De nijnties herbeleefd

Ja mensen, jullie hebben wat gemist. Het was vrijdag een heerlijk avondje, en dansant in Tivoli. Way back, back into time, zongen de negers van Blackstreet zo rond 1995, en precies dat deden wij vrijdag met de jaren negentig.

Het resultaat was een tintelende, sprankelende en opzwepende retrotrip. Fabuleus, dat is het juiste woord. Het extatische genieten wekte bij mij overigens geen verwondering, want ja, de nijnties – bij deze een apologie voor Dick Bruna – dat ben ik. Ik ken het decennium van haver tot gort.

We liepen de zaal in en iedereen ging uit z’n plaat op Waterfall van Atlantic Ocean. Dat bedoel ik nou. Waterfall zal in de canon der mensheid niet ontbreken, maar je hoort het ingenieuze liedje zo verdomd weinig. Fijn dus, dat er herbeleefavonden zoals vrijdag zijn.

Enig minpuntje in Tivoli was het optreden van Anita Doth, voorheen de helft van 2Unlimited. Vooraf hoopte ik dat Anita her en der nog megapopulair is. Want dat maakte haar dan duur en zo weer verdwenen.

Bleek niet zo te zijn. Ze playbackte dat het een aard had. No Limit, Tribal Dance, Jump For Joy, Maximum Overdrive, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Workaholic, Magic Friend, Twilight Zone.

Aan alles komt een eind, maar Anita leek die natuurwet keihard aan haar laars te lappen. Dacht ik even. Gelukkig waren op zeker moment de hitjes op. De twee motorisch beperkte danseresjes zetten zich nog even in beweging op de tweede keer No Limit, maar daarna was het mooi geweest.

We zwaaiden Anita uit en richtten ons op de rest van het decennium van dienst. Dr. Alban, Scooter, The Prodigy. Alles was raak. Oh, en nog een minpuntje: Are You Ready To Fly van Dune vloog niet voorbij. Verder was het de hemel.