Achter de oren van een couturier

Ik houd niet van glossy’s. Logisch ook, want ik ben man, en de meeste glossy’s zijn voor vrouwen. En mannenglossy’s gaan over fitness, of over auto’s, of over andere onderwerpen waar ik niet over wil lezen.

Maar nu is er Matthijs., met een punt erachter, omdat ie ‘van de makers van Linda.’ is, en Matthijs. is oké. Het blad ziet er goed uit – strak maar niet slick – en er staan mooie foto’s in. Van Edgar Davids bijvoorbeeld. Van die foto's word ik vrolijk.

En het tofste: een verhaal van David Remnick, journalistieke held van beroep. Remnick is op pad geweest met Bill Clinton, dus dat even duidelijk is dat de beste man ook daadwerkelijk een held is.

Ook mooi in Matthijs. zijn de details. Zo weet ik nu dat couturier Frans Molenaar zich sinds zijn facelift ook achter zijn oren scheert. Alleen dat maakt al dat het blad zijn geld dubbel en dwars waard is.

My first regatta

Nou, dat was mooi, de regatta. Want ja, zo was het gewoon. Ik zou ook heel cynisch kunnen doen, van recordpoging kraagjes dragen, wereldrecord geld uitgeven aan je hobby, wereldrecord netwerken en profileren, en zo verder. Maar het was gewoon tof. Punt.

Over records gesproken: een nieuw persoonlijk record teksten produceren heb ik zeker neergezet.

En wat prettig was: onze redactieruimte sloot aan op de keuken van meesterkok Paul van Waarden, die de zakelijke relaties van hoofdsponsor ABN AMRO in de zogenaamde Captains Club voorzag van culinaire hoogstandjes. Zodoende werd ons nog eens wat voorgeschoven.

Een portie homemade tiramisu bijvoorbeeld, of tonijnlasagne met eendenlever (volgens Van Waarden zelf de ‘handtekening van de chef’). En bouillabaisse met tongschar, gefrituurde reuzengarnalen en mosselen.

Je kunt over een chef-kok met een Michelinster moeilijk in zulke termen spreken, maar het bij elkaar vertegenwoordigde het een aardige straatwaarde. En het was allemaal nog goed binnen te houden ook.

Undercover in Scheveningen

De ABN AMRO North Sea Regatta is een prachtig evenement. Spectaculair zijn de zeilwedstrijden op de woelige Noordzee, supergezellig zijn de avonden op de vaste wal. Ieder jaar weer is de Regatta een onvergetelijke gebeurtenis voor de vele enthousiaste en sympathieke deelnemers.

Ik weet dat, want ik vertrek vanavond richting Scheveningen om tot en met maandag kritisch verslag van het festijn te doen in een dagelijks Regattamagazine.

Janne had haar tas ook al ingepakt – ik zou in Scheveningen een hotel betrekken en dat leek haar ook wel wat – maar dat feest gaat helaas niet door: het hotel is van de baan en ik logeer bij een soort Regattabobo.

Met betrekking tot mijn zoektocht naar onthullende Regattamisstanden zit ik daar als onafhankelijk en kritisch Regattaverslaggever weliswaar uitstekend op mijn plek, maar jammer is het wel.

Ergernis: het afbreken van aflevering 4952

Waar echt nog eens een programmaformat van moet worden ontwikkeld: de klachtenpagina’s van teletekst. Wat een kleurrijke personen moeten er achter de klachten zitten, dat het zulke geweldige klaagzangen oplevert.

Het werkt zo: als je wilt dat er iets wordt gedaan aan de trui van Mart Smeets of de dictie van Harry Mens, dan bel (035-6713443) of mail je naar de KRO. Met een beetje mazzel verschijnt je klacht op pagina 316.

In het algemeen erop los klagen mag ook. Dan kom je op pagina 318 terecht. Neem bijvoorbeeld Kees Venema uit Almere, afgelopen vrijdag: Natuurlijk zijn, statistisch gezien, de vrachtwagens de grootste ongelukmakers in Nederland. Maar als je het aantal gereden kilometers van deze wagens afzet tegen dat van personenauto’s, krijg je een heel ander beeld.

