Het punt dat je niks te melden hebt

Als ik een papegaai had, dan leerde ik hem het zinnetje: ik ben ook maar een mens. Lekker dollen met mijn vogel. En lachen natuurlijk als er visite is.

Ik ben ook maar een mens. Wat is dat eigenlijk toch een volslagen debiele uitroep. Wie heeft dat verzonnen? Waarom zég je zoiets? Over die laatste vraag heb ik zojuist een minuut of anderhalf nagedacht en kwam in die tijd zeven keer op het antwoord dat je dan echt door je stof heen bent.

Dat is gemiddeld één keer per dertien seconden. Kun je nagaan.

Ik bedoel, je zet jezelf toch maar mooi buitenspel, zeggende dat je ‘ook maar’ een homo sapiens sapiens bent. Dat is meestal zo ook wel te zien.

Zeg dan: kijk eens wat ik kan! En dat je dan, zoals ik vanmorgen iemand op internet zag doen, een omhoog gegooide zonnebril zo opvangt dat ie meteen goed zit. Dan maak je het punt dat je niks te melden hebt ook wel, en valt er ook nog wat te zien.