Grou, wonen aan het water

Knal! Die foto komt binnen. Vrachtschip Victus kwam bij Grou op bezoek bij een vakantiehuisje, verplaatste het zelfs vijf meter, en toen LC-fotograaf Anne Zorgdrager even later kwam kijken, liep hij het weiland in en zag dit machtige beeld.

Het roept allemaal associaties op. Velen denken aan Speed 2. In die film slaat ook een boot op drift en zijn mensen op de kant ook niet veilig, dus zo gek is dat niet.

Titanic hoorde ik ook zeggen. Dat is raar, want een vakantiehuisje is geen ijsberg, het Prinses Margrietkanaal geen Atlantische Oceaan, en de Victus zonk niet.

Ik dacht zelf meer aan een foto die Hans Aarsman eens maakte. Oudejaarsdag 1989 blijkt het te zijn geweest. Een enorme boot bij een klein bruggetje.

Gek hoe je soms van die associaties kunt hebben, want Aarsmans boot is dan wel enorm, vast langer dan de 105 meter van de Victus, maar hij vaart nergens bij op of naar binnen.

Het zal de boeg zijn. Die komt zowel bij Aarsman als bij Zorgdrager als een allesvernietigend monster het beeld inschuiven. Een wonder dat er geen gewonden vielen.

Trouwens, in de zaak Victus versus het zomerhuisje: de 28-jarige schipper verklaarde dat ten tijde van het gevalletje waterschade ook zijn vrouw, drie kinderen en de matroos aan boord waren.

De beste man had dus meer dan een reden om niet in slaap te vallen.

Pretentieloos is dat nieuwe ding

Een uitgever gaat versimpelde versies van beroemde boeken uitbrengen, las ik. Speciaal voor mensen die wel willen lezen maar geen jota van die beroemde boeken snappen. Mensen zoals jij en ik.

Nu is de grap dat ik reeds beschik over zo’n versimpeld boek. Ik tikte het laatst bij toeval op de kop. Het Kapsel heet het, voorheen Kort Amerikaans.

Ik moet zeggen: het bevalt me wel. Je leest er zomaar doorheen. Alles langer dan twee lettergrepen is geschrapt of anders opgeschreven. Je wilt een voorbeeld? Kan hoor. Neem Jan Wolkers’ slotzin:

Door de verbrijzelde ruit keek hij de man, die hem aankeek en vanuit zijn heup volschoot met lood, recht in het gezicht.

In Het Kapsel is dat vakkundig en pretentieloos veranderd in: De kogels van lood maakten hem dood.

Al met al een mooi initiatief dus. Vergelijk het met Movie-a-Minute, voor mensen die te dom zijn om de dvd-speler aan de praat te krijgen maar toch willen weten hoe de film afloopt. Zoals deze over Jaws, die beter is dan de film zelf:

Roy Scheider: There’s a big shark in the water. Close the beaches.

Murray Hamilton: No way. Your evidence is inconclusive. Clean the dead people off the beach to make room for the tourists.

(Some SCARY MUSIC rings out, and a BIG FAT GUY gets EATEN.)

Robert Shaw: I'm tough and grim. (shark eats him).

Roy Scheider and Richard Dreyfuss: Take that. (shark dies)

THE END

Of vergelijk het met de Lonely Planet, voor mensen die te onnozel zijn om op het vliegtuig te stappen, maar toch willen weten wat er in Namibië te beleven is. (veel ellende, nu en dan een bui)

Overigens, Hollywood zal de trend om het de domme mens gemakkelijk te maken ook wel mooi vinden. Zijn ze na decennia pionieren tenminste niet meer als enige bezig met het initiatief.

Want vergis je niet

Leeg, dat is het juiste woord. Het is rustdag in de Tour de France, en het voelt leeg. Ik en hele volksstammen met mij, we weten niet wat we met onszelf aanmoeten. Want vergis je niet, zo’n rustdag hakt er hard in.