Een andere discussie die ik op deze pagina wil aanzwengelen, is de volgende: het mooie weer komt er aan en dan is het weer zover: de bruggen moeten weer open voor recreanten die gaan varen met hun zeilboten. En zo verder.

Ik houd het vooral bij de 316. Mensen die zich opwinden over een uitspraak van de Rijdende Rechter of het afbreken van de herhaling van Star Trek episode 4952. Topentertainment!

Er kan maar één de tofste zijn

Interessant aan het nieuws over Bokito, het escapistische en bijtgrage aankijkaapje, zijn de afwisselende reacties na zijn leap of faith.

Van dierentuinbezoekers. Wie er vrijdag bij was, verklaarde voor iedere microfoon nooit meer een voet in een dierentuin te zetten. Wie er vrijdag niet bij was, haastte zich zaterdag naar Blijdorp om Bokito, dé attractie, te aanschouwen.

Van dierentuinmedewerkers. Terwijl de directie verklaarde dat het helemaal niet kón wat Bokito had gedaan, meldden zijn verzorgers dat de actie van vrijdag – het verminken van mevrouw De Horde, het verwonden van een stuk of wat anderen, het nat spatten van het elektrische hek, het vernielen van een glazen deur én het laten schrikken van heel veel dierentuinbezoekers – er al een tijdje aan zat te komen.

Van de man in de straat. De één vindt het ‘haar’ schuld, volgens de ander is het de schuld van Blijdorp.

Maar er kan maar één reactie de tofste zijn, en dat is deze.

Havik in de tuin

Kijk, daar wandelt Paul Wolfowitz over zijn eigen oprit. De foto is van twee dagen geleden, toen Wolfowitz onder vuur lag als president van de Wereldbank. Inmiddels weten we dat ie daar eind juni vertrekt.

Nou, als ie straks niet langer arme landen aan centen helpt, dan kan ie misschien de tuin eens onder handen nemen. Want Paul jongen, kijk dat nou toch. Al dat gras, een zee van woekerend groen, dat kan zo echt niet langer. En die struiken! Things have gotten out of hand.

Alle vertrouwen dat het goedkomt hoor, met de tuin. Als voormalige havik en hardliner in de entourage van president George I particularly admire his focus on helping the poor Bush heeft ie er namelijk geen problemen mee zijn handen vuil te maken.

Het punt dat je niks te melden hebt

Als ik een papegaai had, dan leerde ik hem het zinnetje: ik ben ook maar een mens. Lekker dollen met mijn vogel. En lachen natuurlijk als er visite is.

Ik ben ook maar een mens. Wat is dat eigenlijk toch een volslagen debiele uitroep. Wie heeft dat verzonnen? Waarom zég je zoiets? Over die laatste vraag heb ik zojuist een minuut of anderhalf nagedacht en kwam in die tijd zeven keer op het antwoord dat je dan echt door je stof heen bent.

Dat is gemiddeld één keer per dertien seconden. Kun je nagaan.

Ik bedoel, je zet jezelf toch maar mooi buitenspel, zeggende dat je ‘ook maar’ een homo sapiens sapiens bent. Dat is meestal zo ook wel te zien.

Zeg dan: kijk eens wat ik kan! En dat je dan, zoals ik vanmorgen iemand op internet zag doen, een omhoog gegooide zonnebril zo opvangt dat ie meteen goed zit. Dan maak je het punt dat je niks te melden hebt ook wel, en valt er ook nog wat te zien.

Dat maakt het nou juist zo intrigerend

Dat bij mij voor de deur dikwijls een Renault Dauphine geparkeerd staat, mag al opvallend heten, aangezien die wagentjes al sinds 1968 niet meer worden gemaakt. Nog opvallender is de behandeling van het oude beestje.

Mijn overbuurvrouw, eigenaresse van de Dauphine, vertroetelt het karretje namelijk ontzettend. Zo zette ze hem vandaag voor de tweede keer binnen een week grondig in het sop. En als het dreigt te gaan regenen trekt ze er een zeiltje overheen.

Ik vind deze toewijding opvallend, en ik vroeg me daarom vandaag af waarom buurvrouw zo dol is op het wagentje. Hoe langer ik nadacht over die vraag, hoe meer antwoorden opkwamen.

