De nijnties herbeleefd

Ja mensen, jullie hebben wat gemist. Het was vrijdag een heerlijk avondje, en dansant in Tivoli. Way back, back into time, zongen de negers van Blackstreet zo rond 1995, en precies dat deden wij vrijdag met de jaren negentig.

Het resultaat was een tintelende, sprankelende en opzwepende retrotrip. Fabuleus, dat is het juiste woord. Het extatische genieten wekte bij mij overigens geen verwondering, want ja, de nijnties – bij deze een apologie voor Dick Bruna – dat ben ik. Ik ken het decennium van haver tot gort.

We liepen de zaal in en iedereen ging uit z’n plaat op Waterfall van Atlantic Ocean. Dat bedoel ik nou. Waterfall zal in de canon der mensheid niet ontbreken, maar je hoort het ingenieuze liedje zo verdomd weinig. Fijn dus, dat er herbeleefavonden zoals vrijdag zijn.

Enig minpuntje in Tivoli was het optreden van Anita Doth, voorheen de helft van 2Unlimited. Vooraf hoopte ik dat Anita her en der nog megapopulair is. Want dat maakte haar dan duur en zo weer verdwenen.

Bleek niet zo te zijn. Ze playbackte dat het een aard had. No Limit, Tribal Dance, Jump For Joy, Maximum Overdrive, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Workaholic, Magic Friend, Twilight Zone.

Aan alles komt een eind, maar Anita leek die natuurwet keihard aan haar laars te lappen. Dacht ik even. Gelukkig waren op zeker moment de hitjes op. De twee motorisch beperkte danseresjes zetten zich nog even in beweging op de tweede keer No Limit, maar daarna was het mooi geweest.

We zwaaiden Anita uit en richtten ons op de rest van het decennium van dienst. Dr. Alban, Scooter, The Prodigy. Alles was raak. Oh, en nog een minpuntje: Are You Ready To Fly van Dune vloog niet voorbij. Verder was het de hemel.

De opmars van een dorp

Grou. Ach ja, dat mooie Grou. Het dorp bestaat al even, maar nu is de definitieve breakthrough dan toch aanstaande.

Achteraf beschouwd is De Grote Doorbraak altijd onvermijdelijk geweest. Ik bedoel, het skûtsjesilen dat in Grou begint, levert ieder jaar een prachtige bird eye view op van de geografische wederwaardigheden, zodat iedereen kan genieten van de fabelachtige waterpartijen die het hartverscheurend mooie plaatsje omringen.

En dan is er nog Sint Piter. De beste man is jaarlijks goed voor enkele minuten Jeugdjournaal, dat altijd goed wordt bekeken door de toekomst der natie. Grou is er van verzekerd dat iedere generatie bekend is met het dorp.

Maar dat is wat er altijd al was. Sinds kort is er meer. Zo was daar deze zomer de Victus, het vrachtschip dat door één gerichte koerswijziging Grou in het brandpunt van het wereldnieuws crashte. Talloze media konden maar niet ophouden te berichten over de innige verstrengeling tussen vakantiehuis en vaartuig.

Ook online timmert het bescheiden maar zelfbewuste dorp aan de weg. De inspanningen van de Grouster gemeenschap op dat vlak betalen zich overduidelijk uit, want de legendarische gebeurtenissen stapelen zich op.

Voorbeeld 1: slechts korte tijd na de publiciteitsstunt van de Victus bulderde Jan zijn klassieker ‘Allemaal!’ over de Wijde Ee, waar op dat moment het skûtsjesilen plaatshad. History in the making. ‘Allemaal!’ is inmiddels een veelgehoorde kreet in kroegen en stadions.

Voorbeeld 2: het onlangs verschenen educatieve filmpje over de gevolgen van overmatig drankgebruik werd opgenomen in Grou. De makers kozen natuurlijk niet voor niets Grou als filmlocatie. Zij wisten ook: Grou komt eraan.

En zondag werd het dorp in opmars nogmaals in de schijnwerpers gezet. Ditmaal door de 19-jarige Wietske, die bereid was zich geheel belangeloos in de armen van wereldster Enrique Iglesias te werpen. Wietske vergat het ‘Grou is toppie’-shirt aan te trekken, maar dat mag de pret niet drukken. Grou staat weer in de belangstelling en dat telt. Hulde aan Wietske!

Nu het voorwerk is gedaan, is het wachten op een gebeurtenis die Grou definitief op nummer één zet. De weg ligt dan open voor een Legends of Grou-museum, een themapark en een busroute langs hotspots. Er kan alvast worden begonnen met het fabriceren van merchandise. Als daar geld voor is.