Want vergis je niet, het is de favoriete zinsnede van Herbert Dijkstra, een van de NOS-commentatoren. Naast hem zit ondertussen Maarten Ducrot. Want vergis je niet, zestig hechtingen in je kont is niet niks. Want vergis je niet, Valverde geeft niet zomaar op. En zo verder.

Maar vergis je niet, ik erger me er helemaal niet aan. Een speculerende Herbert Dijkstra, dat hoort bij de Tour. Evenals dopinggeruchten en de bolletjestrui. Vandaar ook de leegte op een dag als vandaag. Ik mis Herbert en Maarten.

Doe mij nog maar een kasteel, zegt Maarten gewoonlijk. Want die staan er veel in Frankrijk, en Herbert weet ze allemaal te vinden. En dan legt Herbert uit dat het peloton net een twaalfde-eeuws slot passeert, dat luistert naar de naam Bastion du Boulanger.

Wat zouden Herbert en Maarten doen op de rustdag? Ik denk dat ze toch in hun commentaarhokje gaan zitten. Gooien ze een etappeoverwinning van Zoetemelk op hun schermpje en dan gaan ze denkbeeldige kijkers bijpraten over het verloop van de koers.

Zooo, die heeft er zin in vandaag, hij gaat gewoon op het buitenblad omhoog, zegt Maarten dan. Waarop Herbert aanvult: Want vergis je niet, twee kilometer is een lang eind als je omhoog moet.

Zo moet een goudvis zich voelen

Skûtsjesilen! Folklore came to town en daar ben ik altijd graag bij. Bootjes op het water, biertjes op de wal.

We gaan altijd met een vast groepje, maar dit jaar ging het even anders. De boot was stuk. Dan konden wel met vijftien man zijn en het allemaal heel graag willen, de stukkene boot bleef stuk.

En de hele huurvloot bleek uitgevaren. Er zat niets anders op: we gingen met de rondvaartboot.

Van tevoren dacht ik aan opa’s, oma’s, koffie, gebak en heel hard Omrop Fryslân aan. Dat was goed geschoten. Toen we inscheepten zat al een heel bataljon bejaarden ingegraven in de appeltaart. Waren we mooi klaar mee, want ze stonden op de beste plaatsen geparkeerd. Ons restte niets anders dan beneden een plekje te zoeken.

Ook daar veel senioren, het mooiste exemplaar vlak achter ons. Zijn mond bewoog constant, alsof ie elk moment z’n onderlip over z’n neus kon gaan leggen. Tussen tong en verhemelte kauwde hij zijn broodje hamburger. Een teug melk erbij en verwerken die handel.

Het was een beetje alsof we het zeilen volgden vanuit een aquarium. Zo moest een goudvis zich voelen. Maar het was beregezellig. Op de terugweg maakte de kapitein nog een ronde langs het nieuwe gemeentehuis, toen riep ie om dat iedereen had betaald, bedankte hij daarvoor en zette ons weer af bij de steiger.

Twintig minuten later stonden we als haringen in een ton aan de toog bij het Theehuis. Met allemaal gelijkgestemden.

Spierpijn

Sommige dingen gaan heel gemakkelijk. Spierpijn krijgen bijvoorbeeld, daar heb ik de laatste weken helemaal geen moeite mee. Even sporten en ik kom de trap niet meer fatsoenlijk af. Step by step.

Daarom was ik donderdagavond niet gaan sporten. Vrijdags voetballen we namelijk altijd; ik moest me sparen. En dus at ik donderdag een bordje pasta, pakte op de bank mijn rust en ging vroeg onder de wol. Voorbereiding mensen! Er mee bezig!

Maar zul je altijd zien: heb je er net zin in en dan wordt er roet in het eten gegooid. Vrijdag begon het op de namiddag ongenadig te onweren. Ik stapte bij de krant in de auto en dacht: dat wordt niks.

Thuis constateerde ik dat aan de overkant van de straat de bliksem in een boom was geslagen. Een grote tak versperde de weg. Het leek me geen goed teken.