- Buurvrouw is erg zuinig op haar spulletjes. Wanneer ze niet de auto staat te poetsen, ligt ze wel thuis de vloer te boenen, het tegelpad te schrobben of het gras te kammen.

- De Dauphine is een erfstuk, een laatste herinnering aan de tijd dat haar ouders nog leefden.

- Er is buurvrouw verteld dat de Dauphine nog wel eens veel geld waard kan worden. Totdat het moment daar is, poetst ze de lak er bijna af.

- Buurvrouw is een beetje lijp. Weet zij veel dat ze die auto van de week ook al heeft gewassen.

- Het autootje is van haar man. Dertig jaar geleden verliet hij haar en nog steeds hoopt buurvrouw op zijn terugkeer. Mocht hij ooit in zijn Audi A6 de straat indraaien, dan zal de aanblik van zijn eigen glimmende Dauphine hem op zeker weer terugdrijven in de armen van buurvrouw.

Nou ja, de werkelijke reden weet ik natuurlijk ook niet. Dat maakt het nou juist zo intrigerend.

Werkloze filmliefhebbers

Drie dagfilms, twee dagen, tien euro.

De uitbater van deze videotheek aan de Amsterdamsestraatweg richt zich blijkbaar op werkloze filmliefhebbers die niet weten wat ze met hun tijd aanmoeten.

Requiem voor een pluizig kuikentje

Kijk dat kuiken dan lekker ontspannen in de bek van die slang hangen. Het lijkt verdomd wel een komische act. Komt dat zien! Vanavond in het dorpshuis: King Kuiken bedwingt de dodelijke tuinslang!

In het filmpje waar de foto van is gemaakt – gezien bij GeenStijl, waar anders – verzet het pluizige kuikentje zich tegen een zekere dood. Steeds dieper zakt het gele vogeltje in de slang. Slang zelf kijkt er een beetje glazig bij, maar zijn peristaltische moves zijn onverbiddelijk. Klein kuiken gaat eraan.

En je zou kunnen zeggen dat het treurig is, dat deze legbatterij to be (nog een hele carrière voor zich!) een gruwelijke dood sterft dankzij een sadistische slangeneigenaar met een camera. Dat het barbaars is.

Maar dat zeg ik niet, want ik heb eens op tv gezien hoe kuikentjes in de kuikenverwerkende industrie aan hun einde komen. Dan is dit een vredig en pijnloos heengaan. Heus.

Op IJsland gebeurt nooit wat

De nieuwe krant DAG (rare naam, alsof ie ook alweer weggaat. Dag!) begon zijn eerste dag met het bezweren van de boze geesten die boven de krantenwereld hangen. Revival van papier, meldde de ankeiler. Met daaronder: Gratis kranten veroveren heel Europa. Lang leve de traditionele media!

En nu maar hopen dat de adverteerders DAG ook lezen, en massaal papieren advertenties in gratis papieren kranten bestellen.

Bert Wagendorp vond in de geboorte van DAG een aanleiding om over IJsland te schrijven. Daar wonen niet meer dan 300.000 mensen, maar die lezen wel mooi twee gratis kranten (oplage gezamenlijk 179.000) en een hele roedel ‘gewone’ dagbladen. Ja, ik vind dat ook ongelooflijk.

Bert vermoedt dat die IJslanders hun ontelbare kranten lezen voor en na het vangen van vis – dat doen ze daar vooral, vertelt Bert. Ze hebben er gewoonweg niks beters te doen, want op IJsland gebeurt nooit wat. Je verveelt je een slag in de rondte, het stinkt naar vis en iedereen zeurt je aan de kop over spuitende geisers en walvissen, schrijft Bert.

En daarom zijn er zoveel kranten op IJsland.

Nou, volgens mij zijn al die kranten er op IJsland vooral om de vis in te doen. Hop, alle kabeljauw in de Frettabladid.

Bekerfinale: geen bal op de tv

Je hebt mensen – niet te weinig ook – en die vinden niks aan voetbal op tv, of sowieso niks aan voetbal in het algemeen. Van die mensen die hun neus ophalen voor de bal. Van die mensen die blij zijn met Van Basten als bondscoach, vanwege de grotere kans dat we een EK of WK missen.