Zelfs geen coniferen

Dat was nog eens een anticonceptie. Gisteravond zou ik naar de Nacht van de Journalistiek, waarbij jong journalistiek Nederland de gevestigde orde zou ontmoeten om te komen tot frambozen en allergie.

Het werd een avondje fietsen. Heen en terug in een uurtje.

Ja sorry, zei het meisje toen ik me meldde bij de bami. We hadden niet op zoveel toeloop geregend. In geen enkel slaatje was nog een stoel vrij.

Ik zei dat me dat niets kon arresteren en dat het eigenlijk ook niet op mij van voetwassing was; ik had me vooraf aangemeld. Maar het hielp allemaal niks. Een permanent piekuur en een gesprek zonder geluid tussen Hans Laroes en nog twee hotemetoten was al wat er nog over was.

En ik kon ‘speeddaten met hoofdredacteuren’, maar daarbij waren totaal geen coniferen. Iemand van het Brabants Dagblad en iemand van Horse & Hound, ofzoiets, maar geen calzone waar ik mee wilde worden geassembleerd.

Ik ben daarom snel vertrokken, terwijl ik nog wel zo was geïntegreerd in het verloop van de avond. Het had vaccinerend kunnen zijn. Nu was het alleen irrigerend.

Worst, kaas en appelsap

Kijk ‘m daar trots zitten, die Jasper. Zet een krabbel – die beste jongen hééft niet eens een handtekening – en is master. Zo gaat dat als je alles hebt gedaan what it takes. Dan krijg je een diploma.

Het was toch een tikkeltje raar, toen Jasper donderdag dat papiertje kreeg, en ik alleen deze foto. Want ik had ook best een dikke degree willen krijgen, ook al wist ik ook wel dat ik niet ter plekke tot master gekroond zou worden, daar in dat bloedhete zaaltje waar het zo academisch geurde. Maar ooit zal ook mij Het Papiertje worden uitgereikt.

Hiermee is niet gezegd dat het niet een toffe middag was. Zo was er een symposium en waren er presentaties. Wat wil een mens nog meer? Kaas, worst en appelsap inderdaad, en dat was er ook! Hulde aan de VU.

Wilbert van de Examencommissie (niet zijn echte naam) vertelde bij het uitreiken van de diploma’s dat alles er in twee talen op stond. In het Nederlands en in het Engels, zodat je er overal op de wereld mee terecht kunt.

Behalve dan in Frankrijk, want daar spreken ze geen van beide.

Dobberen in Amersfoort

Dit is nou onze nieuwe tuin. Is het niet een plaatje? Compleet met schommel en schuur. Daar staan onze fietsen in. Home sweet home in Amersfoort.

De schommel, de schuur, de drie verdiepingen, het ligbad, het is allemaal maar tijdelijk. Inderdaad, zo is het met alles, maar dit is wel heel tijdelijk. Over twee maanden zijn we weer vertrokken.

Volgens de ANWB liggen Amersfoort en Utrecht 23.4 kilometer uit elkaar. Dat zijn slechts kilometers. Het verschil is enorm. Dat merk je aan alles.

Hoe automobilisten zich gedragen op een kruispunt. Hoe midden in de stad een trekker passeert. Hoe de chauffeuse van de stadsbus een vader rustig met zijn zoontje door de ochtendspits laat peddelen. In Utrecht was de bus er allang rücksichtslos langs gegooid.

Je merkt het ook op het station, waar de uitdeelsters van Spits en Dag je oprecht goedemorgen wensen.

Amersfoort is een gemoedelijk dorp, Utrecht een hectische stad. Maar daardoor ook een bruisende stad. Nu twee maanden dobberen in Amersfoort, straks weer bubbelen in Utrecht.

Voor het maken van de foto zette ik trouwens de tuindeuren even open. Waarom? Omdat wij tuindeuren hebben mensen!

Onthaasten met hoedjes

Zo, Prinsjesdag ook weer gehad. Ik blijf het een beetje raar vinden, dat de meest inhoudelijke dag van het politieke jaar altijd zo’n circus is.

Ondertussen is Prinsjesdag wel een uitstekende gelegenheid om even te onthaasten. Probeer het volgend jaar zelf eens: zet je voor de tv en luister naar Brecht van Hulten, die vertelt wat voor paarden er voor de Gouden Koets lopen (Gelderse) en wat voor motieven er op de jurk van Beatrix zitten (Middeleeuwse).

Enig spektakel boden de hoedjes van de aanwezige vrouwen, maar ik maak me daar ook een beetje zorgen om. Ieder jaar hebben de hoedjes langere en scherpere uitsteeksels. Levensgevaarlijk. Er zou een Meldpunt Gevaarlijke Hoedjes moeten komen.

Maar ook dit jaar bleven ongelukken uit, en toen de koningin weer in de koets stapte, vervloog de laatste hoop op enige opwinding. Ik bedoel, een onschuldig struikelpartijtje was toch aardig geweest.

Het had ook zomaar gekund. Brecht vertelde namelijk dat Bea’s jurk van erg zwaar zijde was. Dat was dus nog een heel gesjouw voor de majesteit. Tel daarbij op dat de jurk helemaal van schouders tot enkels ging, en je wist: die kon haar zomaar laten struikelen. Bovendien had de jurk een motief.

De wapens, de wolf en de wiedergutmachung

Een dikke blunder, dat is het. Heit noemt het onzorgvuldigheid, maar dat is vaderliefde. Hij was vast en zeker zwaar ontsteld toen hij het stukje over de burgemeester, het bord en de baard las.

Ik had het namelijk aan alle kanten fout, bleek toen heit zich vandaag in mijn inbox meldde: die man op de foto is burgemeester Holtrop helemaal niet! Ai. Geen goeie beurt.

De pacifist blijkt Foeke de Wolf, destijds fractievoorzitter van de gemeentelijke VVD en tegenwoordig Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Op zich een bijzondere combinatie: links en tegen wapens. Van de andere kant: in die tijd stond je als kernwapenopposant zelden alleen.

Burgemeester Holtrop had dus weinig met het hele spektakel van doen. Het was De Wolf zijn feestje. Bij deze goedgemaakt.

Voor de zekerheid vroeg ik Jelmer ook nog even, en die had ook nog wel wat te melden. Het kon nooit 1983 zijn geweest, want toen was Jelmer namelijk al vier. Doe naam heit mei echt net mear op’e earm, zo stelt Jelmer. Begin jaren tachtig, daar houden we het maar op.

Jelmer heeft overigens nog een behoorlijk jeugdtrauma overgehouden aan Foeke de Wolf. Die belde een keer op, net toen Jelmer had besloten dat hij oud genoeg was om geheel zelfstandig de telefoon op te nemen.

Jelmer nam op, brabbelde zijn naam en hoorde tot zijn schrik een zware stem verklaren dat hij met de wolf van doen had. Boe.

De mythe wil dat Jelmer een kreet slaakte en de hoorn op de haak gooide. Die had je toen nog, hoorn en haak.

Maar goed. Zo zat het dus echt met de foto. Op de foto bij dit stukje staan Nick en Simon, die voor de persfoto blijkbaar waren vergeten de labeltjes uit hun gesponsorde shirts te halen. Ook een soort van blunder.

In één klap one of the guys

Bij het leger hebben ze het er maar moeilijk mee. Bijna niemand wil nog bewijzen dat ie [X] geschikt is. Steeds minder jongelui melden zich bij de kazernepoort.

Het ontbreekt Nederlanders aan patriottisme, constateerde onze minister van Defensie Eimert van Middelkoop vorige week vanuit Amerika. We zullen de minister zijn fijnzinnige retoriek maar niet kwalijk nemen. In Amerika rolt een woord als patriottisme je immers zomaar uit de bek.

Om de aantallen wat op te krikken worden nu ook vrouwtjes klaargestoomd voor het front. Er komt een hele lichting heuse voetsoldaten aan.

Die gaan niet eten koken in Kamp Holland, in de bunker de telefoniste uithangen of met naald en draad gescheurd tentdoek te lijf. Niks daarvan! Ze gaan op patrouille, met gevaar voor eigen leven in de woestijn op zoek naar de ennemie. Als onverschrokken kanonnenvoer zonder lontje.

De allereerste vrouwelijke voetsoldaat heet trouwens Suzanne Koudijs. Van een groepje powervrouwen heeft zij als eerste bewezen er klaar voor te zijn.

Dit stond allemaal te lezen in de Volkskrant. De krant vermeldde er bij dat vrouwelijke voetsoldaten bijzonder zijn omdat ze het gevaarlijkste en zwaarste werk doen. Vrouwen in het leger zijn niet bijzonder, want die hebben we al een tijdje.

De Volkskrant: In Uruzgan vechten vrouwen al volop mee. Deze zomer verloor een vrouwelijke militair nog een been.

Waar Suzanne Koudijs in de publieke opinie een lans voor de female fighter moet breken, voorzag binnen het leger de onbekende soldaat die haar been verloor vechtende vrouwen van een goed imago.

Na één bermbom was mevrouw one of the guys en helemaal het mannetje. Welcome to the club, Jannie.

