De Wijsneus is geen hamburgertent

Omdat Janne vlot zaken deed en aan één gesprek – jaseker, net ferkeard – genoeg had om aan werk te komen, vonden heit en mem het een goed idee een hapje te gaan eten.

Dat vonden wij ook.

Het spul lag met de boot in Sneek en had de champagne koud staan. Terecht, want vorige week was het onze bubbelbeurt al geweest. Toen vierde the happy couple de eigen trouwdag, die werd gememoreerd in Sloten (foto), het stadje waar – cliché-alert – het allemaal begon.

Na de achterdekchampagne gingen heit en ik kijken of we er ook ergens een tafel te reserveren viel. Vooraf was De Wijsneus geselecteerd, dus daar liepen we dan ook naartoe, heit in korte broek, shirt en een blauwe pet, ik in spijkerbroek en polo, het borsthaar weelderig, volks en lichtelijk imponerend naar buiten waaiend.

De Wijsneus is geen hamburgertent, dus het evenwicht was een beetje zoek toen we zo shabby het etablissement betraden.

Ik was vooruit gestuurd en vroeg de keurig geklede ober van dienst of ze die avond ruimte hadden voor vier personen, waarop hij mysterieus genoeg zei:

Ja hoor. Komen jullie dan ook?

De wijsneus. Het eten was heerlijk.