Voor die mensen (die er ook trots op zijn niet te weten wat de voordeelregel is en die op feestjes ‘Johan wie?’ durven vragen) is dit stukje. Want de bekerfinale van gisteravond hebben jullie natuurlijk niet gezien en allemachtig, wat hebben jullie wat gemist! Sodeju!

Een spektakelstuk was het, spanning tottemet, ook voor jullie! En ook heel goed vol te houden, aangezien er amper voetbal te zien was. Zo’n beetje iedere toeschouwer in de Kuip werd door Tien tenminste drie keer een volle minuut close-up in beeld gebracht. Tegen het einde van de wedstrijd kon ik geen supporter meer zien.

Bij Tien konden ze er evenwel geen genoeg van krijgen. Steeds weer lieten ze zien hoe al die mal uitgedoste mensen bijna ten onder gingen aan de intense spanning. Net wat voor jullie. Ik wilde steeds vooral weten wie dat duel om de bal ging winnen.

Nou ja, uiteindelijk kon ik uit de langdurig in beeld gebrachte verdoofde blik van een kerel in AZ-shirtje opmaken dat Ajax de beker had gewonnen. Einde wedstrijd en dus tijd voor analist Ruud Gullit. Hij kwam jullie nog maar eens tegemoet met een bondige analyse: echt een bekerfinale vond ik het. Alle spanning zat erin.

Hebben jullie dus allemaal gemist.

Scherpe inzichten en terzake kundig

Zo, de kop is eraf. Met een paar rake citaten over webloggen heeft mijn carrière als mediawatcher een aanvang genomen.

Mijn uitspraken stonden opgetekend in Nobiles, een blad dat hoogopgeleide studenten en starters bijpraat over loopbaan en studie, en in dit geval dus ook over webloggen.

Als mediawatcher heb ik daar zeker wel wat over te melden. Daardoor zijn ze natuurlijk ook bij mij terecht gekomen. Zo deel ik met de wereld dat op internet iedereen een schietschijf kan worden. Scherpe inzichten mensen! Terzake kundig!

Dus, nu lijkt het mij dat mijn kostje wel is gekocht, als mediawatcher. Mijn uitspraken in Nobiles zijn een verfrissende knop, waar spoedig een prachtige, terzake kundige en welbespraakte bloem uit zal groeien. Rutger, mediawatcher.

Laat ze maar bellen. Of mailen, want dat medium watch ik ook.

Overigens, ook geciteerd in Nobiles is Nynke. Geen collega-mediawatcher, wel een blogger. Doet ze goed.

Rutger hangt de vieze man uit

Geachte mijnheer Rouvoet, Beste André,

Sinds uw partij een scharnierfunctie vervult in onze regering, bemerk ik hoe langer hoe meer een zedenoffensief.

Diverse reclamecampagnes zijn doelwit geworden van uw volgelingen, omdat ze vrouwen zouden afschilderen als lustobject en gebruiksartikel. De algemene strekking: dood aan het bloot.

Door het offensief en de aandacht daarvoor in de media ben ik er eens op gaan letten, en inderdaad: langs de snelweg, op het station en in het bushok, overal glanzen wulpse vrouwenlichamen de passant tegemoet.

U moet weten, voorheen lette ik nooit zo op reclame. Nu doe ik dat wel en geniet ik met volle teugen van al het moois. Ik wil u en uw gemotiveerde achterban daarvoor hartelijk bedanken.

Vriendelijke groeten,
Rutger

Een koningse dag

Koninginnedag. Dit jaar the day after, aangezien we zondag keihard kampioen werden en toen een mooi feestje in Grou hebben gebouwd.

Koninginnedag. Janne en ik gingen naar Amsterdam en dat was niet het meest originele idee inderdaad. Dat bleek al op weg ernaartoe (understatement: mensen in de trein) en openbaarde zich in al zijn massaliteit toen we eenmaal in de stad waren. Overal muziek, om iedere hoek een hossende menigte.

Koninginnedag. Dan kun je dus best in Amsterdam zijn, ook al is het standaard. Tip voor volgend jaar: zingen, hossen en deinen op het Max Euweplein. Nog een tip: euro’s sparen.