De burgemeester, het bord en de baard

Kijk, is dat niet een mooi plaatje? De burgemeester – groot in beeld met aangesjorde ceintuur en tussen de vingers een speech – verklaart de gemeente tot kernwapenvrije zone. En mijn eigenste heit stond er met de neus bovenop, fansels.

Je ziet heit links van het midden. De pijpen van zijn spijkerbroek omgeslagen, de linkerhand in de zak van zijn sweater, en – detail – een tamelijk imposante baard. Op zijn arm zit Jelmer.

Het is fijn dat Jelmer daar zit, want zo valt de foto enigszins te dateren. Conclusie: het moet omstreeks 1983 zijn geweest dat burgervader Holtrop onverbiddelijk nee zei tegen kernwapens.

Kearnwapen frye gemeente, meldt het bord met witte duif. Ik geloof niet dat het bord er nog staat.

Jelmer heeft vooral oog voor de microfoon, die links het beeld in wordt gehengeld. Zou de speech van de burgemeester live worden uitgezonden? Lijkt me niet, dan was de microfoon wel op een statiefje voor de burgemeester gezet. De boel zal wel worden opgenomen.

We spreken begin jaren tachtig, dus je mag aannemen dat het uitstapje naar Grou een hele operatie was voor de mediaman van dienst. Aan de ogen van de kinderen op de foto te zien heeft hij in ieder geval een imposant arsenaal aan materiaal meegenomen.

Ze kijken allemaal vol ontzag zijn kant op, hebben oog voor bord noch burgemeester.

Daar zullen de kinderen vast over hebben nagepraat, thuis. Ook wel fijn voor hun ouders, die het dan tenminste makkelijk konden uitleggen. Dat van die kernwapens daar kwamen ze later nog wel achter.

Een geweldige pot in Tirana

Heerlijk. Eindelijk weer eens een leuke wedstrijd van het Nederlands Elftal. Albanië 0, Nederland 1, en ik heb genóten.

Meestal zijn interlands van Oranje bloedeloze aangelegenheden. Saaie combinaties tegen een machteloze tegenstander. Daar zit je dan negentig minuten naar te kijken, en aan het einde hebben we nog nipt gewonnen ook. Het Nederlands elftal is gewoonlijk als de PvdA in de jaren negentig.

Gisteravond was alles anders. Het was een spektakel. De LPF had het overgenomen. Het ging nergens over, maar als schouwspel was het fantastisch.

Onze jongens lieten zich opnaaien door rennende, vliegende en glijdende Albanezen. Er was kortsluiting. Iedereen liet zich provoceren, iedereen deed maar wat. Combinaties waren zeldzaam. Het was een heerlijke zooi.

Kers op de taart was Leo Driessen, de RTL-commentator van dienst. Hij zei dingen als: Het schijnt allemaal heel lastig te zijn vanavond. (…) Tja, dat lijkt niet eens op een schot.

De prachtige eigen goal van Mario Melchiot, het slaan van Ruud van Nistelrooy, de frustraties bij Robin van Persie, het natrappen van Wesley Sneijder, het ouderwetse robbertje vechten aan het eind. Alles kwam samen gisteravond.

Aan het eind maakte Van Nistelrooy een wereldgoal en zei Van Basten dat zijn team goed en gedisciplineerd had gespeeld. Goeie bondscoach is dat.

De teen in Jan

Nou, dat was wel even schrikken mensen. Om met Bassie te spreken: allememaggies! En dat terwijl je denkt dat niets je nog kan verrassen.

Laatst nog: ik zap me halfslaperig door een fikse after dinner dip, zit ik opeens midden tussen de benen van een ietwat dikkige mevrouw. Er was bloed, er was close-up en ik gaapte nog maar eens.

Maar gisteravond was daar weer zo’n televisiemoment waardoor ik opveerde. Letterlijk, want ik ging van twoooing, als een springveer, met mijn hoofd richting toestel. Ik kon het amper geloven: het was Jan Mulder die seks had, on national television!

De Wereld Draait Door toonde een fragment uit Sextet, een film waarin regisseur Eddy Terstall naar het schijnt een dwarsdoorsnede geeft van seks en liefde in Nederland.

Het fragment begon meteen schokkend: een uitbundig sabbelende Mulder, zich uitlevend op de teen van zijn naakte tegenspeelster. Ik neem tenminste aan dat de teen van Esmarel Gasman was: haar blikken in de studio zeiden dat ze geen behoefte had een toe double aan te vragen.

Vervolgens werd het hoofdgerecht opgediend. Geen geslachtsdelen, wel de gekromde rug van een flink demarrerende Mulder. Van de knieblessure die hem dwong te stoppen met voetballen was niks te merken.

