. Misschien is dat de reden, dat het een tweedehandsje is.

Kolonisten en een slidingmachine

De wereld is mooi, iedereen doet raar. In de krant en op tv weten ze van gekheid niet wat ze met het WK moeten doen. Gevolg: ze gaan zo diep in op de meest vreemde details, dat veel berichten verworden tot pure camp. Prachtig.

De oorzaak ligt volgens mij bij het Nederlands Elftal. Daar is namelijk weinig nieuws over te melden. Heel veel nieuwsberichten gaan daardoor over het gebrek aan nieuws over het Nederlands Elftal.

Wat er over blijft, is bijvoorbeeld Barenbrug. Dat Nederlandse bedrijf is verantwoordelijk voor de Duitse grasmatten. Twintig jaar zijn ze aan het mengen geweest, en nu hebben ze de ideale mix van graszaden ontdekt. Had ik zonder het WK niet geweten.

En het Barenbruggras is uitgebreid getest met een heuse slidingmachine. Machtig apparaat moet dat zijn.

De verslaggever van Studio Sport wilde graag van Dirk Kuyt weten met wie hij dat dan speelt, dat Kolonisten van Catan. Met Ooijer, Robben en Cocu, was het antwoord geloof ik. Maar niet even uitleggen wat voor spel dat dan is.

Maar wel leuk voor later

Het fototoestel lag in de kast, en als iemand zijn verjaardag vierde, of het was kerst, dan klikte je een kiekje. Voor de zekerheid soms twee. En als het rolletje vol was, dan bracht je het naar de fotoboer. Benieuwd hoe ze gelukt zijn. En bijna iedere foto een aha erlebnis.

Tegenwoordig reken je je kiekjes tegelijk af met een tube tandpasta, bij Kruidvat, of met een dvdtje, bij Media Markt, en is teleurstelling het enige gevoel als de glanzende afbeeldingen door je handen gaan.

De verwachtingen die hoorden bij een envelop vol foto s worden immers niet meer ingelost: iedere foto is voor afdrukken al tig keer gekeurd, ieder detail op het computerscherm gezien.

Honderd en vierentwintig afdrukken rekende ik gisteren af. Honderd en vierentwintig keer een zucht. Maar wel leuk voor later.

Op de foto hierboven de oudste nog bestaande foto ter wereld, een duiventil met schuur, in 1827 gemaakt door Joseph Nicephore Niepce. Deze Franse uitvinder van de fotografie gebruikte bij het kieken van zijn achtertuin onder andere asfalt en koos een belichtingstijd van acht uur. Dat waren nog eens tijden.

Lass mich in deinen Strafraum, Baby!

De kop is er af, het WK begonnen. Duitsland won de eerste wedstrijd met 4 tegen 2 van Costa Rica, maar wie iets anders deed: maak je geen zorgen, niks gemist.

Dat de blouse van Der Klinsi het mooiste was wat er vanuit Duitsland de huiskamer in kwam, zegt al genoeg. Wel een fijne blouse trouwens. Mooi kleurtje. Draagt lekker ook, zo te zien. Hebben ze daar toch maar goed voor mekaar.

Verder dachten de Duisters blijkbaar punten te krijgen voor tikkies breed. En de Costa Ricanen zetten het vanaf het beginsignaal op een stilstaan en deden ondertussen alles met buitenkantje kleine teen. Topniveau, heet het WK te zijn, maar niet dus.

Los van de outfit van Der Klinsi gaat er meer goed in Duitsland. Het goede nieuws heet Lass mich in deinen Strafraum, Baby! Een prachtige, gevoelige ballad, waarbij ik niet alleen de titel heel goed gevonden vind, maar ook erg kan genieten van de hoofdletter op Baby!.

Echt klasse, toll!

Komt een man bij de dokter

Als je zoals ik twee maanden last hebt van je hoofd, dan kom je nog eens ergens. Bij de neuroloog bijvoorbeeld, helemaal in Sneek.

Voor dokter Holscher zette ik mijn beste beentje voor. Tijdens het hinkelen, maar ook tijdens het virtueel koorddansen en toen ik met mijn ogen dicht het puntje van mijn neus moest aantikken (met mijn wijsvinger).

Ging lekker allemaal vanmiddag, zoals ook ons gesprek vlotjes verliep. Gebbetje hier en daar en op gezette tijden een serieuze frons. En blikken van verstandhouding natuurlijk. Ze schoten over en weer.

Tot slot luisterde Holscher ook nog even naar mijn slapen. Eerst links, daarna rechts. En toen was het voorbij. Ik rekende 70 cent af bij de parkeerautomaat en dacht: dat was zo gepiept. Ja, neurologisch zit het bij mij wel snor.

Internet is een bal

Het wereldwijde web heeft het er maar druk mee, het WK voetbal, dat vrijdag loss geht in Duitsland. Tik wk en voetbal en duitsland in op Google, en het is net of iedereen een eigen site over het WK heeft gemaakt.

Boeiend, denk ik dan, zoals dat iemand onder de veertig betaamt.

Het goede nieuws: de tegenaanval is ingezet. Weg met het WK.nl is online, de battle begonnen.

Brand new day

Zo schrijf je voor de krant, zo schil je boven de krant. De piepers gingen de pan in, op een moment dat ik normaal de journalist uithing. Heeft ook wel weer wat, aardappels op donderdag.

Jasje op de krant, de rest kopje onder.