Stonden we net op het punt om te gaan tennissen, werd het ineens donker. Het was half negen, dus de zon ging voorlopig niet onder. Ik trok sportsokken aan, keek door het raam en zag wat er aan de hand was.
Een wolk. Niet zomaar een wolk. Oh mensen, als de batterij van het toestel niet leeg was dan had ik een bangmakende foto gemaakt. Zo’n wolk. Het leek nog het meest op de scène uit Independence Day – die geniale film met al die diepere lagen – waarin de ruimteschepen zich aandienen boven de stad.
Het zal wel New York zijn geweest. Een brede, donkere schaduw viel over de flatgebouwen. Mensen keken doodsbang omhoog. Taxi’s scheurden een hoek om. Iedereen vluchtte maar wist niet waarheen. Toen begon het ruimteschip te schieten.
Zo ging het nou ook in Grou. Alleen waren de vluchtende gele taxi’s vervangen door maniakaal trappende fietsers en werden de allesvernietigende alienbeschietingen ingeruild voor apocalyptische slagregens. Het was inmiddels tegen negenen en we begonnen te vermoeden dat er van tennissen weinig meer terecht zou komen.
Ter ontspanning trokken we stekkers uit stopcontacten. Je wist maar nooit. Op het hoogtepunt was het net alsof iemand in het huis een stroboscoop had aangezet. Het denderde ook behoorlijk, dus eigenlijk was het gewoon nagenieten.
Na een uurtje hield het op zonder dat er een Will Smith aan te pas hoefde te komen. Er werd niet meer getennist.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten