Once again: the yellow army!

Aldwin maakte een geraffineerde kopbal, Darband hield zijn doel schoon en zo wonnen we met 1-0 van Irnsum. Drie punten in de tas en zondag hopelijk kampioen. Hatsee!

Eigenlijk was er op de wedstrijd maar één woord van toepassing, en dat was spannend. Want het was nagelbijten geblazen mensen! Maar we trokken aan het langste eind, dus bier en feest voor ons.

Overigens, de foto’s bij dit bericht, evenals die hier en hier, komen van Hielke en zijn enorme zoomlens. De mooiste die hij donderdag maakte is die hieronder van onze trainer Koos van Dijk tijdens een confrontatie met de scheidsrechter. Lûk in oranje shirt oan man!

Territoriumdrift in de achtertuin

Wat denkt een spin eigenlijk wanneer hij bij ons over het terras loopt? Ik dacht dat terwijl ik in de tuin zat te lezen en er een spin voorbij kwam gewandeld.

Het was een klein, donker beestje. Hij liep alsof hij geen idee had waar hij naartoe ging, waarmee overigens niet is gezegd dat er sloom werd gekuierd. Juist niet. Met steeds korte sprintjes zigzagde hij in verbazingwekkend hoog tempo over het terras.

Daarom verbaasde het mij dat de spin een minuut later, toen ik nog eens opkeek van mijn boek, bij de stoep voor de tuindeur stapje voor stapje over een kei sloop. Worden spinnen gauw moe? Hebben spinnen ook wel eens een dag geen zin? Ik boog voorover en zag het antwoord: een tweede spin.

Nu werd het spannend. Vlak voor mijn neus ontspon zich een strijd om woonruimte, een spleet. De spin die de spleet – tussen stoep en kei – al had was iets groter, maar ‘mijn’ spin had moves. Skills!

Dreigend stonden ze tegenover elkaar, als Russische en Amerikaanse tanks bij Checkpoint Charlie, toen mijn favoriet begon te wapperen met allerlei geleedpotige lichaamsdelen.

Dat liet de spleetbewoner niet op zich zitten. Een frontale aanval volgde, waarna hij zich terugtrok in het donker. Al snel keerde hij echter weer terug op de rand van zijn territorium, zodat de twee matadoren opnieuw tegenover elkaar stonden.

En terwijl ze zich voorbereidden op de tweede ronde kwam mem naar buiten met een wasmand. En ik dacht: waar je wel niet op let als je buiten een boek leest.

Drachten, toch, of niet?

Kijk dan wat een heerlijk veldje het Julianapark heeft! Daar was ik dus vanmiddag, om samen met Jasper en Annemiek tijdelijk de afstudeersores te ontvluchten.

Annemiek was wat later, het was de definitie van mooi weer en Jasper en ik trapten een balletje. Toen kwam er een jongen aangelopen. Hee, mag ik even meedoen? We vertelden hem dat we meer aan het bijpraten waren dan daadwerkelijk aan het voetballen, maar dat deerde hem niet.

Ik heb al zo lang niet meer gevoetbald. Ik heb er echt even zin in. Dus ik passte de bal naar de jongen – donkerblauw joggingpak, gouden kettinkje, afgetrapte sportschoenen, rond de 20 jaar – en hij begon meteen voor zichzelf te pielen.

Na een tijdje vroeg hij of wij ook voetbalden. Om het gemakkelijk te houden vertelde ik dat ik dat in Friesland deed (tegen een Utrechter moet je niet meteen Grou in de strijd gooien, is mijn ervaring). De jongen dacht even na, deed dat vervolgens hardop en zei: ehm, even denken hoor. Ehm, vv Drachten is dat, toch? Of niet?

Liefst weer een chagrijn in het vervolg

Bel een groot bedrijf en de kans is groot dat je terecht komt bij een bolwerk van lange wachttijden, automatische keuzemenu’s (waarvan de stemmen altijd klinken als vrouwen van 67), ongeïnteresseerde medewerkers en andere ellende. Een callcenter dus.

Ik was dan ook op het ergste voorbereid toen ik vandaag naar Sportweek belde om te controleren of de opzegging van het abonnement (ach ja, een abonnement op Sportweek, van die dingen) wel helemaal goed ging. Maar kijk, ik trof het tegenovergestelde van de beschrijving hierboven.

Hoezee, zou je zeggen, en hoezee was dan ook wat ik dacht toen ik vliegensvlug te woord werd gestaan door een vriendelijke meisjesstem. Dat was te vroeg gejuicht. Te aardig blijkt namelijk ook te bestaan.

Goedendag! Abonneeservice Sportweek, waarmee kan ik u vandaag van dienst zijn? (Ik leg uit dat ik heb opgezegd, maar nog geen bevestiging heb gehad. Begrip is mijn deel.)

Meneer, ik zal meteen voor u kijken wat daarvan de status is, want dat is natuurlijk niet zo fijn om te horen.. (Och, zo erg is het nou ook weer niet, maar fijn dat ze zich verantwoordelijk voelt. De opzegging blijkt geregeld. Ze legt omstandig uit hoe.)

Is uw vraag daarmee beantwoord? (Jazeker.) Kan ik verder nog iets voor u doen? (Nee hoor.) Dan wens ik u een heel prettige dag nog verder meneer. Tot ziens hoor meneer.

Doe mij de volgende keer maar weer een chagrijn. Dat telefoneert wel zo efficiënt.

Ambulance op het veld: donderdag maar weer proberen

Nou, dat pakte dus even anders uit dan vooraf gedacht. Een dubbele beenbreuk na een kwartier spelen. De wedstrijd werd stilgelegd en niet meer hervat. Het kampioenschap bleef zondag onbeslist.

En het begon allemaal zo mooi, met meer dan duizend mensen langs de lijn in een geweldige ambiance. Hier hadden heel veel mensen wekenlang naartoe geleefd. Spandoeken in de vangnetten. Vuurwerk, trommels, ratels.

Iedereen was er klaar voor, maar uiteindelijk stonden we al snel in de zon te wachten op een ambulance. Donderdag proberen we het weer.

Er staat wat op het spel hoor!

Een mooie pot morgen op sportpark de Nesserdyk in Grou. Op het programma staat namelijk de meest verhitte derby van Boarnsterhim, die tussen GAVC en Irnsum.

Een mooi affiche, een prestigestrijd, het uur van de waarheid, titatenstrijd: geef er maar een naam aan, maar een beladen wedstrijd dat is het. Morgen helemaal, want er staat wat op het spel hoor! Irnsum staat bovenaan de ranglijst, op twee punten gevolgd door GAVC. Morgen is de voorlaatste speelronde. Aiaiai!

De spanning zorgt voor een mooi sfeertje rond de wedstrijd. Iedereen lijkt er naar uit te kijken, het is talk of the town, en in het gastenboek van GAVC zitten beide kampen elkaar lekker in de haren.

Er zijn voor morgen nog genoeg onzekere factoren (zoals: komt er een ludieke actie van Irnsummer supporters? En: heeft de club voldoende bier ingeslagen?), maar twee zaken staan bij voorbaat vast: met mooi weer, heel veel mensen en na afloop levende muziek wordt het sowieso gezellig, en de punten blijven in Grou.

Binnenband buitenkans

Een buitenkans was het, dat mijn band lek bleek van de week. Die kon ik mooi gaan plakken in het zonnetje op de stoep. Fiets op zijn kop en dan lekker probleemoplossend tekeer gaan.

Natuurlijk, er is weinig heroïsch aan het plakken van een band. Een karweitje van niks is het eigenlijk. Maar toch, het leek me op de één of andere manier dat het goed zou kunnen zijn voor mijn aanzien in de buurt.

En wie weet wat voor impuls het zou betekenen voor mijn sociale contacten. Ik zou kunnen worden uitgenodigd voor de jaarlijkse voorjaarsbarbecue, zo die bestaat. Of worden gevraagd mee te doen met de jeu de boulescompetitie van komende zomer.

Het was daarom wel een domper dat een half uur nadat ik de lekke band had ontdekt huisbaas Fred zijn hoofd bij mij om de deur stak en zei: je moet even naar de Praxis voor een nieuwe binnenband. Er zit zo’n scheur in. Je fiets heb ik achter in de zaak staan.

Rutger laat zich niet vangen en slaat terug

Zo trots en koel als het op de foto staat, zo trots en koel dronk ik het blikje vanavond leeg. Niet in één teug, maar wel heel vlot. En ik genoot!

Ik meen me daarmee te hebben gerevancheerd voor het akkefietje van een week geleden, toen ik tevergeefs op zoek ging naar 33 centiliter Coca-Cola Light. Ik ben er weer!

Vorige week dacht ik nog dat ik verloren was, dat de marketingmannetjes me hadden. De totale overwinning voor de conceptbedenkertjes, jammerde ik. En wat ik nu wel toe kan geven: ik voelde me verloren. De vooruitzichten waren niet best.

