Tripje Sneek

Dit werd wat jongens! Ja, dit zou echt mooi gaan worden. Voor een verhaal in de krant zouden Stef en ik paddo's gaan eten. Van die paddestoeltjes waarvan je gaat hallucineren.

Mensen op de redactie die ervan hoorden raakten in rep en roer. Wij kregen er zin in.

Maar zoals het vaker met zulke dingen gaat: de voorpret was het mooist. Toen we bij de coffeeshop een doosje Mexicaanse schimmels haalden en voor het artikel en onze eigen gezondheid met uitbater Menno spraken, kreeg ik er steeds minder zin in.

Menno vertelde dan wel heel enthousiast, maar de invulling die ik er in mijn hoofd aan gaf was minder rooskleurig. Of misschien juist wel heel rooskleurig. Hoe dan ook, ik voorzag een foute avond. Een bad trip.

Waarom? Nou, omdat een half doosje volgens Menno in principe geen grote problemen moest opleveren. Zolang je je maar niet te druk maakte. Think happy thoughts. Want als bange verwachtingen over overdadige fobievoorstellingen de overhand kregen, dan werden die gedachten waarschijnlijk bewaarheid.

Dat zag ik bij mezelf helemaal goed komen. Het vermoeden dat het misschien fout zou gaan zou er voor zorgen dat het fout ging.

Wat te doen? Stef alleen ervoor laten opdraaien? Of kiezen voor de stap in het diepe. Op het laatste moment koos ik voor het eerste. Voor mezelf.

Stef verrichte onderwijl een heldendaad. Op zijn eigen bank at hij wat psilocybe cubensis. Paddestoel. Volgens Stef stonken ze meer dan dat ze vies waren. Pier Abe en ik wachtten af wat er ging gebeuren.

Niets. Helemaal niets. Er gebeurde niets.

Nou ja. Stef zag wat dingen oplichten. En in een verhaal van Pier Abe barstte hij bij het woord ‘kandidaatnotaris’ in lachen uit. Maar na een minuut was dat ook weer gedaan. We keuvelden nog wat en dat was dan het einde van de trip. Voor zover begonnen.