Maar zie, een paar uur later, om kwart over zeven, kwam ik Leo tegen en die vertelde dat het de komende twee uur droog zou blijven. Altijd goed op de hoogte van het weer, die Leo.

Ik kon met een gerust hart spierpijn krijgen.

Tripje Sneek

Dit werd wat jongens! Ja, dit zou echt mooi gaan worden. Voor een verhaal in de krant zouden Stef en ik paddo's gaan eten. Van die paddestoeltjes waarvan je gaat hallucineren.

Mensen op de redactie die ervan hoorden raakten in rep en roer. Wij kregen er zin in.

Maar zoals het vaker met zulke dingen gaat: de voorpret was het mooist. Toen we bij de coffeeshop een doosje Mexicaanse schimmels haalden en voor het artikel en onze eigen gezondheid met uitbater Menno spraken, kreeg ik er steeds minder zin in.

Menno vertelde dan wel heel enthousiast, maar de invulling die ik er in mijn hoofd aan gaf was minder rooskleurig. Of misschien juist wel heel rooskleurig. Hoe dan ook, ik voorzag een foute avond. Een bad trip.

Waarom? Nou, omdat een half doosje volgens Menno in principe geen grote problemen moest opleveren. Zolang je je maar niet te druk maakte. Think happy thoughts. Want als bange verwachtingen over overdadige fobievoorstellingen de overhand kregen, dan werden die gedachten waarschijnlijk bewaarheid.

Dat zag ik bij mezelf helemaal goed komen. Het vermoeden dat het misschien fout zou gaan zou er voor zorgen dat het fout ging.

Wat te doen? Stef alleen ervoor laten opdraaien? Of kiezen voor de stap in het diepe. Op het laatste moment koos ik voor het eerste. Voor mezelf.

Stef verrichte onderwijl een heldendaad. Op zijn eigen bank at hij wat psilocybe cubensis. Paddestoel. Volgens Stef stonken ze meer dan dat ze vies waren. Pier Abe en ik wachtten af wat er ging gebeuren.

Niets. Helemaal niets. Er gebeurde niets.

Nou ja. Stef zag wat dingen oplichten. En in een verhaal van Pier Abe barstte hij bij het woord ‘kandidaatnotaris’ in lachen uit. Maar na een minuut was dat ook weer gedaan. We keuvelden nog wat en dat was dan het einde van de trip. Voor zover begonnen.

Niet zomaar een wolk

Stonden we net op het punt om te gaan tennissen, werd het ineens donker. Het was half negen, dus de zon ging voorlopig niet onder. Ik trok sportsokken aan, keek door het raam en zag wat er aan de hand was.

Een wolk. Niet zomaar een wolk. Oh mensen, als de batterij van het toestel niet leeg was dan had ik een bangmakende foto gemaakt. Zo’n wolk. Het leek nog het meest op de scène uit Independence Day – die geniale film met al die diepere lagen – waarin de ruimteschepen zich aandienen boven de stad.

Het zal wel New York zijn geweest. Een brede, donkere schaduw viel over de flatgebouwen. Mensen keken doodsbang omhoog. Taxi’s scheurden een hoek om. Iedereen vluchtte maar wist niet waarheen. Toen begon het ruimteschip te schieten.

Zo ging het nou ook in Grou. Alleen waren de vluchtende gele taxi’s vervangen door maniakaal trappende fietsers en werden de allesvernietigende alienbeschietingen ingeruild voor apocalyptische slagregens. Het was inmiddels tegen negenen en we begonnen te vermoeden dat er van tennissen weinig meer terecht zou komen.

Ter ontspanning trokken we stekkers uit stopcontacten. Je wist maar nooit. Op het hoogtepunt was het net alsof iemand in het huis een stroboscoop had aangezet. Het denderde ook behoorlijk, dus eigenlijk was het gewoon nagenieten.