Maar ziedaar, ik hervond mijn veerkracht en sloeg vanavond dus keihard terug, met een blikje First Choice. Open minded en niet te vangen, dat ben ik. Ze kunnen reclame maken wat ze willen, ik ga echt volledig mijn eigen gang. Mij krijgen ze er niet onder. (oerkreet)

Of het moet die kerel van de Albert Heijn zijn, want die is tof. Maar dat vertel ik een volgende keer wel.

Voelbare schoonheid in verlicht Lapland

Puur schoonheid, jubelt de advertentie (moet dat niet ‘pure schoonheid’ zijn?). Op een grote steen zien we een stel in afritsbroek. Kijk ze eens genieten van het landschap. Zie je nog een grazend rendier, schat?, lijkt de vrouw haar verkijkende man te vragen.

Want die heb je daar, grazende rendieren. Veel vreten ze niet uit, want het landschap is ‘ongerept’. In al zijn ongereptheid ‘betovert’ het de bezoeker, vooral door zijn ‘eindeloze horizon’. De schoonheid is bijna voelbaar. Wow, this is Lapland baby!

Ik kom de Laplandadvertentie – voel hoe de zuivere lucht weldadig door uw longen stroomt – vaak tegen de laatste tijd en iedere keer verbaas ik me. Want Lapland, dat ligt toch helemaal daarboven? Daar vriest het toch dat het kraakt? Als je daar in het voorjaar een tochtje wilt roeien dan heb je toch een ijsbreker nodig, als de route al niet wordt geblokkeerd door een uitdijende gletsjer?

Nou, dat valt dus reuze mee, zoals de advertentie al laat zien. Op de foto’s wemelt het van de korte broeken en dito mouwen. En het meer op de achtergrond kan voorlopig ook geen Elfstedentocht aan, zo te zien.

Toch vind ik het een vreemde gedachte, dat je op vakantie kunt naar Lapland met alleen shorts, shirts en zonnebrand in je tas. Maar het kan dus gewoon wél: 's zomers blijkt het er opmerkelijk warm. Wel dertig graden, meldt een weerkundigenvereniging.

Maar is een vakantie in Lapland dan echt zo rustgevend als een paar milligram valium? Zit er geen enkel addertje onder het gras? Nou, jawel dus. Bioritmisch gezien belooft een Lapse vakantie namelijk een verlichtende ervaring te worden: de zon gaat er de hele zomer amper onder. Slaap lekker.

Coca-Cola, onthoud die naam

Nou, dat is duidelijk: ik ben om. Ze hebben me. Gisteravond, ik fietste naar huis na een voetbaltraining, kreeg ik plotseling ontzettend zin in cola. En niet zomaar cola, maar een ijskoud blikje Coca-Cola.

Dat bedoel ik dus: ze hebben me. Total victory voor de marketingmannetjes.

Eerst dacht ik aan Theo Maassen, die Coca-Cola al eens opvoerde in een show: ik vind Coca-Cola veruit de lekkerst cola die er is. Ik heb al die andere cola’s ook al eens geprobeerd, maar er gaat wat mij betreft niets boven Coca-Cola. Enjoy, zeg ik altijd.

Dus als je eens op een feestje bent en mensen vragen aan je: hee, wil je wat drinken? en je weet zo gauw niet wat, zeg dan gewoon eens: doe mij maar een Coca-Cola, en je zult er geen spijt van krijgen. Coca-Cola, onthoud die naam.

Daarna dacht ik aan praktische zaken. Ik had geen cola in huis en geen geld op zak. Thuis bleek mijn colaverlangen sterk genoeg om buiten op zoek te gaan naar een pinmogelijkheid.

Ik fietste en fietste door de wijk, maar bij geen enkele snackbar waar ik kwam – en ik kwam er bij veel – kon ik pinnen. Iedereen stuurde me naar dezelfde pinautomaat, eentje die alleen briefjes van vijftig uitgaf. Die wilde ik niet.

Na een half uur gaf ik het op. Mijn fietstocht had me niks opgeleverd, behalve een ontzettende dorst.

Annie, de Jacksontelg van de Oranjes

Kijk, de lange arm van onze kroonprins, zwaaiend naar het volk. Prinsesje nummer drie – ze is nog naamloos – werd geboren en het Journaal kwam met een extra uitzending. Breaking news.

Ik vind het allemaal wat overdreven. Al dat gejeuzel. Wat is het laatste nieuws, wordt de verslaggeefster ter plaatse gevraagd. Weet je al iets over de naam? Ondertussen is het kind net twee uren oud en hebben we van de ouders alleen nog maar die zwaaiende arm van de vader gezien. Natuurlijk weet verslaggeefster nog niets over de naam!

Erger nog dan de media-aandacht is de horde zogenaamde oranjefans die zich voor het ziekenhuis pleegt op te stellen. Wat voor mensen zijn dat, die speciaal voor de gelegenheid hun oranje plunje van zolder hebben gehaald en ’s avonds laat GEFELICITEERD! staan te schreeuwen naar een gestalte achter een geluidsdichte ruit op de derde verdieping? Houd daar eens mee op, de andere patiënten hebben er last van.

Het is mij sowieso een raadsel waarom die mensen daar staan. Verwachten ze misschien dat het kindje als een echte Jacksontelg even over de kozijnrand zal worden gedrapeerd? Of dat de kroonprins het raampje opent en het volk ter plekke meedeelt dat het meisje Annie zal gaan heten?

Kijk, mocht zoiets gebeuren, dan wil ik het weten. Maar laat het verder gewoon bij twee zinnen op pagina drie.

Zo.

Swiet as Sûkerbôle

Toiletten niet meegerekend spelen twee kamers een belangrijke rol in mijn leven: mijn oude vertrouwde slaapkamertje in Grou en mijn bovenste beste Utrechtse pied-a-terre.

De kamer in Grou is vrij groot en huisvest ladingen rotzooi, prullaria en oud papier, terwijl mijn behuizing in Utrecht kleiner is, maar ook stukken minder ellende onderdak biedt. Het gevolg: de kleinste lijkt de grootste.

Vandaag ruimde ik in Grou maar eens wat zaken op, boven. Het was tenslotte Tweede Paasdag, een dag van niks, noppes en niente, waarop het goed plaatjes draaien is. En oude tijdschriften lezen.

Terwijl de ene jeugdzonde (Captain Hollywood) net de andere (2Unlimited) had afgelost, stuitte ik op een eigenhandig in het leven geroepen tweedelige muziekreeks, het onvolprezen Swiet as Sûkerbôle.

Ha, dat waren nog eens tijden. De alderprachtigste sûkerbôleferskes allegearre op ien cd!, kondigde het hoesje aan. En tot die categorie mogen de zwijmelaars van Mariah Carey, The Scorpions en The Bangles zeker gerekend worden. Swiet indeed.

Onder Swiet as Sûkerbôle lag Swieter as Twa Sûkerbôlen in mijn cd-rek, en daarmee was de reeks alweer voltooid. Een korte reeks inderdaad, maar heel veel is er ook niet aan dat soort muziek.

(aan)poten

Daar kwamen Carel en Geke aangefietst. Ze minderden vaart en stopten bij het tuinhek. Carel vroeg aan Jelmer en heit: wat komt erin? Aardappels?

Ja mensen, wie met zwaar materieel de tuin onder handen neemt, trekt veel bekijks. En dat prikkelt de creativiteit, zo blijkt. We kunnen spreken van een geslaagd experiment. Het gras kan er weer in.

Ideaal

Voor mijn verjaardag gingen Aly en Sytske naar de winkel voor een aardigheidje. Toen ik ze op straat tegenkwam hadden ze de inkopen net gedaan.

Ze vertelden dat ik er maar niet te veel van moest verwachten. Het was vooral een nuttig cadeau. Voor in m’n huisje enzo.

Janne vertelde een uurtje later dat de twee aardig aan het twijfelen waren geslagen of hun cadeau nou wel zo leuk was. Nu wilden ze het me beide niet geven. Dus toen Sytske mij die middag officieel kwam feliciteren, vroeg ik of ze er nog uit waren gekomen, waarop Sytske verklaarde dat ze het maar gewoon thuis had laten liggen. Dan moest Aly het wel meenemen.

Aly kwam ’s avonds en die had het mooi in de keuken neergelegd voor ze de kamer binnenkwam. Ik raakte nu toch wel geïntrigeerd door het vreemde (maar nuttige) cadeau.

Nou, het was dus een pan die perfect geschikt is voor mijn dagelijkse aanbevolen hoeveelheid groente en kookt alsof ie nooit anders heeft gedaan. Ideaal.

Mooie dingen (voor de mens)

Dat je net Jasper aan de telefoon hebt gesproken, in de stadsbus om je heen zit te koekeloeren en dan Jasper ziet fietsen. Kijk hem gaan dacht ik, in zijn colbertje op de Amsterdamsestraatweg, slalommend om trage fietsmeisjes.

Toen ik eenmaal mijn telefooncamera erbij had was Jasper alweer drie hordes verder.