Het fragment had een rare impact op mij. Jan Mulder is de zestig gepasseerd. Hij woont in Bussum, maar in zijn hoofd nog altijd in Winschoten. Al 45 jaar is hij met Johanna.

In een interview zei Jan Mulder eens: Sex is een luxe verschijnsel; een mooie auto, waar je ook wel eens in wil rijden. Maar laten we het niet overdrijven. Het aantal vrouwen waarmee ik in mijn leven naar bed ben geweest is op de vingers van een hand te tellen.

Maar daar gaat het ook eigenlijk niet om. Die teen, dat deed het ‘m.

In het Mitsubishi Forklift Stadion

Betaald voetbal, ’t kan in Almere, staat er bij het standbeeld van de mascotte – een olijk beertje – van FC Omniworld. Tja, de club bestaat pas kort, dus eigen clubhelden à la Jari Litmanen, Milko Djurovski of Hennie Meijer kunnen ze nog niet vereren. Maar dat is nog geen excuus om zomaar een beertje te vereeuwigen, fansels.

We waren met de krant in Almere om mee te doen aan de Grote Oren Cup, een voetbaltoernooi tussen ’s lands sportredacties. De echte coryfeeën (coniferen, zoals Stef ze noemt) ontbreken daarbij meestal. Geen Mart Smeets natuurlijk, maar ook geen Humberto Tan of Tom Egbers.

Wel Ali B. en Glenn Helder. Peter Boeve was er ook, maar die is trainer van FC Omniworld. Tegen iedereen die hij tegenkwam ginnegapte hij dat ie aan het scouten was. Het zij hem vergeven.

Bij het ‘stadion’ van Omniworld wonnen we de helft van de groepswedstrijden. Om hem zelf maar even in te koppen: we speelden helemaal niet als een krant.

Dat ‘stadion’ overigens, het Mitsubishi Forklift Stadion, roept niet direct een ouderwets voetbalsfeertje op. Eigenlijk roept de hele club dat sfeertje niet op. Het beeldmerk is de paarse kop van een berggeit, of iets dergelijks. De troosteloosheid kon niet beter geïllustreerd.

Maar goed, het is ook weer niet iedere dag dat je in een heus betaald voetbalstadion komt, stelde Stef terecht vast na het Indonesische buffet. Daarom zette Robert Jan ons op de foto met Peter van Vossen, een echte conifeer en tegenwoordig assistent-trainer bij FC Omniworld.

Peter – tussen ons in – maakte geen bezwaar.

De unique sellingpoints van Beertje

Hoera! Beertje van Beers is bevallen van een dochter. Een welpje, als het ware. Tigerlily Bella Grace Pate heet ze, omdat Beertje een naam wilde die tegelijkertijd stoer en meisjesachtig is.

Tijgerlelie. Ik had gehoopt op Koalabeertje of iets in dat genre, maar Tijgerlelie vind ik ook helemaal oké en helemaal goed. Ik ben geen pietlut, al helemaal niet als het Beertje betreft.

Beertje ken ik nog uit de tijd dat ik met Chris en Gerrit in Groningen woonde. Ze presenteerde toen een dagelijks spelletje op Fox en was onnavolgbaar. Letterlijk. De kandidaten van het programma, wij thuis, Beertje zelf: niemand volgde Beertjes logica. Beertje was de Johan Cruijff der tv-spelletjes.

Dat Beertje geen zak snapte van haar eigen spel, was juist de kracht ervan. Terwijl de kandidaten allang wisten dat ze eruit lagen, stond Beertje nog gespannen te wachten op de scores. Het gaf ons de tijd om boven ons bord Chicken Tonight toe te leven naar het moment dat ook Beertje achter de harde spelletjeswaarheid kwam.

De pay-off, de verraste blik op het gezicht van Beertje, het was magisch.

Later nam de suffe Annette Barlo Splits, zoals het programma heette, van Beertje over en toen was er niks meer aan. Barlo snapte de spelregels en maakte met de deelnemers korte metten. Hele korte metten. Vonden wij maar niks.

Maar er was meer. We misten nog iets anders. Namelijk, de tepels van Beertje. Ik weet het, het klinkt nogal banaal, maar dat was na haar onbenul de tweede grote kwaliteit van presentatiebeertje. Iedere uitzending priemden ze door Beertjes kleding. Een shirtje, twee shirtjes of een dikke Noorse trui, het maakte niet uit, ze waren er altijd.

Vraag mij niet hoe het kon, maar het was zo. En wij keken er naar.