Na een uurtje hield het op zonder dat er een Will Smith aan te pas hoefde te komen. Er werd niet meer getennist.

Mannetjes maken de wereld mooi

Dan sta je toch wel even te kijken. Staat zomaar in de Mid-Frieslander – Mid-F voor insiders, het lokale nieuwsblad voor Boarnsterhim en omstreken, zoals de voorpagina trots meldt – een advertentie waarin een 31-jarige vrouw aangeeft vreemd te willen gaan met mannen uit de omgeving van Grou. Discr. gew., meldt ze erbij.

En dat gewoon tussen een aanbieding van dekens voor paarden en pony’s (wind en waterdicht, nu €69.50) en de wervende tekst Fruitmand bestellen? ’t Winkeltsje bellen! In een krantje waarin vooral lieden als de lokale wasmachineverkoper adverteren (Miele, er is geen betere). In een krantje waarin een stukje over het Boarnsterhim Tennistoernooi is geschreven door iemand van de tennisclub (Alle finalisten ontvingen een fraaie plant).

Tja, wat te denken. Is er misschien een huisvrouw losgelagen? Zwerft er misschien een hele roedel huisvrouwen rond Grou, op zoek naar potentiële vreemdgaande mannen waarop ze zich kunnen botvieren? Mensenkinderen, dat zou toch ook wat zijn!

Maar hoe mooi dat beeld ook is, de waarheid is het niet.

De advertentie is een list. Er staat namelijk ook: Sms ID GROU naar 2040. Dan weet ik dat het om deze advertentie gaat, tot snel! 1.50 pob. De advertentie moet euro’s lospeuteren van hitsig smsende Grousters. Met andere woorden: de advertentie maakt deel uit van een masterplan om binnen te lopen.

Ha, dat maakt die vijf regels ineens heel grappig. Want stel je eens voor. 1. Om je advertentie in de Mid-F te krijgen moet je verplicht de bon in het blad invullen. 2. De zich als vrouwen voordoende smsboeren wagen heus niet alleen in de Mid-F een poging.

Waardoor ik het al helemaal voor me zie. Ik zie sjacherende mannetjes over internet struinen, op zoek naar nog meer lokale krantjes. Ik zie diezelfde mannetjes een bon invullen van steeds weer een ander lokaal krantje, in de hoop dat wanhopige provincialen zich melden per sms. En ik zie de mannetjes op hun aller-charmantst terugsmsen, hopend op nog een smsje.

De mannetjes bestaan. De wereld is mooi.

Beautiful day

Zo, dat was weer lekker. Dance Valley, de outdoor pacemaker waardoor je er weer een jaar tegenaan kan.

Aan het einde van een Dance Valley-weekend ben je dwars door, maar het is de investering altijd meer dan waard. En zoals dat irritante meisje altijd zei in die jeukende reclame van vroeger: zowel mentaal als fysiek.

Het was zaterdag nog mooier dan vorig jaar. Alles klopte. De puzzel paste. Dingen vielen op hun plaats. Zo vroeg iemand mij tijdens de set van Marco V of ik misschien Jean Paul was. Dat gebeurt me niet elke dag. En op een bepaalde manier streelt het me dat ik blijkbaar ook een Jean Paul kan zijn.

En die drie Ieren waren nog niet voor mijn neus gaan staan, of Marco V kwam met een bewerking van U2’s Beautiful day.

Cantina Mexicana

Maandagavond. Zeven man sterk aten we een gat in Cantina Mexicana, een eettent aan de Vismarkt in Groningen. Ik keen geen Mexicanen, Speedy Gonzales is de enige en die komt uit een Amerikaanse pen, maar toch: we maakten er een heuse Mexicaanse avond van.

Burrito, tortilla, enchilada, piccadillo, guacamola, chihuahua, hoe je het schrijft wist niemand, maar het ging vlot naar binnen. En, zoals de Mexicanen dat vermoedelijk ook doen: alles onder begeleiding van mooie bijpraterij.

Die Mexicanen doen wachtend op het toetje waarschijnlijk nog een dutje, en op zeker spugen ze wel eens op de grond als een hap niet bevalt, maar dat lieten wij achterwege.

Wat de Mexicanen waarschijnlijk weer achterwege laten, maar die van Cantina Mexicana niet, is een wandtegel in het toilet met de tekst: van het concert des levens ontvangt niemand een program.

Machteloos stonden we

Sommige mensen vinden het maar niks dat er technisch steeds meer mogelijk is. Ze zijn bang dat de techniek uiteindelijk slimmer blijkt dan de mens, en zich tegen ons keert. Kun je wel zeggen dat zoiets onzin is, maar vandaag werd het werkelijkheid.

Met Janne parkeerde ik de Ford Focus van beppe Aly. Motor uit, ramen dicht, lichten uit. En de radio uit, was de bedoeling. Maar welk knopje we ook intoetsten, de radio bleef aan.

Frontje los? Volumia! Motor aan en weer uit? Shania Twain. Niks hielp. Henk wist het goed gemaakt: hij reed naar de garage. Met Sky Radio aan, want op een andere zender wilde ie ook niet meer.

Henk kwam terug, opende het portier, ik hoorde Elton John zingen dat het no sacrifice at all was en wist: dit is nog steeds Sky Radio. Henk deed verslag. Inderdaad, hij had hem niet op de terugweg toevallig op die frequentie gezet. Bij de garage wisten ze het ook niet. De radio bleef aan.

Non-stop Sky Radio, en er was niks dat we konden doen. Machteloos stonden we. Overgeleverd aan de grillen van een Ford Focus. Dit was pas een unconvenient truth. Buurjongen Sven begon stilletjes te huilen.

Uiteindelijk heeft Henk een deel van de accu los gehaald. Melanie C zong Never be the same again, ik kon alleen maar instemmen, en toen was het stil. Nu doet de hele auto niks meer, maar de radio dus in ieder geval ook niet.

Fotogeniek aan een stuk riet

Bij dierentuinen heb ik altijd een dubbel gevoel. Dat ondervond ik donderdag maar weer eens, toen ik met Janne in Artis was. Tof om al die verschillende dieren in het bijna-echt te zien, maar sneu dat ze zo weinig bewegingsruimte hebben.

Een ijsbeer ijsbeerde op zes vierkante meter autistisch heen en weer. De orang-oetans zaten binnen op een houtje te bijten, met hun kont op het beton en hun rug tegen het glas. En de olifanten, die sjokten rondjes in hun zandbak.

Uiteindelijk zagen we maar één beest dat de ruimte kreeg, maar toen zaten we al in de stadsbus.

Door het gangpad kwam een man aangelopen, om zijn schouder een slang. Ik had de bordjes in Artis goed in me opgeslagen en wist: een python. Janne, die aan het gangpad zat, deinsde achteruit. Mei dat samar, vroeg ze. Wêrom net, was mijn wedervraag. Ik had de paraaf over slangen in het GVU-reglement niet paraat.

De ruim een meter lange slang maalde er niet om of er wel of geen strippen voor hem moesten worden betaald. Hij zat bij het uitstappen op zijn gemak om de arm van zijn eigenaar gerold.

Janne vond in Artis de apen het leukst. Mijn absolute favoriet was de sprinkhaan op de foto. Fotogeniek hing hij aan een stuk riet, terwijl hij vrolijk naar mij zwaaide.

Amsterdams evenwicht

Vandaag moest ik in Amsterdam zijn, bij het Parool. Die krant zit in een gebouw dat van de binnenkant lijkt op een glazen doolhof, en van de buitenkant op een Ikea. Dat laatste overigens ook door de grote parkeerplaats voor het gebouw.

