Nou, dat is duidelijk: ik ben om. Ze hebben me. Gisteravond, ik fietste naar huis na een voetbaltraining, kreeg ik plotseling ontzettend zin in cola. En niet zomaar cola, maar een ijskoud blikje Coca-Cola.Dat bedoel ik dus: ze hebben me. Total victory voor de marketingmannetjes.
Eerst dacht ik aan Theo Maassen, die Coca-Cola al eens opvoerde in een show: ik vind Coca-Cola veruit de lekkerst cola die er is. Ik heb al die andere cola’s ook al eens geprobeerd, maar er gaat wat mij betreft niets boven Coca-Cola. Enjoy, zeg ik altijd.
Dus als je eens op een feestje bent en mensen vragen aan je: hee, wil je wat drinken? en je weet zo gauw niet wat, zeg dan gewoon eens: doe mij maar een Coca-Cola, en je zult er geen spijt van krijgen. Coca-Cola, onthoud die naam.
Daarna dacht ik aan praktische zaken. Ik had geen cola in huis en geen geld op zak. Thuis bleek mijn colaverlangen sterk genoeg om buiten op zoek te gaan naar een pinmogelijkheid.
Ik fietste en fietste door de wijk, maar bij geen enkele snackbar waar ik kwam – en ik kwam er bij veel – kon ik pinnen. Iedereen stuurde me naar dezelfde pinautomaat, eentje die alleen briefjes van vijftig uitgaf. Die wilde ik niet.
Na een half uur gaf ik het op. Mijn fietstocht had me niks opgeleverd, behalve een ontzettende dorst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten