Een dikke zeven voor Bas

Het is een beetje vreemd, ik weet het, maar ik heb nog steeds geen radiozenders ingesteld. Vraag me niet waarom. Laten we het houden op druk druk druk en een gevalletje erbij gebleven.

Zelf vind ik het inmiddels redelijk irritant worden. Elke keer als ik radio wil luisteren moet ik wel zestig seconden een knop indrukken om de juiste FM-frequentie te bereiken. Ga er maar aan staan. Zestig seconden!

Maar er zijn ook voordelen. Dat lokale Utrechtse station bijvoorbeeld, waar hij automatisch opspringt als ik de radio aandoe. Daar zenden ze zulke heikneuterige dingen uit dat ik met mezelf eens ben geworden: ik had het niet willen missen.

Zo was er laatst het item waarin een hond moest happen naar koekjes. De koekjes bungelden verwachtingsvol aan een touwtje, ieder koekje net iets hoger dan de vorige. De hond werd fanatiek aangemoedigd door (A) zijn eigenaresse, (B) de verslaggeefster en (C) een deskundige.

Vooral het baasje hield het niet meer toen haar hond het op een springen zette. Bij de verslaggeefster ontlokte het talloze opgewonden kreetjes. En dat leidde weer tot enthousiaste inmenging van de presentatrice van het programma, die mee zat te genieten vanuit de studio. Het was een gezellige boel.

Mooi ook waren de aanmoedigingen van het baasje. Kom op ouwe gek! Hup ouwe gek!, riep ze aldoor. Dat hielp blijkbaar, want het beest werd steeds behendiger in het koekjespringen, maakte ik op uit het hysterische commentaar van de verslaggeefster.

Na een paar luidruchtige radiominuten, afgesloten met een enthousiaste blaf van Bas, want zo heette de hond, kwam de deskundige met een beoordeling van zijn vaardigheden. Bas kreeg twee cijfers: een 6 voor ruimtelijk denken (wiskundig inzicht en coördinatie lieten te wensen over), en een 8.5 voor exploratief vermogen (er was veel enthousiasme).

Dat is dus een dikke zeven, jubelde de verslaggeefster opgewonden.