Ik was een beetje vroeg. Om twaalf uur was de afspraak, om kwart over elf stapte ik al uit bij halte Rietlandpark (lijn 26). Omdat ik toen nog niet wist dat ik ging verdwalen in het Paroolgebouw – dat ik niet echt zo mag noemen, omdat de krant het deelt met allerlei hippe bedrijven en bedrijfjes – besloot ik een soort extra small stadswandeling te maken.

Onder de spoorbrug doorgekomen sloeg ik dan ook niet rechtsaf de parkeervlakte op, maar liep, wandelde, ja kuierde rechtdoor de Czaar Peterstraat in.

Ik vond de Czaar Peterstraat gelijk een mooie straat. Een tramlijn, oude bomen en afwisselend statige, hoge oude panden en even hoge nieuwe panden. Ik zag ook wel, vooral de oude woningen waren niet ruimbemeten, maar daar houd ik altijd wel van. Mijn elf vierkante meters in Utrecht vind ik ook groot zat. Ja, de Czaar Peterstraat, dat was wel wat.

Daarmee had ik het blijkbaar mis. Wikipedia meldt dat de Czaar Peterstraat nogal uit evenwicht is. Er wonen vooral allochtonen en veel mensen hebben een laag inkomen. Bovendien zijn de huizen klein en in slechte staat. De gemeente sloopt daarom gebouwen, zodat rijkere Amsterdammers in nieuwbouwhuizen het evenwicht kunnen herstellen.

Als je het mij vraagt kan het evenwichtherstellen nog wel even duren. Nog altijd staat er een kleurrijke schutting rond de plek waar voorjaar 2006 de Dubbeltjespanden werden gesloopt. Door de kijkgaten in de schutting zag ik een natuurgebied. Een soort drasland, met veel water en wilde begroeiing.

Geen kleurrijke vogels, wel felgekleurde werkmannen. De één prikte met een stok in de grond, de ander gooide stenen over het water.

Een dikke zeven voor Bas

Het is een beetje vreemd, ik weet het, maar ik heb nog steeds geen radiozenders ingesteld. Vraag me niet waarom. Laten we het houden op druk druk druk en een gevalletje erbij gebleven.

Zelf vind ik het inmiddels redelijk irritant worden. Elke keer als ik radio wil luisteren moet ik wel zestig seconden een knop indrukken om de juiste FM-frequentie te bereiken. Ga er maar aan staan. Zestig seconden!

Maar er zijn ook voordelen. Dat lokale Utrechtse station bijvoorbeeld, waar hij automatisch opspringt als ik de radio aandoe. Daar zenden ze zulke heikneuterige dingen uit dat ik met mezelf eens ben geworden: ik had het niet willen missen.

Zo was er laatst het item waarin een hond moest happen naar koekjes. De koekjes bungelden verwachtingsvol aan een touwtje, ieder koekje net iets hoger dan de vorige. De hond werd fanatiek aangemoedigd door (A) zijn eigenaresse, (B) de verslaggeefster en (C) een deskundige.

Vooral het baasje hield het niet meer toen haar hond het op een springen zette. Bij de verslaggeefster ontlokte het talloze opgewonden kreetjes. En dat leidde weer tot enthousiaste inmenging van de presentatrice van het programma, die mee zat te genieten vanuit de studio. Het was een gezellige boel.

Mooi ook waren de aanmoedigingen van het baasje. Kom op ouwe gek! Hup ouwe gek!, riep ze aldoor. Dat hielp blijkbaar, want het beest werd steeds behendiger in het koekjespringen, maakte ik op uit het hysterische commentaar van de verslaggeefster.

Na een paar luidruchtige radiominuten, afgesloten met een enthousiaste blaf van Bas, want zo heette de hond, kwam de deskundige met een beoordeling van zijn vaardigheden. Bas kreeg twee cijfers: een 6 voor ruimtelijk denken (wiskundig inzicht en coördinatie lieten te wensen over), en een 8.5 voor exploratief vermogen (er was veel enthousiasme).

Dat is dus een dikke zeven, jubelde de verslaggeefster opgewonden.